Escudo da familia Sforza situado no interior do castelo.

 

Vista desde o noroeste.

As orixes do castelo remóntanse ao século X cando se fixo o primeiro círculo de paredes arredor dunha primitiva estrutura defensiva para contrarrestar a invasión dos húngaros. No século XIII o castelo foi sitiado en varias ocasións tanto polos milaneses que en 1283 o municipio de Soncino tivo que levantar unha nova fortaleza. En 1259 o líder veneciano Ezzelino III da Romano foi encerrado nos alxubes do castelo, onde morreu. En 1312 o castelo foi ocupado polos cremonteses e en 1391 os milaneses utilizárono na súa guerra contra Venecia.[1]

Cando a Paz de Lodi en 1454 estableceu finalmente a fronteira entre a República de Venecia e o Ducado de Milán, Soncino e o seu castelo pasaron a estar integrados no territorio milanés. Foi neste momento cando Francisco I Sforza ordenou reforzar os muros arredor do castelo e o conxunto da fortaleza.[1]

Desde 1535, o ducado de Milán pasou a ser propiedade de España e con isto tamén o castelo de Soncino.[1]

No 1536 o emperador Carlos I de España e V de Alemaña, elevou Soncino a marquesado e púxoo baixo o control da familia milanesa dos Stampa que o transformaron nos séculos seguintes nunha residencia, deixando así o seu uso como fortaleza.[1]

No 1876 Massimiliano Stampa, último marques de Soncino, cedeu por testamento o castelo á cidade, a cal en 1883 comezou as tarefas de restauración para devolver ao castelo ao seu pasado esplendor.[1]