Προ Η.Π.Α.  Τα ερείπια του Πουέρκο Πουέμπλο

Περισσότεροι από 600 αρχαιολογικοί χώροι έχουν βρεθεί εντός των ορίων του Εθνικού Πάρκου Απολιθωμένου Δάσους. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι πρώτοι κάτοικοι του πάρκου έφθασαν τουλάχιστον 8.000 χρόνια πριν. Δύο αιχμές τύπου Φόλσομ, τα πρώτα ευρήματα των παλαιοινδιάνων που βρέθηκαν στο πάρκο, είναι τουλάχιστον τόσο παλιές. Από το 6000 π.Χ. και 1 μ.Χ., που αντιστοιχεί στην Αρχαϊκή-Πρώιμη Εποχή Καλαθοποιίας, νομαδικές ομάδες έφτιαξαν εποχιακούς καταυλισμούς στο Απολιθωμένο Δάσος στο οποίο κυνηγούσαν τα μικρά θηράματα, όπως τα κουνέλια, αντιλόπες και τα ελάφια και μάζευαν σπόρους από άγρια φυτά. Περίπου 150 π.Χ., άρχισε η καλλιέργεια καλαμποκιού στην περιοχή. Έως την 1η Κ.Ε., όταν οι τεχνικές καλλιέργειας βελτιώθηκαν, κάποιοι έχτισαν σπίτια στο Απολιθωμένο Δάσος και άρχισε να μείνουν εκεί όλο το χρόνο.[1]

Οι πρώτοι αγρότες από την Β΄ Πρώιμη Εποχή Καλαθοποιίας έζησαν στο Απολιθωμένο Δάσος από περίπου το 1 Π.Κ. μέχρι περίπου το 800 Κ.Χ.. Έφτιαξαν υπόσκαφα σπίτια σε λιγότερες από 100 θέσεις, πρώτα σε οροπέδια και άλλα σημεία με θέα και αργότερα στη βάση των γκρεμών και σε πεδινές περιοχές, όπου το έδαφος ήταν καλύτερο. Όταν οι κλιματικές συνθήκες επιδεινώθηκαν για τη γεωργία μεταξύ του 750 και 900 Κ.Χ., οι οικισμοί άλλαξαν με την πρώτη εποχή των Πουέμπλο. Αντίθετα με τα υπόσκαφα σπίτια, οι οικοδόμοι Πουέμπλα κατασκεύασαν υπέργεια σπίτια και αποθήκες που μπορεί να ήταν σε θέση να αποθηκεύσουν τρόφιμα για περισσότερο από ένα έτος. Την ίδια στιγμή, οι κλιματικές συνθήκες άλλαξαν πάλι, αυτή τη φορά προς το καλύτερο, μεταξύ 900 και 1275 Κ.Χ.. Περισσότερα από 200 σημεία στα οποία χτίστηκαν Πουέμπλο έχουν εντοπιστεί στο πάρκο σε μια μεγάλη ποικιλία από τοποθεσίες, στις εκβολές των χειμάρων, κοντά σε πηγές, καθώς και σημεία όπου το αμμώδες έδαφος συγκρατεί νερό.[2]

 Πετρογλυφικά

Αρχικά, στις περισσότερες θέσεις υπήρχαν κατοικίες στις οποίες ζούσε μια οικογένεια, αλλά καθώς τα εδάφη εξαντλήθηκαν πολλές περιοχές εγκαταλείφθηκαν περίπου το 1250 Κ.Ε. και δημιουργήθηκαν μεγάλα Πουέμπλος με πολλά δωμάτια κοντά σε πιο αξιόπιστη πηγές νερού.[3] Δύο από αυτά τα μεγάλα πουέμπλος κατασκευάστηκαν, ένα που ονομάζεται Στόον Αξ και βρίσκεται περίπου 0,5 μίλι (0,8 χιλιόμετρα) ανατολικά του πάρκου, και ένα άλλο στο Πουέρκο Πουέμπλο, το οποίο έχει θέα στον ποταμό Πουέρκο κοντά στο κέντρο του πάρκου.[4] Εκεί έχτισαν περίπου 100 μονόχωρα δωμάτια γύρω από μια ανοικτή πλατεία.[4] Τα δωμάτια δεν είχαν παράθυρα ή πόρτες, αλλά το καθένα η είσοδος σε αυτά γινόταν με την άνοδο σε μια σκάλα και κάθοδος μέσα από μια τρύπα στην οροφή. Στο απόγειό τους, ίσως και 200 άνθρωποι ζούσαν σε αυτό το πουέμπλο.[4] Με την πάροδο του χρόνου, όμως, το επίμονα ξηρό κλίμα οδήγησε στην μετανάστευση και οι τελευταίοι κάτοικοι εγκατέλειψαν το Πουέρκο Πουέμπλο περίπου το 1380 Κ.Ε.[5]

