မော်စကိုမြို့ ( or ; ရုရှား: Москва́, tr. မာစ်ကဗာ, IPA: [mɐˈskva] ( )) သည် ရုရှားနိုင်ငံ၏ မြို့တော်ဖြစ်ပြီး လူဦးရေအထူထပ်ဆုံးမြို့ဖြစ်ကာ မြို့နယ်နိမိတ်အတွင်းတွင် နေထိုင်သူ ၁၃.၂ မီလီယံနေထိုင်ပြီး မြို့ပြဧရိယာအတွင်းတွင် ၁၇.၁ မီလီယံ နေထိုင်ကြသည်။ မော်စကိုမြို့သည် ရုရှားနိုင်ငံ၏ ဖက်ဒရယ်မြို့တော်ဟူသော ဝိသေသထူးဖြင့်လည်း ချီးမြှင့်ထားသော မြို့လည်းဖြစ်သည်။
မော်စကိုသည် ရုရှားနိုင်ငံနှင့် အရှေ့ဥရောပ၏ နိုင်ငံရေး၊ စီးပွားရေး၊ ယဉ်ကျေးမှုနှင့် သိပ္ပံပညာရပ်များထွန်းကာစည်ပင်ရာ ဗဟိုချက်မဖြစ်ပြီး ဥရောပကုန်းမြေတွင် အကြီးဆုံးမြို့ကြီးဖြစ်သည်။ နယ်နိမိတ်မျဉ်းများအရ မော်စကိုသည် ကမ္ဘာ့အကြီးဆုံးမြို့များထဲတွင် ပါဝင်ပြီး ၁၄ ခုမြောက် အကြီးဆုံးမီသရိုဧရိယာ(metro are...ဆက်လက်ဖတ်ရှုပါ
မော်စကိုမြို့ ( or ; ရုရှား: Москва́, tr. မာစ်ကဗာ, IPA: [mɐˈskva] ( )) သည် ရုရှားနိုင်ငံ၏ မြို့တော်ဖြစ်ပြီး လူဦးရေအထူထပ်ဆုံးမြို့ဖြစ်ကာ မြို့နယ်နိမိတ်အတွင်းတွင် နေထိုင်သူ ၁၃.၂ မီလီယံနေထိုင်ပြီး မြို့ပြဧရိယာအတွင်းတွင် ၁၇.၁ မီလီယံ နေထိုင်ကြသည်။ မော်စကိုမြို့သည် ရုရှားနိုင်ငံ၏ ဖက်ဒရယ်မြို့တော်ဟူသော ဝိသေသထူးဖြင့်လည်း ချီးမြှင့်ထားသော မြို့လည်းဖြစ်သည်။
မော်စကိုသည် ရုရှားနိုင်ငံနှင့် အရှေ့ဥရောပ၏ နိုင်ငံရေး၊ စီးပွားရေး၊ ယဉ်ကျေးမှုနှင့် သိပ္ပံပညာရပ်များထွန်းကာစည်ပင်ရာ ဗဟိုချက်မဖြစ်ပြီး ဥရောပကုန်းမြေတွင် အကြီးဆုံးမြို့ကြီးဖြစ်သည်။ နယ်နိမိတ်မျဉ်းများအရ မော်စကိုသည် ကမ္ဘာ့အကြီးဆုံးမြို့များထဲတွင် ပါဝင်ပြီး ၁၄ ခုမြောက် အကြီးဆုံးမီသရိုဧရိယာ(metro area)ရှိသည်။ ထို့ပြင် မြို့ပြတည်နေရာအတွင်း လူဦးရေထူထပ်မှုတွင် အဆင့် ၁၈ တွင် တည်ရှိနေပြီး ၁၄ ခုမြောက် အကြီးဆုံးသော မြို့ပြဧရိယာ(urban area)ပိုင်ဆိုင်ထားသော မြို့လည်း ဖြစ်သည်။ မြို့နယ်နိမိတ်အတွင်း လူဦးများပြားမှုတွင် အဆင့် ၁၁ တွင် တည်ရှိနေသည်။ ဖို့စ် ၂၀၁၃ အရ မော်စကိုသည် Mercer ၏ နေထိုင်မှုစရိတ်မြှင့်မားသော မြို့များစာရင်းတွင် အဆင့် ၉ ၌ ရပ်တည်ခဲ့ပြီး Alpha global city ၏ Globalization and World Cities Research Network အဆင့်သတ်မှတ်ချက်အရ အကြီးဆုံးသော မြို့ပြ စီးပွားရေးပိုင်ဆိုင်သော မြို့များထဲမှ တစ်မြို့ဖြစ်သည်။ MasterCard Global Destination Cities Index အရ ခရီးသွားဧည့်သည်များ လာရောက်လည်ပတ်မှု အလျင်အမြန်ဆုံး တိုးတက်လာခဲ့သော မြို့များထဲမှ တစ်မြို့အဖြစ် မော်စကိုမြို့သည် ပါဝင်ခဲ့လေသည်။
ဤမြေကမ္ဘာပေါ်တွင် မော်စကိုသည် မြောက်ဘက်အစွန်းဆုံးနှင့် အအေးဆုံး မီဂါစီးတီးနှင့် မီသရိုပူလစ် ဖြစ်ပေသည်။ ထို့ပြင် မော်စကိုမြို့သည် ဥရောပ၏ အမြင့်ဆုံးသော အထောက်အကူမဲ့ ထီးထီးရှိနေသော အဆောက်အဦဖြစ်သည့် အာစတန်ကီနိုတာဝါ၊ ဥရောပ၏ အမြင့်ဆုံးသော မိုးမျှော်အဆောက်အဦဖြစ်သော ဖက်ဒရေးရှင်းတာဝါနှင့် မော်စကို အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ စီးပွားရေးစင်တာတို့တည်ရှိရာ မြေဖြစ်သည်။ ၂၀၁၂ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ ၁ ရက်နေ့တွင် မော်စကို အော့ဗလတ်၏ အနောက်တောင်ဘက်သို့ မြို့တော်နယ်နိမိတ်ကို ချဲ့ထွင်ရာ မြို့၏ ဧရိယာမှာ ၁,၀၉၁ to ၂,၅၁၁ စတုရန်း ကီလိုမီတာ (၄၂၁ to ၉၇၀ စတုရန်းမိုင်)လောက်ထိ နှစ်ဆမျှ ကျယ်သွားခဲ့ပြီး လူဦးရေ ၂၃၃,၀၀၀ မျှ နေထိုင်နိုင်စေခဲ့သည်။
မော်စကိုမြစ်ပေါ်တွင် တည်ရှိသော မော်စကိုမြို့သည် ဥရောပရုရှား၏ ဗဟိုဖက်ဒရယ်ခရိုင်အတွင်းတွင် တည်ရှိသောပြီး ဥရောပ၏ ကုန်းတွင်းပိုင်း လူဦးရေစည်ပင်ပွားများဆုံးသော မြို့ဖြစ်သည်။ တောက်ပနေသော ရောင်စုံအမိုးခုံးများရှိသည့် စိန့်ဘာစီလ်ကာသီဒရယ်ကဲ့သို့သော သမိုင်းဝင်အဆောက်အဦများရှိသော မော်စကိုမြို့၏ ဗိသုကာလက်ရာများသည်လည်း ထင်ရှားကျော်ကြားကြသည်။ မြို့နယ်နိမတ်အတွင်း မြို့ပြဧရိယာတွင် ကြီးမားသော တောအုပ်များရှိပြီး မြို့၏ ၄၀ ရာခိုင်နှုန်းကျော်သည် သစ်ပင်စိမ်းများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေသော မော်စကိုမြို့သည် ဥရောပနှင့် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အစိမ်းရောင်ဖုံးလွှမ်းမှုအများဆုံးသော အဓိကမြို့များထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည်။ မော်စကိုမြို့သည် အလယ်ခေတ် မော်စကိုနယ်စားကြီးခေတ်မှသည် ဇာဘုရင်ခေတ် ရုရှားပြည်၊ ထိုမှသည် ရုရှားအင်ပါယာ၊ ဆိုဗီယက်ယူနီယံ၊ နောင် ရုရှားဖက်ဒရေးရှင်းနိုင်ငံရောက်သည်ထိတိုင် အမည်များသာ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သော နိုင်ငံတော်၏ မြို့တော်အဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သည်။
