مسجد جامع عباسی که با نام‌های مسجد سلطانی و مسجد شاه نیز شهرت دارد و بعد از انقلاب ۱۳۵۷ نام رسمی‌اش به مسجد امام تغییر دادند، مهم‌ترین مسجد تاریخی اصفهان و یکی از مساجد میدان نقش جهان است که در طی دوران صفوی ساخته شد و از بناهای مهم معماری اسلامی ایران به‌شمار می‌رود. این بنا شاهکاری از معماری، کاشی‌کاری و نجاری قرن یازدهم هجری است. این بنا در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۱۰۷ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است و همراه با میدان نقش جهان، به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده‌است.

ساخت این مسجد که در ضلع جنوبی میدان نقش جهان قرار دارد، در سال ۱۰۲۰ هجری به فرمان شاه عباس یکم، در بیست و چهارمین سال سلطنت وی، شروع شد و تزئینات و الحاقات آن در دوره جانشینان او به اتمام رسید. شاه عباس مسجد را برای شادی روح جدش، شاه طهماسب بنا نمود.

معمار مهندس این بنا، استاد علی‌اکبر اصفهانی و ناظر ساختمان، محب‌علی بیک الله بوده‌اند؛ و خوش‌نویسانی چون علیرضا عباسی، عبدالباقی تبریزی، محمد رضا امامی، و محمد صالح امامی در آن کتیبه نگاری کرده‌اند. مشهور است هنگام ساخت این بنا تعدادی معدن مرمر در اطراف اصفهان کشف شد، که به عنوان منبعی برای تامین مصالح مورد نیاز در ساخت این بنا مورد استفاده قرار گرفتند.