Στο Πουέρκο Πουέμπλο και πολλές άλλες τοποθεσίες μέσα στο πάρκο, πετρογλυφικά -εικόνες, σύμβολα ή σχέδια - έχουν χαραχθεί ή σκαλιστεί σε πέτρινες επιφάνειες, συχνά σε μια πατίνα γνωστή ως βερνίκι της ερήμου. Τα περισσότερα από τα πετρογλυφικά στο Εθνικό πάρκο Απολιθωμένου δάσους πιστεύεται ότι είναι μεταξύ 650 και 2.000 ετών.[6]

Από τον 16ο μέχρι και τον 18ο αιώνα, εξερευνητές που αναζητούσαν διαδρομές μεταξύ των ισπανικών αποικιών κατά μήκος του Ρίο Γκράντε στα νοτιοανατολικά και τις ισπανικές αποικίες στις ακτές του Ειρηνικού προς τα δυτικά διέρχονταν κοντά ή μέσα από την περιοχή, την οποία ονόμασαν Ελ Δεσιέρτο Πιντάδο, Η Ζωγραφισμένη Έρημος. Ωστόσο, η παλαιότερη ισπανική καταγραφή του χώρου του πάρκου, χρονολογείται μόνο από τα τέλη του 19ου αιώνα.[7]

Η.Π.Α.  ο χείμαρος Λιθόδενδρο

Αφότου οι Νοτιοδυτικές πολιτείες έγιναν μέρος των ΗΠΑ, εξερευνητές συνέχισαν να αναζητούν διαδρομές Ανατολής-Δύσης κατά μήκος του 35ου παραλλήλου. Το 1853, μια ομάδα με επικεφαλής τον Αντιστράτηγο του αμερικανικού στρατού Γούιπλ Άμιελ ερεύνησε έναν αμμώδη χείμαρρο στο βόρειο τμήμα του Απολιθωμένου Δάσους. Τόσο εντυπωσίασε ο Γουίπλ από το απολιθωμένο δάσος στις όχθες του χειμάρου που το ονόμασε Λιθόντεντρον Κρηκ (ρέμμα του πέτρινου δέντρου). Ο γεωλόγος Ζουλς Μάρκου, μέλος της αποστολής Γουίπλ, παρατήρησε ότι τα απολιθωμένα δέντρα ήταν από το Τριαδικό.[7]

Μια λίγο μεταγενέστερη διαδρομή κατά μήκος του παραλλήλου ήταν ένας δρόμος, που χτίστηκε μεταξύ 1857 και 1860 για την πειραματική χρήση των καμήλων στις μεταφορές. Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι έποικοι και ιδιωτικές εταιρείες αμαξών ακολούθησαν παρόμοιες διαδρομές Ανατολής-Δύσης. Άνθρωποι που έμειναν στην περιοχή ανέπτυξαν βοοειδή αγροκτήματα στα λιβάδια, και τα βοοειδή βόσκουν στο Απολιθωμένο Δάσος μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα.[7]

Επίσης, κοντά στο 35ο παράλληλο ήταν ο σιδηρόδρομος Ατλαντικού και του Ειρηνικού. Το άνοιγμά του στις αρχές της δεκαετίας του 1880 οδήγησε στην ίδρυση πόλεων όπως το Χόλμπρουκ και η Ανταμάνα. Οι επισκέπτες μπορούσαν να σταματήσουν στο σταθμό της Ανταμάνα, να κλείσουν ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και να κάνουν μια περιοδεία του σε αυτό που ονομαζόταν τότε το Δάσος του Χαλκιδόνιου λίθου. Με τα χρόνια, η γραμμή άλλαξε χέρια, και έγινε ο Σιδηρόδρομο Άτσισον, Τοπίκα και Σάντα Φε και στη συνέχεια τον αγόρασε η BNSF. Περισσότερα από 60 τρένα της BNSF, τα οποία ως επί το πλείστον μεταφέρουν εμπορευμάτα, περνούν μέσα από το πάρκο κάθε μέρα. Ο αμερικανικός Route 66, πρώην διηπειρωτικός αυτοκινητόδρομος που αναπτύχθηκε το 1926 ως τμήμα του National Old Trails Road, ήταν παράλληλος με τις γραμμές του τρένου μέχρι που έπαψε να χρησιμοποιείται το 1985. Το πάρκο έχει διατηρήσει μέσα στα όριά της ένα μικρό χορτιασμένο τμήμα του δρόμου. Ο διαπολιτειακός 40, που διασχίζει το πάρκο, αντικατέστησε την παλαιότερη εθνική οδό.[7]