မော်စကိုသည် ရုရှားအစိုးရ ရုံးစိုက်ရာနေရာဖြစ်ပြီး အလယ်ခေတ်တွင် မြို့ရိုးခံတပ်ဖြစ်ခဲ့သော မော်စကိုကရင်မလင်သည် ယနေ့ခေတ်တွင် ရုရှားနိုင်ငံသမ္မတ အလုပ်လုပ်ရန် နေထိုင်သော နေရာဖြစ်လေသည်။ မော်စကိုကရင်မလင်နှင့် ရင်ပြင်နီတို့သည် မြို့တော်အတွင်းရှိ ကမ္ဘာ့အမွေအနှစ်နေရာများထဲတွင် ပါဝင်သော နေရာတစ်ခုဖြစ်ကြသည်။ ရုရှားပါလီမန်များဖြစ်ကြသော ဒူးမားလွှတ်တော်နှင့် ဖက်ဒရယ်ကောင်စီ တို့၏ လွှတ်တော်ခန်းမများသည်လည်း မြို့တော်အတွင်းတွင်ပင် တည်ရှိကြသည်။ မော်စကိုတွင် ပြတိုက်များ၊ အကယ်ဒမစ်ကျောင်းများ၊ နိုင်ငံရေးအင်စတီကျူးရှင်းများနှင့် ပြဇတ်ရုံများတည်ရှိသော ရုရှားအနုပညာရှင်များ၊ သိပ္ပံပညာရှင်များ၊ အားကစားသမားများရှိရာ မော်စကိုအား ရုရှားနိုင်ငံ၏ ယဉ်ကျေးမှုဗဟိုဌာနအဖြစ် မှတ်ယူနိုင်ပေသည်။
မြို့တော်၏ သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးကွန်ယက်တွင် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ် ၄ ခု၊ မီးရထားဘူတာရုံ ၉ ခု၊ များလှစွာသော ဓာတ်ရထားများ၊ Moscow Monorail နှင့် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အနက်ရှိုင်းဆုံးသော မြေအောက်သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးစနစ်ထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သော မော်စကိုမီသရိုတို့ပါဝင်ပြီး မော်စကိုမီသရိုမှာ ကမ္ဘာပေါ်တွင် စတုတ္ထမြောက်အကြီးဆုံးကွန်ယက်ဖြစ်ပေသည်။ မော်စကိုမီသရိုသည် ဘူတာရုံပေါင်း ၂၀၀ ခန့်ရှိပြီး ဗိသုကာမြောက်လက်ရာများကြောင့် မြို့တော်၏ အရေးပါသောအမှတ်အသားတခုကဲ့သို့ ဆိုနိုင်ပေသည်။
မော်စကိုမြေနေရာတွင် လူသားတို့ ရှေးအကျဆုံးသော အထောက်အထားများကို ကြည့်၍ပြောမည်ဆိုလျှင် လူသားတို့သည် ကျောက်ခေတ်သစ်(မော်စကိုမြစ်ကမ်းရှိ ရှုကင်းစကားယားယဉ်ကျေးမှုနယ်မြေ) ကတည်းက နေထိုင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုရပေမည့်။ မြို့တော်၏ ခေတ်သစ်အနားသတ်မျဉ်းများအတွင်းတွင်ဖြစ်သည့် ကရင်မလင်၊ စာကလေးတောင်၊ စေတန်မြစ်နှင့် ကူဆဲ့စကီး သစ်တောဥယျာဉ်အစရှိသည့်နေရာများတွင် အခြားရှေးကျသော အထောက်အထားများ(ဖာကျာနော့ဗ်စကားယား ယဉ်ကျေးမှု၏ သင်္ချိုင်းမြေများ၊ ဂျာကောစကားယား ယဉ်ကျေးမှု၏ သံခေတ်တွင် အခြေချနေထိုင်ခဲ့သည်နေရာများ)ကို ရှိဖွေတွေ့ရှိခဲ့လေသည်။
၉ ရာစုတွင် အိုကာမြစ်သည် ဗော်လ်ဂါကုန်သွယ်ရေးလမ်းကြောင်း(Volga trade route)၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ခဲ့သည်။ အထက်ဗော်လ်ဂါရေဝေကုန်းတန်းသည် ဒေသခံ ဖီနို-ယူဂရစ်များ(Finno-Ugric)ဖြစ်သည့် မာရ်ယာလူမျိုးများ(Merya)နှင့် ဆက်သွယ်ပေးထားပြီး ဗော်လ်ဂါ ဘူဂါရီးယား(Volga Bulgaria)ထိ ကျယ်ပြန့်ကာ စကင်ဒီနေဗီးယန်းလူမျိုးများ(Scandinavian) (ဗာရန်ဂျီးယန်များ (Varangians))နှင့် ဆလဗစ် လူမျိုးများ(Slavic peoples)နှင့်လည်း ဆက်သွယ်ပေး၍ နေလေသည်။
အစောဆုံး အရှေ့ဆလဗစ်လူမျိုးတို့၏ မှတ်တမ်းတင်မှုများအရ အထက်ဗော်လ်ဂါမြစ်ပိုင်းတွင် ၉ ရာစုမှ ၁၀ ရာစုအတွင်း ဗျာကျီချီ(Vyatichi)နှင့် ကရီဗီချီ(Krivichi)လူမျိုးများဖြင့် ပျံနှံ့၍နေခဲ့လေသည်။ မော်စကိုမြစ်ကို ကီးယဲ့ဗန် ရုစ်(Kievan Rus)တို့၏ ဆူဇဒါးနယ်ထဲသို့ ၁၁ ရာစုတွင် ပေါင်းစပ်၍ထားခဲ့လေသည်။ အေဒီ ၁၁၀၀ တွင် ညဲကလင့်နားယားမြစ်ဝ(Neglinnaya River)တွင် အနည်းငယ်မျှသော အခြေချနေထိုင်မှုများ ရှိ၍လာခဲ့လေသည်။
အစောပိုင်း သမိုင်းမှတ်တမ်း (၁၁၄၇–၁၂၈၃)
