Η οροσειρά ή Όρη Ρουβενζόρι (Rwenzori Mountains) είναι μια μικρή συστάδα υψηλών βουνών στην κεντρική Αφρική, στα σύνορα Ουγκάντας και Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, με υψηλότερη κορυφή σε υψόμετρο 5.109 μ. σε γεωγραφικές συντεταγμένες 0° 23΄ 09΄΄ βόρειο πλάτος και 29° 52΄ 18΄΄ ανατολικό μήκος. Οι υψηλότερες κορυφές των βουνών Ρουβενζόρι καλύπτονται από αιώνια χιόνια, οι μόνες που διαθέτουν τέτοιο κάλυμμα στην Αφρική εκτός από το Όρος Κένυα και το Κιλιμάντζαρο. Τα Όρη Ρουβενζόρι ταυτίζονται από πολλούς με τα «Όρη της Σελήνης» του Πτολεμαίου, αλλά οι αρχαίες περιγραφές είναι πολύ ασαφείς για να είναι αυτό βέβαιο.

Το ορεινό αυτό συγκρότημα έχει μήκος περί τα 120 χλμ. και πλάτος 65 χλμ. Αποτελείται από 6 κύριους όγκους που τους χωρίζουν βαθιά φαράγγια: Το Όρος Στάνλεϋ (5.109 μ.), το Όρος Σπεκ (4.890 μ.), το Όρος Μπέικερ (4.843 μ.), το Όρος Εμίν (4.798 μ.), το Όρος Γκεσί (4.715 μ.) και το Όρος Λουδοβίκου της Σαβοΐας (4.627 μ.). Το Στάνλεϋ είναι το μεγαλύτερο και διαθέτει αρκετές δευτερεύουσες κορυφές (η υψηλότερη ονομάζεται Μαργαρίτα). Τα πετρώματα των βουνών είναι μεταμορφωσιγενή. Η περιοχή είναι πολύ υγρή και τα βουνά είναι συχνά τυλιγμένα από σύννεφα.

Τα Όρη Ρουβενζόρι είναι γνωστά για τη βλάστησή τους και την πανίδα τους. Εκεί ζουν ελέφαντες, πολλά είδη πρωτευόντων και πουλιών. Το μεγαλύτερο μέρος της οροσειράς είναι ανακηρυγμένο «Μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO και καλύπτεται από τον Εθνικό Πάρκο Ορέων Ρουβενζόρι στην Ουγκάντα και από το Εθνικό Πάρκο Βιρούνγκα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που αντίκρυσαν τα Όρη Ρουβενζόρι ήταν τα μέλη της αποστολής Στάνλεϋ το 1889 (τα σύννεφα θεωρούνται η κύρια αιτία που οι εξερευνητές των δύο δεκαετιών που προηγήθηκαν δεν τα είχαν δει). Ωστόσο, η πρώτη ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή τους έγινε το 1906 από τον Δούκα του Αμπρούτσι.