Ένα οχυρό στον λόφο του Κάστρου του Κουότσκο αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο Χρονικό των Βοημίων, γραμμένο από τον Κοσμά της Πράγας. Πιθανότατα ήταν ένα συγκρότημα από ξύλινα κτίρια, προστατευμένα με ξύλινη περίφραξη. Το ίδιο το Κουότσκο βρίσκεται κατά μήκος της στρατηγικής διαδρομής μεταξύ Βρότσουαφ και Πράγας και ο ρόλος του ως σημείου εμπορίου πρέπει να ήταν σημαντικός από τον πρώιμο Μεσαίωνα. Το 1114, το οχυρό καταλήφθηκε και καταστράφηκε από τα στρατεύματα της Βοημίας υπό τον Πρίγκιπα Σομπιέσλαφ Α΄, ο οποίος την ίδια στιγμή ανακατέλαβε ολόκληρη την περιοχή.

Το 1129, ο Σομπιέσλαφ ξαναέχτισε την πόλη και τοποθέτησε εκεί ένα καστελάνο. Κάποια στιγμή γύρω στο 1300, ένα ευρύχωρο κάστρο χτίστηκε στο λόφο, το οποίο έγινε έδρα της Κομητείας Κουότσκο. Σταδιακά, το κάστρο μεγάλωσε, μια εκκλησία και ένα παρεκκλήσι προστέθηκαν και το 1557, ο Λόρεντς Κρίσκε, αρχιτέκτονας στην αυλή του πρίγκιπα Ερνέστου της Βαυαρίας, έχτισε το Κάτω Κάστρο.[1] Τον 16ο αιώνα, υπήρχαν πέντε πηγάδια στο κάστρο με το παλαιότερο από το 1393.

Το 1622, κατά τη διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου, μετά τη μακρά πολιορκία, το φρούριο καταλήφθηκε από τον Αυστριακό Στρατό. Η πόλη πολιορκήθηκε τον Ιούνιο του ίδιου έτους, αλλά για μεγάλο χρονικό διάστημα αντιστάθηκε στους επιτιθέμενους. Τελικά, οι Αυστριακοί έφεραν δύο μεγάλα κανόνια - τον Άφτερό Δράκο και τη Μαύρη Συς για να πυροβολήσουν στα τείχη του Κουότσκο και η πόλη παραδόθηκε στις 25 Οκτωβρίου.[2] Τα επόμενα χρόνια οι Αυστριακοί εκσυγχρόνισαν το φρούριο και αντικατέστησαν τις αρχαίες οχυρώσεις με σύγχρονους προμαχώνες.

Το 1742, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής, η πόλη μαζί με το προπύργιο της κατακτήθηκε από την Πρωσία υπό τον Φρειδερίκο Β΄. Η ίδια η πόλη παραδόθηκε στις 14 Ιανουαρίου, αλλά το φρούριο, με 2.000 στρατιώτες, άντεξε μέχρι τις 25 Απριλίου, όταν η πείνα κατέστησε αδύνατη την περαιτέρω αντίσταση. Από την αρχική αυστριακή φρουρά των 2.000 ατόμων, επέζησαν μόνο 200, «χλωμοί σαν σκιές».[3] Οι Πρώσοι επέκτειναν το φρούριο, καθιστώντας το αμυντικό. Τα μεγάλα έργα συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια των Σιλεσιανών Πολέμων, μέχρι το 1770, ωστόσο, το φρούριο δεν ολοκληρώθηκε πλήρως 200 χρόνια αφότου οι Αυστριακοί άρχισαν να το εκσυγχρονίζουν.[4]

Το 1745, με εντολή του Φρειδερίκου Β,΄ στο Γκλατς φυλακίστηκε ο Πρώσος αξιωματικός Φρίντριχ φον ντερ Τρενκ. Τον επόμενο χρόνο δραπέτευσε από το φρούριο.

Τον 19ο αιώνα, το οχυρό, το οποίο το 1807 κατελήφθη από τον Γαλλικό Στρατό με την υποστήριξη των βαυαρικών στρατευμάτων[5] έγινε φυλακή. Στις αρχές του 19ου αιώνα, λόγω της οικονομικής ύφεσης, οι αποδοχές των κρατουμένων στο Γκλατς ήταν τόσο χαμηλές που η διοίκηση έστελνε έναν κρατούμενο κάθε Σάββατο να εκλιπαρεί για βοήθεια στην πόλη.[6] Μεταξύ των κρατουμένων εκεί, ήταν ένας λοχαγός του Βρετανικού Στρατού, ο Μπέρτραντ Στιούαρτ, ο οποίος το 1911 κατηγορήθηκε για κατασκοπεία και αφέθηκε ελεύθερος το 1913.[7] Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το οχυρό δεν ήταν μόνο ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, αλλά ένα υποστρατόπεδο του στρατοπέδου συγκέντρωσης Γκρος-Ρόζεν.[8]