جنگ کوزوو
جنگ کوزوو درگیری مسلحانهای در منطقه کوزوو بود که از ۲۸ فوریه ۱۹۹۸ تا ۱۱ ژوئن ۱۹۹۹ جریان داشت. در این جنگ ارتش جمهوری فدرال یوگسلاوی (که در آن هنگام شامل صربستان و مونتهنگرو میشد) و پیش از جنگ کوزوو را در اختیار داشت در یک سو و گروههای شورشی آلبانیاییتبار کوزوو با نام ارتش آزادیبخش کوزوو در سوی دیگر قرار داشتند. شورشیان کوزوو از ۲۴ مارس ۱۹۹۹ از پشتیبانی هوایی ناتو برخوردار شدند و در مقاطعی از جنگ پشتیبانی زمینی ارتش آلبانی را هم داشتند.
ارتش آزادیبخش کوزوو در سال ۱۹۹۱ تأسیس شد و از سال ۹۵ عملیاتهای نظامی خود را علیه پلیس صربستان آغاز کرد. در ژوئن ۱۹۹۶ مسئولیت خرابکاری با هدف قرار دادن ادارههای پلیس کوزوو را در جریان نآرامی کوزوو بر عهده گرفت. در سال ۱۹۹۷, این سازمان مقادیر زیادی سلاح را از آلبانی قاچاق کرد. این اسلحهها در پی یک شورش، از پلیس و ارتش آن کشور غارت شده بودند. در اوایل سال ۱۹۹۸، افزایش قدرت شورشیان جداییخواه کوزوویی و گسترش حملات آنها به مقامات یوگسلاو در کوزوو منجر به افزایش حضور نیروهای عادی و شبه نظامی صرب از سوی اسلوبودان میلوسویچ رئیس جمهور یوگسلاوی شد که متعاقباً کارزاری انتقامی را با هدف قرار دادن سمپاتهای ارتش آزادیبخش کوزوو و مخالفین سیاسی پی گرفتند؛ این کارزار به کشته شدن ۱۵۰۰ تا ۲۰۰ غیرنظامی و مبارز ارتش آزادیبخش کوزوو انجامید. پس از اینکه درخواستهای جامعه بینالمللی برای پایان درگیریها مورد قبول دولت یوگسلاوی واقع نشد، ناتو تصمیم به مداخله مستقیم نظامی در حمایت از آلبانیاییتبارها گرفت. این نخستین جنگ ناتو در طول تاریخ حیات این سازمان نظامی بود. ناتو عملیات خود را یک «جنگ انساندوستانه» توصیف میکرد اما انتقادهایی هم از آن صورت گرفت، چراکه هیچیک از اعضای ناتو مورد حمله قرار نگرفته بودند و مجوزی از شورای امنیت سازمان ملل برای این مداخله اخذ نشد.
در ۱۱ ژوئن ۱۹۹۹ یوگسلاوی پذیرفت که از کوزوو عقبنشینی کند و شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه ۱۲۴۴ یک حکومت موقت به سرپرستی سازمان ملل را در کوزوو ایجاد کرد که در عمل به معنی جدایی این منطقه از یوگسلاوی بود.