Icelandic turf house

Ισλανδικά σπίτια με χλοοτάπητα (Ισλανδικά: torfbæir [ˈtʰɔrvˌpaijɪr̥]) ήταν το προϊόν ενός δύσκολου κλίματος, προσφέροντας ανώτερη μόνωση σε σύγκριση με κτίρια κατασκευασμένα αποκλειστικά από ξύλο ή πέτρα και τη σχετική δυσκολία στην απόκτηση άλλων δομικών υλικών σε επαρκείς ποσότητες.

30% της Ισλανδίας ήταν δασωμένη όταν εποικίστηκε, κυρίως με σημύδα. Η βελανιδιά ήταν η προτιμώμενη ξυλεία για την κατασκευή των σκανδιναβικών αιθουσών στη Σκανδιναβία, αλλά η εγγενής σημύδα έπρεπε να χρησιμεύσει ως το κύριο υλικό πλαισίωσης στο απομακρυσμένο νησί. Ωστόσο, η Ισλανδία είχε μια μεγάλη ποσότητα χλοοτάπητα που ήταν κατάλληλο για κατασκευή. Ορισμένες κατασκευές στη Νορβηγία είχαν οροφές από χλοοτάπητα, επομένως η ιδέα χρήσης αυτού ως οικοδομικού υλικού δεν ήταν ξένη σε πολλούς αποίκους.