Η παλαιότερη αρχαιολογική απόδειξη μεσαιωνικής ζωής στη θέση αυτή είναι ένας τάφος με λίγα κοσμήματα και διακοσμήσεις από την εποχή του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου (1259 - 1282) Μερικά άλλα ευρήματα χρονολογούνται επίσης από το 13ο αιώνα, ενώ η μαρμάρινη ζωφόρος πάνω από την κεντρική πύλη της εκκλησίας χρονολογείται από το 13ο ή 14ο αιώνα. Η παλαιότερη γραπτή πηγή που πιστοποιεί την ύπαρξη του μοναστηριού είναι μια σημείωση από ένα χειρόγραφο έτους 1551 που ανήκει στη Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Η προφορική παράδοση συνδέει την ίδρυσή της με το όνομα του δεσπότη Αλεξίου Σλάβου και τις αρχές του ΙΓ’ αιώνα, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες που να την επιβεβαιώνουν. Η εκκλησία του μοναστηριού κτίσθηκε πριν το 15ο αιώνα και ζωγραφίσθηκε το 1597, οπότε το μοναστήρι ανακαινίσθηκε ως μετόχι της Μονής Ιβήρων. Μερικές από εκείνες τις τοιχογραφίες διατηρούνται ακόμη. Το 1611 ζωγραφίσθηκε η νότια πρόσοψη. Το μοναστήρι επλήγη από πυρκαγιά μεταξύ 1662 και 1674, που κατέστρεψε τη βιβλιοθήκη και προκάλεσε σοβαρές ζημιές στα περισσότερα κτίρια. Το μοναστήρι ανακαινίσθηκε τον επόμενο αιώνα με την οικονομική βοήθεια πλούσιων Βουλγάρων από όλη τη χώρα. Η ανακατασκευή άρχισε το 1715 και ολοκληρώθηκε το 1732. Το μοναστήρι έφτασε στο απόγειό του το 19ο αιώνα, οπότε ήταν τοπικό κέντρο της Ορθοδοξίας και κατείχε πολλές γαίες στην περιοχή. Κοντά στο μοναστήρι βρίσκεται ο τάφος του περίφημου Βούλγαρου επαναστάτη Γιάνε Σαντάνσκι. Μετά το 1912 πέρασε στη δικαιοδοσία της Βουλγαρικής Εξαρχίας, αλλά η αντιδικία σχετικά με την υπαγωγή της έληξε μόλις το 1921, όταν το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης την επιδίκασε στη Βουλγαρία. Σήμερα, παρά την χρόνια έλλειψη μοναχών, η μονή εξακολουθεί και λειτουργεί κανονικά.