Η ανοικτή θέση της πλατείας ήταν αρχικώς αγορά, που ιδρύθηκε πριν από τον δέκατο τρίτο αιώνα σε επικλινή τοποθεσία, κοντά στο σημείο συνάντησης των τριών κοινοτήτων στις πλαγιές ισάριθμων λόφων, οι οποίες συνενώθηκαν για να δημιουργήσουν τη Σιένα. Οι κοινότητες αυτές ήταν η Καστελλάρε, η Σαν Μαρτίνο και η Καμόγια (Camollia). Η Σιένα ίσως να ήταν παλαιότερος οικισμός των Ετρούσκων, αλλά δεν ήταν σημαντικός ρωμαϊκός οικισμός, και η πλατεία δεν βρίσκεται έτσι στη θέση ενός αρχαίου ρωμαϊκού «φόρουμ», όπως λανθασμένα υποστηρίζεται μερικές φορές. Στρώθηκε το 1349 με κοκκινωπό τούβλο και με 8 γραμμές τραβερτίνη, που διαιρούν την πλατεία σε εννέα τμήματα, με κοινή αρχή το στόμιο του «γκαβινόνε» (της κεντρικής υδρορροής) μπροστά από το Παλάτσο Πούμπλικο. Ο αριθμός των διαιρέσεων θεωρείται συμβολικός της διοικήσεως των «Εννέα» (Noveschi) που έστρωσε την Πιάτσα ντελ Κάμπο και διοικούσε τη Σιένα στο αποκορύφωμα του μεσαιωνικού μεγαλείου της, μεταξύ 1292 και 1355. Η Πιάτσα ντελ Κάμπο ήταν και παραμένει το επίκεντρο της δημόσιας ζωής στην πόλη. Από την πλατεία ξεκινούν έντεκα στενοί σκιεροί δρόμοι, που απλώνονται ακτινωτά στην πόλη.

Τα υπόλοιπα μέγαρα που πλαισιώνουν την πλατεία, αυτά των οικογενειών των Σανσεντόνι, των Πικκολόμινι, των Σαρατσίνι κ.ά., έχουν ενοποιημένες γραμμές οροφής, σε αντίθεση με παλαιότερα πυργόσπιτα (εμβλήματα κοινοτικών συγκρούσεων) που μπορεί να δει ακόμη κανείς όχι μακριά από τη Σιένα, στο Σαν Τζιμινιάνο. Στα καταστατικά της Σιένα υπήρχε η προσταγή για ένα «πρέπον» αστικό και αρχιτεκτονικό ύφος: «... ανταποκρίνεται στην ομορφιά της πόλεως της Σιένα, και στην ικανοποίηση σχεδόν όλων των ανθρώπων της, τα όποια οικοδομήματα πρόκειται να ανακατασκευασθούν οπουδήποτε κατά μήκος των δημόσιων οδών ... να διατηρούν αρμονία με τα υπάρχοντα κτήρια και το ένα κτίριο να μη ξεχωρίζει πέρα από το άλλο, αλλά πρέπει να είναι διευθετημένα και τακτοποιημένα με ίσο τρόπο, έτσι ώστε δίνουν στην πόλη τη μεγαλύτερη ομορφιά.»[1]

Η ενότητα αυτών των υστερογοτθικών κτισμάτων τονίζεται από την ομοιομορφία της τοιχοποιίας τους: η κατασκευή τούβλων ήταν μονοπώλιο του δήμου, που φρόντιζε να τηρούνται συγκεκριμένες, σταθερές στον χρόνο προδιαγραφές.[1]

Στη βάση του τοίχου του Παλάτσο Πούμπλικο βρίσκεται το υστερογοτθικό παρεκκλήσιο της Παναγίας που κτίσθηκε ως τάμα από τους κατοίκους, μετά τη λήξη της φοβερής πανδημίας της μαύρης πανούκλας του 1348.