 Μνημείο για τον Route 66 στο Εθνικό Πάρκο

Η αύξηση του τουριστικού και εμπορικού ενδιαφέροντος στο απολιθωμένο ξύλο στα τέλη του 19ου αιώνα άρχισε να ανησυχήσει τους κατοίκους της περιοχής. Το 1895, το νομοθετικό σώμα του Εδάφους της Αριζόνας ζήτησε από το Κογκρέσο των ΗΠΑ τη δημιουργία ενός εθνικού πάρκου για το Απολιθωμένο Δάσος. Παρά το γεγονός ότι η πρώτη αυτή προσπάθεια απέτυχε, το 1906 η πράξη Αρχαιοτήτων που υπεγράφη από τον Πρόεδρο Θεόδωρο Ρούσβελτ χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργήσει το Εθνικό Μνημείο Απολιθωμένου Δάσους. Μεταξύ του 1934 και του 1942, το ομοσπονδιακό Σώμα Πολιτικών Μηχανικών κατασκεύασε δρόμους, μονοπάτια και τις κατασκευές στο μνημείο, και η κυβέρνηση απέκτησε επιπλέον γης στον τομέα της Ζωγραφισμένης Ερήμου. Το μνημείο έγινε εθνικό πάρκο το 1962. Έξι χρόνια μετά την υπογραφή της πράξης Άγριας Φύσης το 1964 από τον Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, περιοχές άγριας φύσης (όπου η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι περιορισμένη), ορίστηκαν στο πάρκο. Το 2004, ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο νεότερος υπέγραψε νομοσχέδιο που επιτρέπει την ενδεχόμενη επέκταση του πάρκου από 93.353 έικρ (378 km²) σε 218.533 έικρ (περίπου 884 km²).[7] Η κλοπή απολιθωμένου ξύλου εξακολουθεί να είναι ένα πρόβλημα. Παρά τη φρούρηση από επτά φύλακες της Εθνικής Υπηρεσίας Πάρκων, φράκτες, τα προειδοποιητικά σημάδια και την απειλή ενός προστίμου 325 δολαρίων, περίπου 11 τόνοι απολιθωμένου ξύλου κλέβονται από το απολιθωμένο δάσος κάθε χρόνο.[8]

Ο Τζέσε Γούλτερ Φιουκς, ο πρώτος αρχαιολόγος που επισκέφτηκε τα ερείπια του Πουέρκο, προέβλεψε στα τέλη του 19ου αιώνα και ότι θα δώσει πολλά αντικείμενα.[9] Ο Τζον Μούιρ διεξήγαγε τις πρώτες ανασκαφές στο 1905-1906. Παρά το γεγονός ότι δεν είχε δημοσιεύσει τα ευρήματά του, κάλεσε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να προστατεύσει Απολιθωμένο Δάσος.[9] Επαγγελματικό αρχαιολογικό έργο στο πάρκο ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο Γουόλτερ Χαφ πραγματοποίησε ανασκαφές στα ερείπια του Πουέρκο και σε άλλες τοπποθεσίες.[7] Το 1919, ένα κρανίο φυτόσαυρου ανακαλύφθηκε κοντά στο Μπλου Μέσα στο Απολιθωμένο Δάσος και εστάλη στο Μουσείο Παλαιοντολογίας στο Μπέρκλεϊ, Καλιφόρνια.[7] Το 1921, η Άννι Αλεξάντερ, ιδρύτρια του μουσείου, επισκέφθηκε τη Μπλου Μέσα για να συλλέξει περισσότερα από φυτόσαυρους και άλλα δείγματα. Αυτό οδήγησε σε περαιτέρω ανασκαφές από τον παλαιοντολόγο Τσαρλς Καμπ.[7] Από τότε, περισσότερες από 250 τοποθεσίες απολιθωμάτων έχουν επιβεβαιωθεί ότι υπάρχουν στο πάρκο.[10] Στη δεκαετία του 1930, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης Έργων χρηματοδότησε την έρευνα στο πάρκο από τους αρχαιολόγους Μέρα και Κονγκούβ.[7] Μια επανέρευνα της Εθνικής Υπηρεσίας Πάρκων στο Απολιθωμένο Δάσος στις αρχές του 1940 εντοπίστησε τα περισσότερες από τις θέσεις με μεγάλα πέτρινα ερείπια, και μεταγενέστερες έρευνες μετά το 1978 έχουν εντοπιστεί συνολικά περισσότερες από 600 τοποθεσίες με τέχνεργα, πολλά από αυτά μικρά.[9] Οι παλαιοντολιγικές και αρχαιολογικές έρευνα συνεχίζονται στο πάρκο τον 21ό αιώνα.[7]