ហោព្រះកែវត្រូវបានសាងសង់ឡើងនៅឆ្នាំ ១៥៦៥-១៥៦៦ តាមបញ្ជារបស់ស្តេច សត្ថារ័ត្ន បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានផ្លាស់រាជធានីពី ហ្លួងព្រះបាង ទៅវៀងចន្ទន៍។  ប្រាសាទនេះត្រូវបានសាងសង់នៅលើដីនៃព្រះបរមរាជវាំងដើម្បី តម្កល់រូបបដិមា ព្រះពុទ្ធរូប ឬ ព្រះកែវមរកត ដែលព្រះបាទសត្ថាធិរ័ត្នបាននាំយកមកពីទីក្រុង ឈៀងម៉ៃ នៃ អាណាចក្រឡានណា ទៅ ហ្លួងព្រះបាង ។ ប្រាសាទនេះត្រូវបានគេប្រើជាកន្លែងគោរពបូជាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់សត្ថារ័ត្នហើយដោយសារហេតុនេះហើយបានជាគ្មានព្រះសង្ឃនគង់នៅក្នុងព្រះវិហារនេះមិនដូចវត្តដទៃទៀតឡើយនៅក្នុងប្រទេសឡាវ។  ព្រះពុទ្ធមេត្រីឬ ព្រះកែវមរកត បានស្ថិតនៅក្នុងព្រះវិហារអស់រយៈពេលជាង ២០០ ឆ្នាំទៅហើយប៉ុន្តែនៅឆ្នាំ ១៧៧៩ ទីក្រុងវៀងចន្ទន៍ត្រូវបានមេទ័ពសៀម ចៅហ្វាយ៉ាចក្រីឬ ពុទ្ធយ៉តហ្វាចុឡាលោក ឬរាមាទី១នៃរាជវង្សចក្រី ចាប់យក ព្រះកែវមរកត នេះត្រូវបានគេនាំទៅកាន់នៅឆ្នាំ ១៨១៦ ដោយ ព្រះបាទអាន់វង្ស ដោយមានរូបភាពថ្មីមួយដែលត្រូវបានគេតម្កល់ទុកជំនួសឱ្យព្រះពុទ្ធរូបព្រះមេត្រី ឬ ព្រះកែវមរកត។  ទោះយ៉ាងណាប្រាសាទនេះត្រូវបានបំផ្លាញម្តងទៀតនៅឆ្នាំ ១៨២៨ នៅពេលដែលព្រះបាទអនុវង្សបានបះបោរប្រឆាំងនឹងសៀមក្នុងគោលបំណងដើម្បីដណ្តើមយកឯករាជ្យពេញលេញវិញហើយទីក្រុងវៀងចន្ទន៍ត្រូវបានកងកម្លាំងសៀមវាយកំទេចចោល។ ប្រាសាទនេះត្រូវបានបារាំងកសាងឡើងវិញនៅចន្លោះឆ្នាំ ១៩៣៦ និង ១៩៤២ ក្នុងសម័យអាណានិគមឥណ្ឌូចិនរបស់បារាំង។ សំណង់ដែលនៅសេសសល់នៃប្រាសាទចាស់ត្រូវបានប្រើជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ការកសាងឡើងវិញ ថ្វីត្បិតតែវាអនុវត្តតាមផែនការនៃប្រាសាទចាស់ក៏ដោយក៏ប្រាសាទដែលបានសាងសង់ឡើងវិញនេះមានលក្ខណៈប្រហាក់ប្រហែលនឹង ឧបោសថ ដែលមានរចនាបថបាងកកនៅសតវត្សរ៍ទី ១៩ ដែរ។ នៅទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៧០ ប្រាសាទនេះត្រូវបានប្តូរពីកន្លែងគោរពបូជាទៅជាសារមន្ទីរ។  វាត្រូវបានស្តារឡើងវិញនៅឆ្នាំ ១៩៩៣ ។