Ծովածոցը հայտնաբերել է հոլանդացի ծովագնաց Դիրկ Հարթոգը 1616 թվականին, որը այստեղ հասավ Բրաուվերի երթուղիով և դարձավ երկրորդ եվրոպացին Վիլեմ Յանսզոնից հետո, որ տեսավ և նկարագրեց անհայտ մայրցամաքի ափերը։ 1629 թվականին հոլանդացի ճանապարհորդ Ֆրանկոյս Պելսարտը ծոցի ափերը նկարագրեց որպես անկյանք ու տխուր տեղ։

Իր անունը ծովածոցը ստացել է 17-րդ դարի վերջերին, երբ կապիտան Ուիլյամ Դամփիրի հրամանատարության ներքո անգլիական նավը հասավ Ավստրալիայի արևմտյան ափերին և կանգ առավ ծոցում։ Մոտավորապես այդ ժամանակ Դամփիրը քարտեզագրեց ծոցի ափերի ուրվագիծը։ Վարկածներից մեկի համաձայն, իր անունը Շնաձկան ծովածոցը ստացել է այն պատճառով, որ Դամփիրի նավաստիները հսկա շնաձուկ էին բռնել, որն էլ սնունդ էր դարձել քաղցահար անձնակազմի համար[1]։ Այլ՝ առավել տարածված վարկածի համաձայն՝ ծովածոցն իր անունը ստացել է այստեղի ջրերում ավելի քան տասը տեսակի շնաձկներ լինելու պատճառով, այդ թվում՝ վագրային շնաձուկը[2]։