The principality on the northeastern periphery of Kievan Rus', Vladimir-Suzdal, grew into the Grand Duchy of Moscowမော်စကိုမြို့ကို ရည်ညွှန်းသော ပထမဆုံးသော သမိုင်းမှတ်တမ်းကို မင်းသား ယူရီ ဒါလ်ဂါရုကီး(Yuri Dolgoruky)မှ ဆဗျာတာစလဗ် အိုလ်ဂါဗစ်ချ်(Sviatoslav Olgovich)အား တွေ့ဆုံရန် ဖိတ်ကြားသော စာလွှာတွင် တွေရသည်။ ထိုစဉ်အခါတုန်းက မော်စကို ဗလာဒီမီယာ-ဆူဇဒါး မင်းသားနယ်မြေ၏ အနောက်ဘက်နယ်စပ်မျဉ်းရှိ သေးငယ်သော မြို့ကလေးအဖြစ်သာ ရှိသေးသည်။
၁၁၅၆ ခုနှစ်တွင် မင်းသား ယူရီ ဒါလ်ဂါရူကီးသည် မြို့အား သစ်လုံးတံတိုင်းများ၊ ကျုံးများဖြင့် အခိုင်အခံပြုလုပ်၍ ထားခဲ့လေသည်။ မွန်ဂိုများ ရုစ်နယ်မြေများဆီသို့ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာခဲ့ပြီး မွန်ဂိုဘုရင် ဘာတူခန်(Batu Khan)လက်အောက်သို့ ကျရောက်သွားသောအခါ မြို့အား ပြာပုံကျသည်အထိ မီးလောင်တိုက်သွင်းခဲ့ပြီး မြို့သူမြို့သားများအား သတ်ဖြတ်ခဲ့ကြလေသည်။
မော်စကိုမြစ်ကမ်းမှ သစ်လုံးခံတပ်ကို အလက်ဇန္ဒား ညဲ့ဗ်စကီး(Alexander Nevsky)၏ အထွေးဆုံးသားဖြစ်သူ ဒန်နီယယ်(Daniel)မှ ၁၂၆၀ ခုနှစ်လောက်တွင် အမွေဆက်ခံပိုင်ဆိုင်ခဲ့ပြီး ဤသည်မှာ ဖခင်ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သမျှထဲမှ တန်ဖိုးရှိသည့် နောက်ဆုံးသောအရာပင်ဖြစ်သည်။ ထိုစဉ်က ဒန်နီယယ်သည် ကလေးသာသာ ရှိသေးပြီး ခံတပ်ကြီးကို ဒန်နီယယ်၏ ဦးလေးဖြစ်သူ ယာရိုစလဗ် ယာရိုစလဗစ်(Yaroslav of Tver)မှ ကိုယ်စားအုပ်ချုပ်ပေးခဲ့သည်။
၁၂၇၀ ခုနှစ်လောက်ရောက်သောအခါ အရွယ်ရောက်လာသော ဒန်နီယယ်သည် မင်းသားနယ်မြေများ ပါဝါအားပြိုင်မှုတွင် သူ၏အကိုဖြစ်သူ ဒမီထရီ(Dmitry)ဘက်မှ ပါဝင်လာခဲ့သည်။ ဒန်နီယယ်သည် သူ၏အကို ဗလာဒီမီယာနယ်စားကြီးဖြစ်လာသူ ဒမီထရီနှင့်အတူ ၁၂၈၃ ခုနှစ်မှစ၍ လွတ်လပ်သော မင်းသားအုပ်ချုပ်ရာနယ်မြေမှ အုပ်ချုပ်သူမင်းသားဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဒန်နီယယ်ကို မော်စကိုမြို့တွင် ပထမဆုံး ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းများ တည်ထောင်သူအဖြစ် ရည်ညွှန်းကြပြီး ဘာဂါဗလန်စကီး ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းနှင် ဒန်နီလော့ဗ် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းတို့အား ဒန်နီယယ်တည်ထောင်ခဲ့သော ကျောင်းများအဖြစ် မှတ်သားထားခဲ့ကြသည်။
နယ်စားကြီးများ အုပ်ချုပ်ရာကာလ (၁၂၈၃–၁၅၄၇)
၁၆ ရာစုနှောင်းပိုင်း မော်စကို ကရင်မလင်
Siege of Moscow (1382)
ရင်ပြင်နီ
Spassky Cathedral, 1357 (the oldest extant building in Moscow)
Spasskaya Tower was built in 1491ပထမမြောက် ဒန်နီယယ်သည် ၁၃၀၃ ခုနှစ်ရောက်သည့်တိုင် မော်စကိုကို အုပ်စိုးခဲ့ပြီး စည်ပင်ကြွယ်ဝသော မြို့ကြီးအဖြစ် တည်ထောင်ခဲ့ရာ ၁၃၂၀ ခုနှစ်သို့ရောက်သောအခါ ယခင်မိဘများ အုပ်စိုးခဲ့သော ဗလာဒီမီယာနယ်၏ ဂုဏ်သတင်းတို့ပင် မှေးမှိန်၍ သွားခဲ့လေသည်။
၁၂၈၂ ခုနှစ်ထက် နောက်ကျလိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ယူဆရသော အချိန်ကာလအတွင်း ဒန်နီယယ်သည် ကရင်မလင်မှ ၅ မိုင်ခန့်အကွာ မော်စကိုမြစ် လက်ယာဘက်ကမ်းတွင် မော်စကို၏ ပထမဆုံးသော ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းကို သစ်တို့ဖြင့် ဆောက်လုပ်ထားသော St. Daniel-Stylite ချက်ကျောင်းနှင့်အတူ တွဲ၍ တည်ထောင်ခဲ့လေသည်။ ယခုအခါတွင်တော့ ထိုဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းကို ဒန်နီလော့ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း(Danilov Monastery)ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ သက်တော် ၄၂ နှစ်အရွယ် ၁၃၀၃ ခုနှစ်တွင် ဒန်နီယယ်မင်းသား ကွယ်လွန်ခဲ့လေသည်။ မကွယ်လွန်မီကတည်းကပင် သူသည် ဘုန်းတော်ကြီးအဖြစ် ဝတ်ခဲ့ပြီး သူဆန္ဒအရ သူ၏ရုပ်ကလာပ်ကို စိန့်ဒန်နီယယ် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းတွင်ပင် မြှပ်နှံခဲ့လေသည်။
