Πρώιμη ιστορία  Μία από τις πρώτες απεικονίσεις του κάστρου προς το 1460, από το εγχειρίδιο Schedel'sche Weltchronik.

Η ανέγερση του φρουρίου ξεκίνησε το 1077 υπό τον Αρχιεπίσκοπο Γκέμπχαρντ φον Χέλφενσταϊν. Ο αρχικός του σχεδιασμός περιελάμβανε μόνο μία βασική αμυντική οχύρωση αποτελούμενη από ένα ξύλινο τείχος. Κατά την περίοδο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Αρχιεπίσκοποι του Σάλτσμπουργκ ήταν ήδη πολιτικές προσωπικότητες με σημαντική εξουσία και προχώρησαν στην επέκταση του κάστρου, ώστε να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Η διαμάχη του Γκέμπχαρντ με τον Γερμανό Αυτοκράτορα Ερρίκο Δ΄ στη διάρκεια της Διαμάχης των Χειροτονιών έπαιξε ρόλο στην επέκταση του κάστρου, καθώς ο Αρχιεπίσκοπος πήρε το μέρος του Πάπα Γρηγορίου Ζ΄ και του Γερμανού αντιβασιλέα Ρούντολφ φον Ράινφελντεν. Το κάστρο σταδιακά επεκτάθηκε στη διάρκεια των επόμενων αιώνων. Τα δακτυλιδωτά τείχη και οι πύργοι ανεγέρθηκαν το 1462 υπό τον Πρίγκηπα-Αρχιεπίσκοπο Μπούρκχαρντ Β΄ φον Βάισπριαχ.

Ο Πρίγκηπας-Αρχιεπίσκοπος Λέονχαρντ φον Κόιτσαχ στη διάρκεια της βασιλείας του από το 1495 έως το 1519 επέκτεινε περαιτέρω το κάστρο. Ο σύμβουλός του Ματέους Λανγκ φον Βέλενμπουργκ, ο οποίος αργότερα διαδέχτηκε τον Λέονχαρντ, το 1515 έγραψε μια περιγραφή του Ράισζουγκ, μιας παλαιάς, αρχέγονης μορφής τελεφερίκ, η οποία διευκόλυνε τη μεταφορά εμπορευμάτων στην ανώτερη αυλή του κάστρου. Η γραμμή αυτή ακόμη υφίσταται, αν και σε πιο εξελιγμένη μορφή, ενώ το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για την αρχαιότερη μορφή σιδηροδρομικής μεταφοράς παγκοσμίως.[1][2]

Η μοναδική φορά κατά την οποία το κάστρο βρέθηκε υπό καθεστώς πολιορκίας ήταν στη διάρκεια του Γερμανικού Πολέμου των Χωρικών το 1525, όταν μια ομάδα μεταλλωρύχων, αγροτών και αστών προσπάθησε να εκδιώξει τον Πρίγκηπα-Αρχιεπίσκοπο Ματέους Λανγκ, ωστόσο απέτυχε να καταλάβει το κάστρο. Το 1612 ο αποπεμφθείς Αρχιεπίσκοπος Βολφ Ντίτριχ φον Ράιτεναου απεβίωσε, όντας φυλακισμένος στις φυλακές του κάστρου. Στη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, ο Αρχιεπίσκοπος Κόμης Πάρις φον Λόντρον ενίσχυσε την άμυνα της πόλης, συμπεριλαμβανομένου του Χοενσάλτσμπουργκ. Προχώρησε στην προσθήκη αρκετών αμυντικών οχυρώσεων στο φρούριο, όπως η πυριτιδαποθήκη και πρόσθετα φυλάκια. Το φρούριο παραδόθηκε χωρίς προηγούμενη μάχη στις Γαλλικές δυνάμεις που βρίσκονταν υπό την ηγεσία του στρατηγού Ζαν Βικτόρ Μαρί Μορώ στη διάρκεια του Ναπολεόντειου Πολέμου της Δεύτερης Συμμαχίας το 1800, ενώ ο τελευταίος Πρίγκηπας-Αρχιεπίσκοπος Κόμης Ιερώνυμος του Κολορέντο αναζήτησε καταφύγιο στη Βιέννη. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα το φρούριο χρησιμοποιήθηκε ως στρατώνας, αποθηκευτικός χώρος και μπουντρούμι, προτού εγκαταλειφθεί ως στρατιωτικό φυλάκιο το 1861.

Νεότερη ιστορία

Το Φρούριο Χοενσάλτσμπουργκ ξεκίνησε να ανακαινίζεται στα τέλη του 19ου αιώνα και σταδιακά άρχισε να αποτελεί σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο μαζί με το τελεφερίκ Φέστουνγκσμπαν, τα εγκαίνια του οποίου έγιναν το 1892 και το οποίο συνέδεε την πόλη με το Χάσενγκραμπενμπασταϊ. Είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα κάστρα στην Ευρώπη.

Στις αρχές του 20ού αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή, στην οποία κρατούνταν Ιταλοί αιχμάλωτοι πολέμου στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και Ναζί ακτιβιστές (πριν το Άνσλους με τη Γερμανία) στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930.

Το Φρούριο Χοενσάλτσμπουργκ πρόσφατα επιλέχθηκε ως κύρια απεικόνιση για το αυστριακό επετειακό νόμισμα του Αββαείου του Νόνμπεργκ, το οποίο κόπηκε στις 5 Απριλίου 2006. Αυτό ήταν το πρώτο νόμισμα της σειράς με τίτλο "Μεγάλα Αββαεία της Αυστρίας". Αναπαριστά το βενεδικτίνικο Αββαείο του Νόνμπεργκ. Στην κορυφή του λόφου που βρίσκεται στο φόντο, το κάστρο και η εκκλησία Καγετάνερ είναι ορατά. Επίσης το 1977 το Αυστριακό Νομισματοκοπείο κυκλοφόρησε νόμισμα με αφορμή την 900ή επέτειο του Φρουρίου Χοενσάλτσμπουργκ.