دشت لوت دشتی بیابانی در جنوب شرقی ایران است. این دشت، با مساحتی بیش از ۴۰ هزار کیلومتر مربع (شامل عرصه و حریم) در بین بخش‌هایی از استان‌های کرمان، سیستان و بلوچستان و خراسان جنوبی قرار دارد و با مساحتی در حدود ۱۷۵ هزار کیلومتر، حدود ۱۰ درصد از وسعت ایران را دربر گرفته‌است. بیابان لوت، بیست و هفتمین بیابان بزرگ جهان به‌شمار می‌رود.

دشت لوت از جمله مناطق فراگرم و خشک جهان است. هسته آن در سال‌های ۲۰۰۴، ۲۰۰۵، ۲۰۰۶، ۲۰۰۷ و ۲۰۰۹ گرم‌ترین نقطه بر سطح کره زمین شناخته شده‌است که بیشترین آن در سال ۲۰۰۵ با بیشینه دمای ۷۰٫۷ درجه سانتیگراد ثبت گردیده‌است. دانشمندان علت گرمای بالای آن را رنگ تیره و خشکی سطح آن دانسته‌اند که موجب جذب گرمای خورشید می‌شود. در تحقیقات جدید ناسا که با استفاده از اطلاعات ماهواره ای ۲۰سال گذشته انجام شد مشخص شدت دمای دشت لوت درطول این سالها حتی دمای۸۱درجه سانتیگراد را تجربه کرده‌است.

دشت لوت از شمال غربی به جنوب شرقی کشیده شده‌است. طول آن حدود ۳۲۰ کیلومتر (۲۰۰ مایل) و عرض آن حدود ۱۶۰ کیلومتر (۱۰۰ مایل) می‌باشد.

در منتهی الیه جنوبیِ منطقهٔ هموار مرکزی، بر اثر تعدیل نسبی شرایط آب و هوایی و وجود آب قابل مصرف بیشتر و خاک بهتر نسبت به منطقهٔ وسیع شمالی، امکان زندگی مساعدتری فراهم گردیده‌است. اما در منطقهٔ وسیع شمالی جز در مرز دشت و پایکوه، آن هم به‌طور محدود، زندگی انسانی وجود ندارد. این اختلاف در مورد گسترش زندگی نباتی نیز کاملاً محسوس است.

در سال ۴۴۴ هجری، ناصرخسرو که در بازگشت از مکه از قسمت شمالی کویر عبور نموده اسم خاصی برای کویر ذکر نکرده و آن را بیابان نامیده گوید «در این راه بیابان به هر دو فرسنگ گنبدک‌ها ساخته‌اند و مصانع که آب باران در آنجا جمع شود به موضعی که شورستان نباشد ساخته‌اند و این گنبدک‌ها به سبب آن است تا مردم را گمراه نکنند و نیز به گرما و سرما لحظه‌ای در آنجا آسایشی کنند و در راه ریگ روان دیدیم عظیم که هر که از نشان بگردد از میان آن ریگ بیرون نتواند آمدن و هلاک شود و از آن بگذشتیم زمینی شوره پدید آمد برجوشیده که شش فرسنگ چنین بود که اگر از راه کسی یک‌سو شدی فرورفتی …»

«لوت نوردان» پیاده

اولین سفرپیاده در سال ۱۳۸۵ از شرق به غرب قسمت جنوبی لوت بدون پشتیبانی و تجهیزات به مسافت ۳۵ کیلومتر هوایی طی شده توسط

1. فرامرز پارسی؛
2. محمد شیشه چیها؛
3. حمید بریری؛

در ۳ روز بوده‌است.

سفر بعدی یک ماه بعد در همان سال توسط حمید بریری - فرامرز پارسی - علی شریعت - محمد ابراهیم عامری

به طول ۱۶۵ کیلومتر بوده که ورود از شرق به غرب ریگ یلان و در پایان عبور از لوت زنگی احمد و خروج از لوت بوده‌است. و در پایان با حمایت محیط زیست نصرت آباد از لوت خارج شدند.

آخرین سفر پیاده توسط گروه زیست اکو تور از شرق به غرب لوت به مدت ۵ روز و مسافت ۸۰ کیلومتر در بهمن ماه ۱۴۰۱ بوده‌است این گروه بدون پشتیبانی خودرو و با کوله کشی موفق به عبور شدند

حمید بریری؛ حاج محمدعظیم اسماعیلی کیا (شه بخش)؛ علی رهبر؛ رضا خواجه پور؛ حسین حسینی؛ رزیتا علیزاده؛ علیرضااعلارحیمی؛ واهه یوسفی؛ محسن دلفان؛ محمد حاج اسدالله؛ آرزو هوشیاری؛ صبا صفالو؛ اعضای این گروه بودند.

در پایان سفر پیاده گروه خودرویی شامل عزیز، عمران و عمار اسماعیلی کیا (شه بخش) برای رساندن گروه به زاهدان به استقبال آمدند.