နှစ်အတော်ကြာအတွင်း မော်စကိုသည် တည်ငြိမ်ဝပြောလာပြီး ရုရှားတပြည်လုံးရှိ ဒုက္ခသည်များစွာအတွက် စိတ်ဝင်စားစရာတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ရူရစ်မင်းဆက်တွင် သားအကြီးသာ နယ်မြေအကြီးဆုံးကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိသော ထုံးတမ်းစဉ်လာရှိခဲ့သဖြင့် သားအားလုံးအား ခွဲဝေခြင်းထက် အကြီးဆုံးသာများ နယ်မြေအားလုံးအား ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိလေသည်။ ၁၃၀၄ ခုနှစ်တွင် မော်စကိုမှ ယူရီမင်းသား(Yury of Moscow)သည် တဗျဲမှ မင်းသား မီခါအီ(Mikhail of Tver)အား ယှဉ်ပြိုင်၍ ဗလာဒီမီဗာနယ်မြေ(Vladimir)၏ ပုလ္လင်အား ဝင်ရောက်ယှဉ်ပြိုင်ယူခဲ့လေသည်။ ပထမမြောက် အီဗန်(Ivan I)သည် နောက်ဆုံးတွင် တဗျဲအား ရှုံးနိမ့်ခဲ့ပြီး မွန်ဂိုအုပ်ချုပ်သူများ၏ တခုတည်းသော အခွန်စုသူဖြစ်လာခဲ့ပြီး ဗာလာဒီမီယာ-ဆူဇဒါးနယ်(Vladimir-Suzdal)၏ မြို့တော်အဖြစ် မော်စကိုအား သတ်မှတ်ခဲ့လေသည်။ အခွန်ပဏ္ဍာတို့ အမြောက်အမြားဆက်သပြီးသောအခါ အီဗန်သည် မွန်ဂို ခန်တို့၏ လိုက်လျောမျက်နှာသာပေးမူတို့ ရရှိလာလေသည်။
မွန်ဂို ခန်တို့သည် မော်စကို၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ကန့်သတ်ရန် ကြိုးပစ်နေစဉ် လစ်သူရေးနီးယားနယ်(Grand Duchy of Lithuania)မှာ အင်အားကြီးမာလာပြီး ရုရှားနယ်အားလုံးကို ခြိမ်းခြောက်လျက် ရှိလာသည်။ လစ်သူရေးနီးယားနှင့် ဟန်ချက်ညီလာစေရန် မော်စကိုကို မွန်ဂိုတို့က အင်းအားဖြည့်တင်းပေးခဲ့ရာ ရုရှားတွင် အင်အားအကြီးဆုံးသော မြို့များထဲမှ တစ်မြို့ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၃၈၀ ခုနှစ်တွင် ဒမီထရီမင်းသား(Dmitry Donskoy)သည် ညီညွှတ်သော ရုရှားတပ်မတော်ကို ဦးစီးကာ ကူလီကိုဗာတိုက်ပွဲတွင် မွန်ဂိုတို့ကို အနိုင်ရရှိခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖြင့် မော်စကိုမှ ဦးဆောင်ကာ မွန်ဂိုတို့၏ လွှမ်းမိုးကြီးစိုးမှုမှ ရုရှားနယ်အားလုံးအား လွှတ်မြောက်အောင် ဆောင်ရွက်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ၁၄၈၀ ခုနှစ် တတိယမြောက် အီဗန်(Ivan III )လက်ထပ်တွင် ရုရှားနယ်အားလုံးအား တာတာတို့၏ ထိန်းချုပ်မှုမှ လွှတ်ကင်းအောင် ဆောင်ရွက်နိုင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် မော်စကိုသည် ရုရှားနှင့် ဆိုက်ဘေးရီးယားနယ်အားလုံးနှင့် အခြားသော ကုန်းမြေများပါဝင်သော အင်ပါယာ၏ မြို့တော်ဖြစ်လာခဲ့သည်။
၁၄၆၂ ခုနှစ်အရောက်တွင် တတိယမြောက် အီဗန်(၁၄၄၀–၁၅၀၅)သည် မော်စကိုနယ်(အလယ်ခေတ် မော်စကိုပြည်ထောင်ဖြစ်လာ)၏ အုပ်ချုပ်သူမင်းသားဖြစ်လာခဲ့လေသည်။ တာတာများနှင့် စတင်တိုက်ခိုက်မှုများ ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး မော်စကိုပြည်ထောင်ကို ကြီးမာလာစေကာ မြို့တော်အား ကြွယ်ဝလာစေရန် စွမ်းဆောင်ခဲ့သည်။ ၁၅၀၀ ခုနှစ်သို့ ရောက်သောအခါ လူဦးရေမှာ ၁၀၀,၀၀၀ မျှရှိလာပြီး ကမ္ဘာပေါ်ရှိ မြို့ကြီးများထဲတွင် တစ်ခုအပါအဝင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အီဗန်သည် ရန်သူတော် လစ်သူရေးနီးယန်းများနှင့် မဟာမိတ်ပြုထားသော မြောက်ဘက်ရှိ ကြီးမားကျယ်ပြန့်သော နော့ဂေါ့ရတ်မင်းသားအုပ်စိုးရာမြေကို သိမ်းပိုက်နိုင်ခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖြင့် သူ၏ ပိုင်နက်နယ်မြေအား ၄၃၀,၀၀၀ to ၂,၈၀၀,၀၀၀ စတုရန်း ကီလိုမီတာ (၁၇၀,၀၀၀ to ၁,၀၈၀,၀၀၀ စတုရန်းမိုင်) ထိ ခုနှစ်ဆမျှ ချဲ့ထွင်နိုင်ခဲ့လေသည်။ သူသည် ရှေဟောင်း "နော့ဂေါရတ် ရာဇဝင်ကျမ်း(Novgorod Chronicle)"အား ရေးသားစီရင်မှုအား ထိန်းကွပ်ခဲ့ပြီး သူအုပ်စိုးမှု၏ သဘောသကန်တို့အား ဖြန့်ဝေရာ၌ အသုံးပြုခဲ့သည်။[၁][၂]
