O antigo camiño de Jesús, de tipo rural, con hortos en ambos os lados, era a vía principal para ir da poboación de Gràcia (municipio independente ata o ano 1897), ata a cidade de Barcelona por onde se entraba a través do portal de l'Àngel. O primeiro proxecto de urbanización, ideado polo concello liberal da cidade, de data do ano 1821 foi obra de Ramón Plana, que tivo que deter as obras enseguida por mor das epidemias que arrasaban Barcelona naquela época. Coa caída do goberno liberal, volveu o absolutismo en 1824, e o proxecto foi tomado polo capitán xeral de Cataluña Francisco Bernaldo de Quirós, marqués de Campo Sacro. O novo paseo inaugurado en 1827 tiña 42 metros de ancho e foi o lugar favorito da aristocracia para exhibir as súas habilidades na arte de montar dacabalo e os seus coches luxosos, durante todo o século XIX. Por esta época o Paseo era un dos lugares de recreo máis coñecidos da cidade, con cafés, restaurantes, salas de baile, atraccións e teatros.

Este paseo había de ser un eixo determinante no proceso de instauración do proxecto do Ensanche de Ildefons Cerdà, entre os anos 1860-1890. Ao redor do paseo definiuse un núcleo residencial de baixa densidade constituído en gran parte por edificios unifamiliares. Na década dos noventa do século XIX, aos poucos todo este sector da cidade foi adquirindo un protagonismo comercial atraendo a burguesía, que fixo que se fosen substituyendo as casas illadas con xardín por edificios de pisos.

Finalmente, entre 1900 e 1914 o paseo de Gràcia consolidouse como o principal centro residencial burgués coa achega creativa dos arquitectos modernistas, como Antoni Gaudí, Josep Puig i Cadafalch, Lluís Domènech i Montaner ou Enric Sagnier, que dignificaron as construcións existentes e edificaron casas novas con formas ben singulares, como a casa Milà, a casa Batlló, a casa Lleó Morera ou a casa Amatller. En 1906 o arquitecto Pere Falqués i Urpí, deseñou os famosos bancs-fanals de trencadís distribuídos ao longo do paseo.