Западен Ѕид, Ѕид на плачот (хебрејски: הַכּוֹתֶל הַמַּעֲרָבִי HaKotel HaMa'aravi), често скратено на Котел или Косел, познат во исламот како Бурак (арапски: Ḥā'iṭ al-Burāq حَائِط ٱلْبُرَاق) — антички варовнички ѕид кој се наоѓа во Стариот град на Ерусалим. Тоа е релативно мал сегмент од далеку подолгиот антички потпорен ѕид, познат исто така во целост како „Западен Ѕид“. Ѕидот првично бил подигнат како дел од проширувањето на Вториот еврејски храм што го започнал Ирод Велики, што резултирало во заградување на природниот, стрмен рид познат кај евреите и христијаните како Рид на храмовите, во огромна правоаголна структура на врвот на рамна платформа, со што бил создаден повеќе простор за самиот храм, неговите помошни згради, верници и посетители.

Во една од неколкуте различни муслимански традиции, тоа е местото каде што исламскиот пророк Мухамед го врзал својот крилест Бурак, на неговата Исра и Мираџ за Ерусалим пред да се искачи во рајот, и претставува источна граница на ел-Харам ел-Шариф, Благородното светилиште на џамијата Ал-Акса.

Светоста на Западниот Ѕид во јудаизмот е резултат на неговата близина до Ридот на храмовите. Поради ограничувањата за влез во Рид на храмовитеРидот на храмовите, ѕидот е најсветото место каде што на Евреите им е дозволено да се молат, иако зад него лежи Основниот Камен, најсветото место во еврејската вера. Оригиналната, природна и неправилна форма на Ридот на храмовите била постепено продолжена за да се овозможи некое поголемо соединение на храмот да се гради на нејзиниот врв. Овој процес бил финализиран од страна на Ирод, кој ја затворил планината со скоро правоаголен сет на потпорни sидови, направени за поддршка на платформата храмот и користејќи големи екстраструктури и полни со земја за да му дадат на природниот рид геометриски правилна форма. Над оваа структура, Ирод изградил огромна асфалтирана платформа што го опкружувал храмот. Од четирите потпорни sида, западниот се смета за најблизок до некогашниот Светиња над светињите, што го прави најсвето место признаено од јудаизмот надвор од претходната форма на Ридот на храмовите.

Нешто повеќе од половина од вкупната висина на ѕидот, вклучително и неговите 17 курсеви сместени под нивото на улицата, потекнува од крајот на периодот на Вториот храм и обично се верува дека го градел Ирод Велики, почнувајќи од 19 г.п.н.е., иако неодамнешните истражувања покажуваат дека работата не била завршена кога Ирод умрел во 4 пр.н.е. Многу големите камени блокови од пониските текови биле додадени за време на Омајадите, додека малите камења од највисоките курсеви се од понов датум, особено од османлискиот период.

Терминот Западен Ѕид и неговите варијации најмногу се користат во тесна смисла за делот што традиционално го користат Евреите за молитва; исто така е наречен „Ѕид на плачот“, што се однесува на практиката Евреите да плачат на местото заради уништувањето на храмовите. За време на периодот на христијанското римско владеење над Ерусалим (околу 324–638), на Евреите им бил забранет влезот во Ерусалим освен да присуствуваат на Тиша Беав, денот на националната жалост за храмовите, и на овој ден Евреите би можеле да „плачат“ на светите места. Терминот „Ѕид на плачот“ бил користен скоро исклучиво од христијаните и бил оживеан во периодот на нееврејска контрола помеѓу воспоставувањето на Британскиот мандат во 1920 година и Шестдневната војна во 1967 година. Терминот „Ѕид на плачот“ не го користат религиозните Евреи, а сè повеќе не го користат и многу други кои сметаат дека е погрден.

Во поширока смисла, „Западниот Ѕид“ може да се однесува на целиот 488 метарски потпорен ѕид на западната страна на Ридот на храмовите. Класичниот дел сега се соочува со голем плоштад во Еврејската населба, во близина на југозападниот агол на Ридот на храмовите, додека остатокот од ѕидот е скриен зад конструкциите во Муслиманската населба, со мал исклучок од 8 метри, кој е познат како Мал Западен Ѕид. Сегментот на западниот потпорен ѕид што традиционално се користи за еврејска литургија, познат како „Западен Ѕид“ или „Ѕид на плачот“, ја донесува својата особена важност во тоа што никогаш не бил целосно затскриен од средновековните градби и прикажувал многу повеќе од оригиналната градба на Херод отколку „Малиот Западен Ѕид“. Во религиозна смисла, се претпоставува дека „Малиот Западен Ѕид“ е уште поблизу до Светиња над светињите, а со тоа и до „присуството на Господ“ и подземната Порта на Ворен, која не била достапна за Евреите од 12 век до неговото делумно ископување во 20 век.

Додека ѕидот се сметал за муслиманска сопственост како составен дел на Харам еш-Шариф и вакаф на мароканскиот кварт, евреите имале право на еврејска молитва и поклонение како дел од Статус кво. Оваа позиција била потврдена во меѓународната комисија од 1930 година за време на периодот на британскиот мандат.

Најраниот извор што ја спомнувал оваа специфична локација како место за еврејско обожување е од 17 век. Претходните места што ги користеле Евреите за жалење при уништувањето на Храмот, за време на периодот кога им бил забранет пристап до градот, лежеле на исток, на Маслиновата гора и во долината Кидрон под него. Од средината на 19 век па наваму, разни Евреи се обидувале да купат права во неговата непосредна близина, но ниту еден обид не бил успешен. Со подемот на ционистичкото движење на почетокот на 20 век, ѕидот станал извор на нетрпение помеѓу еврејската и муслиманската заедница, а вторите биле загрижени дека може да се искористи за понатамошно зазимање или проширување на евреите кон Ридот на храмовите, а со тоа и во Ерусалим. За време на овој период, избувнувањата на насилство во подножјето на ѕидот станале вообичаени, со особено смртоносниот бунт во 1929 година во кој биле убиени 133 Евреи и 339 биле повредени. По арапско-израелската војна во 1948 година источниот дел на Ерусалим бил окупиран од Јордан. Под контрола на Јордан, Евреите биле целосно протерани од Стариот град, вклучувајќи го и Еврејскиот кварт, а на Евреите им бил забранет влез во Стариот град за 19 години, со што се забранила еврејската молитва на местото на Западниот Ѕид. Овој период завршил на 10 јуни 1967 година, кога Израел ја доби контролата над местото по Шестдневната војна . Три дена по воспоставувањето контрола, мароканскиот кварт бил ставен под булдожер од израелските власти за да се создаде простор за денешниот плоштад пред Ѕидот на Плачот.