မူလမော်စကို ကရင်မလင်ကို ၁၄ ရာစုအတွင်းတွင် တည်ဆောင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အီဗန်မှ ၁၄၈၀ ခုနှစ်တွင် အီတာလျံ ရီနေဆွန်း ဗိသုကာပညာရှင်တို့ကို ဖိတ်ခေါ်၍ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းများကို ပြုလုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ Petrus Antonius Solariusသည် ကရင်မလင်အသစ်၏ တံတိုင်းများနှင့် မျှော်စင်များကို ဒီဇိုင်းရေးဆွဲပေးခဲ့ပြီး Marco Ruffo မှ မင်းသားစံမြန်းရာ နန်းဆောင်သစ်အတွက် ဒီဇိုင်းရေးဆွဲပေးခဲ့သည်။ ယခုတွေ့ရှိနေရသော ကရင်မလင်၏ တံတိုင်းများသည် ဆိုလာရီးရပ်စ်၏ ဒီဇိုင်းရေးဆွဲဆောက်လုပ်ခဲ့သော တံတိုင်းများဖြစ်ပြီး ၁၄၉၅ ခုနှစ်တွင် တည်ဆောင်မှု ပြီးစီးခဲ့သည်။ ကရင်မလင်ရှိ မဟာအီဗန် ခေါင်းလောင်းမျှော်စင်ကို ၁၅၀၅–၀၈ အကြားတည်ဆောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး လက်ရှိအမြင့်သို့ ၁၆၀၀ ခုနှစ်တွင်မှ တဖြည်းဖြည်းချင်း မြှင့်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ကုန်သွယ်းရေးစခန်းများ (သို့မဟုတ်) ပါဆတ်များသည် ကရင်မလင်၏ အရှေ့ဘက်တွင် စည်ပင်ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြီး ထိုဒေသကို ဇာရာ့ဂျယ်(Зарядье) ဟုခေါ်ဆိုခဲ့ကြသည်။ ထိုတတိယမြောက်အီဗန်လက်ထက်တွင်ပင် မူလက Hollow Field (Полое поле) ဟုခေါ်သော ရင်ပြင်နီပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။
၁၅၀၈–၁၅၁၆ အတွင်းတွင် အီတာလျံ ဗိသုကာပညာရှင် အလဲဗစ် ဖရာဇင် (နိုဗီး)(Aleviz Fryazin (Novy))အား အရှေ့ဘက်တံတိုင်းတွင် ကျုံးတည်ဆောက်ခြင်းအား စီမံစေခဲ့သည်။ ထိုကျုံးသည် မော်စကိုမြစ်နှင့် ညဲဂလင်းနားယားမြစ်တို့ကို ဆက်သွယ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ အလဲဗီဇော့ကျုံးဟု ထိုကျုံးအား ခေါ်ကြပြီး အရှည်မှာ ၅၄၁ မီတာ (၁,၇၇၅ ပေ)၊ အကျယ်မှာ ၃၆ မီတာ (၁၁၈ ပေ)ပြီး ကျုံးအနက်မှာ ၉.၅ to ၁၃ မီတာ (၃၁–၄၃ ပေ) ရှိကာ ထုံးကျောက်တုံးများဖြင့် တည်ဆောက်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။
၁၇ ရာစု မော်စကိုမြင်ကွင်း (၁၉၂၂ ခုနစ်တွင် အာပိုလီနားရီး ဘာ့ဇ်ညဲဆော့ဗ်Apollinary Vasnetsov မှရေးဆွဲခဲ့)
Sigizmundian Plan of Moscow, engraved in 1610, is the last city plan compiled (by the Poles) before the destruction of the city in 1612 and subsequent changes to the street network. Orientation: North is at the right, West at the top. (Moscovia urbs metropolis tutius Russiæ Albæ) - Moscow the metropolis of White Russia.၁၆ ရာစုနှင့် ၁၇ ရာစုအတွင်းတွင် မြို့တော်အား ပတ်လည်ခံစစ်ရရှိစေရန် ရည်ရွယ်၍ ကီသိုင်းရီးဂေါရတ်(Китай-город)၊ ဗျဲလီးဂေါရတ်(Белый город) နှင့် ဇီးမလျန်နိုးရီးဂေါရတ်(Земляной город)စသည့် မြို့များကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ၁၅၇၁ ခုနှစ် ခရိုင်းမီးယားတာတာ(Crimean Tatars)တို့ မော်စကိုသို့ ဝင်ရောက်ကျူးကျော်တိုက်ခိုက်သောအခါတွင် မီးနှစ်ကြိမ်အရှို့ခံခဲ့ရပြီး ကရင်မလင်မှလွဲ၍ ကျန်သောနေရာတော်တော်များများ မီးလောင်ကျွမ်းခြင်းခံခဲ့ရလေသည်။[၃] နှစ်အလိုက်မှတ်တမ်းများအရ ထိုမီးလောင်ကျွမ်းမှုများကြောင့် မြို့သူမြို့သား ၂၀၀,၀၀၀ မှ ၃၀,၀၀၀ လောက်သာ အသက်ရှင်ခွင့်ရခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။
၁၅၉၁ ခုနှစ်တွင် ခရိုင်းမီးယားတာတာတို့ နောက်တစ်ကြိမ် ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်ခြင်း ခံခဲ့ရပြန်သည်။ သည်တစ်ကြိမ်တွင်တော့ ခံစစ်အသစ်ပြင်ဆင်ထားမှုကြောင့် ပြန်လည်ဆုတ်ခွာသွားခဲ့ကြရသည်။ ထိုခံစစ်ကို လက်မှုပညာသည် ဖရိုဒါ ကွန်မှ ၁၅၈၄ ခုနှစ်နှင့် ၁၅၉၁ ခုနှစ်အကြားတွင် တည်ဆောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ၁၉၅၂ ခုနှစ်တွင် မော်စကိုမြစ် လက်ယာဘက်ကမ်းအပါအဝင် မြို့ပတ်လည် အပြင်၌ မျှော်စင် ၅၀ ပါဝင်သော မြေစိုက်မြို့ရိုး စိုက်ထူခဲ့သည်။ မြို့ရိုတံတိုင်း၏ အပြင်တွင်လည်း တောင်မှအရှေ့သို့ အပြင်ဘက်ဆုံး ခံစစ်မျဉ်းအဖြစ် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းများကို အစဉ်အတိုင်း အခိုင်အမာတည်ဆောက်ခဲ့ကြသည်။ ထိုဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းများမှာ နိုဗာဂျယ်ဗီချီ သီလရှင်ကျောင်း၊ ဒန်စကိုရီး ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း၊ ဒန်နီလော့ဗ် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း၊ အန်ဒရိုနီကော့ဗ် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း၊ ဆီမန်နော့ဗ် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းနှင့် နိုဗာစပါ့စကီး ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းများဖြစ်ပြီး ယခုအခါတွင် ၎င်းတို့အား ပြတိုက်များအဖြစ် ပြုလုပ်ထားသည်။ ထိုမြို့ရိုးတံတိုင်းတို့ကြောင့် မြို့တော်၏ အမည်ကို "အဖြူရောင်တံတိုင်း"ဟု ကဗျာဆန်ဆန် လှပစွာ ခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ မြို့တော်၏ အကျယ်အဝန်းအဖြစ် ၁၅၉၂ ခုနှစ်မှ စိုက်ထူခဲ့သော တံတိုင်းများသည် ယခုအခါအတွင် "ဥယျာဉ်အဝိုင်း"ဟူ၍ သမုတ်ကာ ခေါ်ဝေါ်သတ်မှတ် သုံးနှုန်းနေကြပြီ ဖြစ်သည်။
၁၅၆၁ ခုနှစ်တွင် တည်ခဲ့သော စိန့်ဘာစီး ကာသီဒရယ်၁၇ ရာစုကာလက ရင်ပြင်နီမှ ကရင်မလင်သို့ ဝင်ပေါက် ၃ ခု ရှိခဲ့ပြီး ၎င်းတို့မှာ ကွန်စတန်တီနို-ယဲ့လင်နင်စကီး၊ စပါ့စကီး၊ နီကိုလိုင်းစကီးစသော ဝင်ပေါက်တို့ဖြစ်သည်။ ထို့အထဲမှ ဝင်ပေါက်နှစ်ခုသည် ရင်ပြင်နီ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ရှိပြီး ကွန်စတန်တီနို-ယဲ့လင်နင်စကီး ဂိတ်မှာ စိန့်ဘာစီး ကာသီဒရယ်နောက်ရှိ တံတိုင်းတွင် တည်ရှိသည်။
၁၆၀၁ ခုနှစ်မှ ၁၆၀၃ ခုနှစ်အတွင်း ရုရှားပြည်အတွင်း ကပ်ဆိုက်လေရာ မော်စကိုမြို့တွင် လူဦးရေ ၁၀၀,၀၀၀ ကျော်မှ သေဆုံးခဲ့လေသည်။ ထို့ပြင် ၁၆၁၀ မှသည် ၁၆၁၂ အတွင်းတွင် ပိုလန်ဘုရင် Sigismund III က ရုရှားထီးနန်းအား သိမ်းပိုက်လိုသည့်ဆန္ဒကြောင့် ပိုလန်-လစ်သူရေးနီးယန်း ဓနသဟာယနိုင်ငံမှ တပ်များ မော်စကိုသို့ ချီတက်သိမ်းပိုက်ခဲ့ကြသည်။ ထိုအခါ ညီးရှ်နီး နော့ဗ်ဂေါရတ်မြို့မှ မင်းသား ဒမီထရီ ပါရှားစကီး(Dmitry Pozharsky)နှင့် ကုန်သည် ကုဇ်မာ မင်နင်(Kuzma Minin)တို့သည် အခြားသော ရုရှားမြို့ပြတို့ကို ဆက်သွယ်ပြီး ပိုလန်ကျူးကျော်သူတို့အား တော်လှန်တိုက်ထုတ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက် ၁၆၁၃ ခုနစ်တွင် ဇမ်းစကီး ဆာဘော(Zemsky sobor)မှ မီခါအီးရ် ရိုမန်နော့(Michael Romanov)ကို ဇာဘုရင်အဖြစ် ရွေးချယ်တင်မြှောက်ခဲ့ပြီးနောက် ရိုမန်နော့မင်းဆက်ခေတ်(Romanov dynasty)သို့ ရောက်ရှိ၍ သွားခဲ့သည်။ ၁၇ ရာစုသည် ပိုလန်ကျူးကျော်သူတို့အား တိုက်ခိုက်ခြင်း(၁၆၁၂)၊ ဆားအဓိကရုဏ်း(Salt Riot)(၁၆၄၈)၊ ကြေးအဓိကရုဏ်း(Copper Riot)(၁၆၆၂)နှင့် မော်စကိုပုန်ကန်မှု(Moscow Uprising of 1682)(၁၆၈၂)စသော ကြီးကျယ်သော အရေးအခင်းများ ပေါများရာကာလ ဖြစ်ခဲ့သည်။
၁၇ ရာစု၏ ပထမရာစုဝက်တွင်ပင် မော်စကို၏ လူဦးရေးသည် ၁၀၀,၀၀၀ မှ ၂၀၀,၀၀၀ အထိ နှစ်ဆမျှမြှင့်တက်၍လာခဲ့သည်။ ၁၇ ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် မြို့နေထိုင်သူများတို့သည် မြို့ရိုးအပြင်ဘက်သို့ပင် ကျော်လွန်လာခဲ့လေသည်။ ၁၆၈၂ ခုနှစ်၌ ရုရှား-ပိုလန်စစ်ပွဲ (၁၆၅၄-၁၆၆၇)(Russo-Polish War (1654–1667)))ကြောင့် ယူကရိန်းနှင့် ဘီလာရုစ်လူမျိုးတို့ ၎င်းတို့၏ ဇာတိမြေမှ စွန့်ခွာခဲ့ရကာ မြို့ရိုး၏ မြောက်ဘက်တွင် အခြေချနေထိုင်ခဲ့ရာ အိမ်ခြေ ၆၉၂ ခုမျှ ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ၁၇ ရာစုနှောင်းပိုင်း၌ မြို့ရိုးကို ကျော်လွန်ရိုး တိုးပွားလာခဲ့သော မြို့ဧရိယာတစ်ခုလုံးသည် ယနေ့ခေတ် မော်စကိုမြို့၏ ဗဟိုအုပ်ချုပ်မှု အော့ကရု(Central Administrative Okrug)အတွင်းတွင် တည်ရှိ၍ နေပါသည်။
များလှစွာသော ကပ်ဘေးအန္တရာယ်တို့သည်လည်း မြို့တော်အား ကျရောက်နှိပ်စက်ခဲ့လေသည်။ ၁၅၇၀–၁၅၇၁၊ ၁၅၉၂ နှင့် ၁၆၅၄–၁၆၅၅ ခုနှစ်တို့တွင် မော်စကိုမြို့၌ ပလိပ်ရောဂါကူးစက်ပျံ့နှံ့ခဲ့ရာ ၁၆၅၄–၁၆၅၅ ခုနှစ်တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သော ပလိပ်ရောဂါတွင် မြို့နေလူဦးရေ၏ ၈၀ ရာနှုန်းကျော် သေဆုံးခဲ့ရာသည်။[၄] ထို့ပြင် သစ်တို့ဖြစ်တည်ဆောက်ထားသော မြို့အား ၁၆၂၆ ခုနှစ်တွင် တစ်ကြိမ်၊ ၁၆၄၈ ခုနှစ်တွင် တစ်ကြိမ် မီးလောင်ခဲ့ရာ ဆုံးရှုံးမှုများစွာနှင့် လောင်ကျွမ်းခြင်း ခံခဲ့ရသည်။[၅] ၁၇၁၂ ခုနှစ်တွင် မဟာပီတာဘုရင်မြတ်ကြီးသည် မြို့တော်အား မော်စကိုမှ ဘောလ်တစ် ပင်လယ်ကမ်းရိုးတန်းရှိ စိန့်ပီတာစဘတ်မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့စံတော်မူခဲ့ရာ ၁၇၂၈ မှ ၁၇၃၂ ခုနှစ်အတွင်း အထူးအကြံပေးအဖွဲ့(Supreme Privy Council)၏ လွှမ်းမိုးမှုခံရသော နှစ်များမှလွဲလျှင် မော်စကိုသည် ၎င်း၏မြို့တော်ဟူသော ဂုဏ်ပုဒ်အား စွန့်လွတ်ခဲ့ရလေသည်။
