ភាសាសិង្ហលៈ

ភាសាសិង្ហលៈ គឺជាភាសាឥណ្ឌូ-អារ្យ័ន ដែលនិយាយជាចម្បងដោយប្រជាជនសិង្ហលៈ នៃប្រទេសស្រីលង្កា ដែលបង្កើត ជាក្រុមជនជាតិភាគតិចធំជាងគេនៅលើកោះដែលមានចំនួនប្រហែល ១៦លាននាក់។ ភាសាសិង្ហលៈ ក៏ត្រូវបាននិយាយជាភាសាដំបូងដោយក្រុមជនជាតិផ្សេងទៀតនៅក្នុងប្រទេសស្រីលង្កា ដែលមានចំនួនសរុបប្រហែល ២លាននាក់គិតត្រឹមឆ្នាំ២០០១។ ភាសាត្រូវបានសរសេរដោយប្រើ អក្សរសិង្ហលៈ ដែលជា អក្សរព្រាហ្មណ៍ ដែលទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងអក្សរហ្គ្រេនថានៃប្រទេសឥណ្ឌាខាងត្បូង។

សិង្ហលៈ គឺជាភាសាផ្លូវការ និងជាភាសាជាតិរបស់ប្រទេសស្រីលង្កា។ រួមជាមួយភាសាបាលី ដែលបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍អក្សរសាស្ត្រព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទ ។ ទម្រង់ដំបូងនៃភាសាសិង្ហលៈ ត្រូវបានបញ្ជាក់នៅដើមសតវត្សទី ៣មុនគ.ស។ ភាសានៃសិលាចារឹកទាំងនេះដែលមានស្រៈវែង និងព្យញ្ជនៈគឺ ប្រាក្រឹត ស្រដៀងទៅនឹង មៈកៈហ៊ី ដែលជាសហការីក្នុងតំបន់នៃប្រាក្រឹត ឥណ្ឌាមជ្ឈិម ដែលត្រូវបានប្រើក្នុងសម័យព្រះពុទ្ធ។ សាច់ញាត្តិជិតស្និទ្ធបំផុតគឺភាសាវេត្ដា (ជាភាសាក្រេអូល ជនជាតិដើមដែលជិតផុតពូជ នៅតែនិយាយដោយជនជាតិភាគតិចស្រីលង្កា ដោយលាយសិង្ហលៈ ជាមួយនឹងប្រភពដើមមិនស្គាល់ និងពីដែលសិង្ហលៈចាស់បានខ្ចីទិដ្ឋភាពផ្សេងៗចូលទៅក្នុងស្រទាប់ខាងក្រោមឥណ្ឌូ-អារ័្យនសំខាន់របស់វា) និងប្រាក្រឹត ភាសាម៉ាល់ឌីវ មានពូជសំខាន់ៗពីរគឺ សរសេរ និងនិយាយ ហើយជាឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងនៃបាតុភូតភាសាដែលគេស្គាល់ថាជាដាយឡូសស្សៀ (diglossia) ។