၁၉ ရာစု မော်စကိုမြစ်ကမ်းအင်ပါယာ၏ မြို့တော်ဟူသော ဂုဏ်ပုဒ်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရပြီးနောက် မော်စကိုမြို့၏ လူဦးရေသည် အစပထမ၌ ကျဆင်းသွားခဲ့ရာ ၁၇ ရာစုတွင် ၂၀၀,၀၀၀ ကျော်ရှိသည်မှ ၁၇၅၀ ခုနှစ်တွင် ၁၃၀,၀၀၀ သာ ရှိတော့သည်။ သို့ပေမယ့်လည်း ၁၇၅၀ ခုနှစ်နောက်ပိုင်းမှ ၁၉၁၅ ခုနှစ် ရောက်သည်အထိ ကျန်ရှိနေသော အင်ပါယာ၏ သက်တမ်းအတွင်းတွင် မြို့နေလူဦးရေမှာ ၁၀ ဆမျှ များပြားလာခဲ့သည်။
စပါ့စကီးတံတားပေါ်မှ စာအုပ်ဆိုင်။ By Apollinary Vasnetsov၁၇၀၀ ခုနှစ်တွင်စ၍ ကျောက်တုံးများဖြင့် လမ်းများခင်းခြင်းအား စတင်ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ ၁၇၃၀ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလတွင် လမ်းမီးများအား အမြဲတမ်းအနေဖြင့် တပ်ဆင်ပေးခဲ့ပြီး ၁၈၆၇ ခုနှစ်အရောက်တွင်တော့ လမ်းအများစုကို ဂတ်စ်မီးများဖြင့် တပ်ဆင်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ၁၈၈၃ ခုနှစ်တွင် ပရီချီစတင်စကားယားဂိတ်အနီးတွင် လျှပ်ကူးမီးခွက်များ တပ်ဆင်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။ ၁၇၄၁ ခုနှစ်သို့ရောက်သောအခါ မော်စကိုမြို့ပတ်လည်တွင် ၂၅ မိုင် (၄၀ ကီလိုမီတာ) ရှည်လျားပြီး အခွန်ကောတ်ခံရန် ဝင်ပေါက် ၁၆ ခုပါသော တံတိုင်းကို တည်ဆောက်ခဲ့ပြီး ထိုတံတိုင်းကို ကာမျဲ-ကာလျဲ့ရှ်စကီး ဘား({{:en:Kamer-Kollezhsky rampart|Камер-Коллежский вал}})ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ကြသည်။ ယနေ့ခေတ်အခါတွင် ထို့တံတိုင်းနေရာများကို ခြေရာကောတ်ကြည့်ပါက လမ်းများဖြစ်၍နေပြီး ဘား (“အတားအဆီး”)ဟုပင် ခေါ်ကြသည်။ ၁၇၈၁-၁၈၀၄ ခုနှစ်အကြားတွင် မော်စကိုမြို့၌ ပထမဆုံးသော ရေလိုက်လိုင်းအဖြစ် မီကျီရှန်စကီးပိုက်လိုင်းကို တည်ဆောက်ခဲ့ကြသည်။ ၁၈၁၃ ခုနှစ်တွင် ပြင်သစ်တို့သိမ်းပိုက်စဉ် မြို့အား များစွာဖျက်ဆီးစေခဲ့မှုကြောင့် မော်စကိုမြို့တော်တည်ဆောက်ရေးကော်မရှင်အဖွဲ့ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့ကြသည်။ ထိုကော်မရှင်သည် ပြန်လည်တည်ဆောက်ရေးစီမံကိန်းကြီးများကို အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့ကြပြီး ထိုစီမံကိန်းထဲတွင် မြို့လယ်အား တစိတ်တပိုင်းပြန်လည်အကွက်ချခြင်းတို့ ပါဝင်သည်။ အဆောက်အဦများစွာကို တည်ဆောက်ခြင်း၊ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းများပြုလုပ်ခဲ့ပြီး ထိုအထဲတွင် ဂရင်းကရင်မလင်နန်းတော်(Grand Kremlin Palace)၊ ကရင်မလင်လက်နက်တိုက်(Kremlin Armoury)၊ မော်စကို တက္ကသိုလ်၊ မော်စကိုမြင်းစီးသင်တန်းကျောင်း(Moscow Manege)နှင့် ဘာရှိုးအီပြဇာတ်ရုံ(Bolshoi Theatre)တို့ပါဝင်သည်။ ၁၉၀၃ မာစကဗာရဲ့စ်စကားယား ရေပေးဝေရေးလုပ်ငန်းပြီးစီးခဲ့သည်။
၁၉ ရာစုအစောပိုင်းတွင် ကွန်စတန်တီနို-ယဲ့လင်နင်စကီးဂိတ်အား အုတ်ခဲတို့ဖြင့် ပိတ်ခဲ့ကြပြီး စပါ့စကီးဂိတ်သည် ကရင်မလင်ရှေ့မျက်နှာစာရှိ အဓိကဝင်ပေါက်ဖြစ်လာကာ တော်ဝင်မိသားစု၏ ဝင်ထွက်ရာတွင် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထို့ဂိတ်မှ ကျုံးသို့ ဖြတ်ကူးရန် သစ်သားတံတားနှင့် ၁၇ ရာစုမှ ပြုပြင်ခဲ့သော ကျောက်တံတားတို့ရှိကာ ထိုကျောက်တံတားပေါ်တွင် စာအုပ်ဆိုင်များ ရောင်းချခဲ့သည်။ အမြောက်သေနတ်များအတွက်လည်း ကျောက်တုံးပလက်ဖောင်းများရှိပြီး ဇာအမြောက်(ကြီမားသောအမြောက်ကြီးဟုဆိုလို)(Tsar Cannon)သည် လော့ဗ်နားရဲ မျဲစသာ(Лобное место) ပလက်ဖောင်းနေရာတွင် တည်ရှိသည်။
၁၈၁၂ ပြင်သစ်တို့ ရုရှားအား ကျူးကျော်ခြင်း၊ မော်စကိုမြို့ မီးလောင်ခြင်း ရေဆွဲသူ A.F. Smirnov 1813နပိုလီယန်မှ ရုရှားသို့ ၁၈၁၂ တွင် ကျူးကျော်ဝင်ရောက်ခဲ့ရာ(Napoleon's invasion of Russia) မော်စကိုမြို့သားတို့ ဘေးကင်းရာသို့ ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ခဲ့ရသည်။ မော်စကိုမြို့မှာ မီးလောင်ခဲ့ရာ(Moscow fire) ထို့သည်မှာ အဓိကအားဖြင့် ရုရှားတို့ တမင်ရှို့ခဲ့ခြင်းလားဟု သံယဝင်ဖွယ်ရှိခဲ့သည်။ နပိုလီယန်၏တပ်များသည် ကြီးကျယ်လှသော ရုရှားဆောင်းတွင်း၏ အအေးဒဏ်နှင့် ပြောက်ကျားတိုက်၍နေသော ရုရှားတပ်များကြောင့် ရုရှားမှ ဆုတ်ခွာခဲ့ရာသည်။ ထိုကာလအတွင်း နပိုလီယံ၏ တပ်သားပေါင်း လေးသိန်းကျော်မျှ သေဆုံးခဲ့ရသည်။[၆]
၁၇၇၁ မော်စကို ပလိပ်ရောဂါကပ်(Moscow plague riot of 1771)မော်စကို တက္ကသိုလ်ကို ၁၇၅၅ ခုနှစ်တွင် တည်ထောင်ခဲ့သည်။ တက္ကသိုလ်ပင်မဆောင်အား ၁၈၁၂ မီးလောင်မှုအပြီးတွင် ဒိုမီနီကို ဂီလီယာ့ဒီ(Domenico Giliardi)မှ ပြန်လည်တည်ဆောင်ခဲ့သည်။ ၁၇၅၆ ခုနှစ်တွင် မော်စကော့စကီးယဲ ဗျဲ့ဒါမာ့စကျီ(Moskovskiye Vedomosti) သတင်းစာကို စတင်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထုတ်ဝေစဉ်က အပတ်စဉ်ထုတ် သတင်းစာဖြစ်သော်လည်း ၁၈၅၉ ခုနှစ်မှစ၍ နေ့စဉ်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။
အာဘတ်လမ်း(Arbat Street)သည် ၁၅ ရာစုနှောင်းပိုင်းကတည်းက တည်ရှိနေသောလမ်းဖြစ်သော်လည်း ၁၈ ရာစုသို့ရောက်မှသာ ဂုဏ်သတင်းကြီးမားသော လမ်းမအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ၁၈၁၂ မီးလောင်းစဉ်က လမ်းမမှာပျက်စီးခဲ့သော်လည်း ၁၉ ရာစုအစောပိုင်းတွင် အလုံးစုံ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခဲ့သည်။
၁၈၃၀ ခုနှစ်များတွင် ဗိုလ်ချုပ် အလက်ဇန်းဒါး ဘာရှီလော့ဗ်(Alexander Bashilov)သည် မြောက်ဘက် ပီသရိုစကီးနန်းတော်မှနေ၍ ပီတာစဘတ်အမြန်လမ်း(present-day Leningradsky Prospekt)တလျှောက်တွင် မြို့တော်၏ ပထမဆုံးသော စနစ်ကျသည့်ဂရစ်လိုင်းများပုံစံဖြင့် ဖောက်လုပ်ထားသည့် လမ်းများကို စတင်ဖောက်လုပ်ခဲ့သည်။ အမြန်လမ်းတောင်ဘက်ရှိ ခါဒင်းစကားယဲကွင်းပြင်(Khodynka field)ကို တပ်များလေ့ကျင့်ရန်အတွက်အသုံးပြုခဲ့သည်။ စမားလန့်စကီး ဘူတာရုံ(ယနေ့ခေတ်တွင် ဗျယ်လာရုစကီး ဘူတာရုံ(Belorussky Rail Terminal))ကို ၁၈၇၀ ခုနှစ်တွင် စတင်ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။ ၁၈ ရာစုက ဇာဘုရင်တို့၏ သိမ်းငှက်များအားလေ့ကျင့်ရာ မော်စကိုမြို့ပြင်ရှိ ဆာကောလ်နီကီပန်းခြံ(Sokolniki Park)သည် ၁၉ ရာစုနှောင်းပိုင်း၏ မြို့၏တဖြည်းဖြည်းကျယ်ပြန့်လာခဲ့မှုကြောင့် ၁၈၇၈ ခုနှစ် အများပြည်သူ့မြူနီစပယ်ပန်းခြံအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။ မြို့ဆင်ခြေဖုံး၌ ဆာဗျို့လော့ဗ်စကီး ဘူတာရုံ(Savyolovsky Rail Terminal)ကို ၁၉၀၂ ခုနှစ်တွင် တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ ၁၉၀၅ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီလတွင် မြို့တော်အုပ်ချုပ်သူ (သို့မဟုတ်) မြို့တော်ဝန်ရာထူးကို တရားဝင်အသုံးပြုခဲ့ပြီး အလက်ဇန်းဒါး အာဒရီနော့ဗ်(Александр Адрианов)သည် မော်စကိုမြို့၏ ပထမဆုံးသော မြို့တော်ဝန်ဖြစ်လာခဲ့သည်။
၁၇၆၂ ခုနှစ် ဒုတိယမြောက် ကတ်သရင်းဘုရင်မကြီး(Catherine II) နန်းတက်လာသောအခါတွင် လေ့လာသူများအဆိုအရ မြို့တော် ညစ်ညမ်းမှုများနှင့် ရေနှုတ်မြောင်းတို့မှ အနံ့အသက်ဆိုးများသည် လယ်တောများမှ တက်လာသော အောက်ခြေ ရုရှားတို့၏ ပရမ်းပတာနေထိုင်မှု၏ လက္ခဏာရပ်များဟု ဆိုလာကြသည်။ ထိုကြောင့် ထိုအချက် ကတ်သရင်းဘုရင်မကြီး၏ လူမှုဘဝ မြှင့်တင်ထိန်းချုပ်ရေး အစီအစဉ်တစ်ရပ်အဖြစ် ပါဝင်လာခဲ့ပြီး ဒါကို အထက်တန်းလွှာတို့က ကျန်းမာသန့်ရှင်းမှုစနစ်မြှင့်တင်ခြင်းလို့ ခေါ်ကြသည်။ ၁၈၁၂ မှ ၁၈၅၅ ခုနှစ်ထိ အမျိုးသားနိုင်ငံရေးနှင့် တပ်မတော်တို့သည် အောင်မြင်မှုများ ရရှိနေပြီး ပိုမိုအသိဉာဏ်ကြွယ်ဝ၍ တည်ငြိမ်အေးချမ်းသည့် လူအဖွဲ့အစည်းဖြစ်စေရန် ကြိုးပမ်းအားထုတ်အားထုတ်မှုများလည်း အခိုင်အမာရှိနေသောကြောင့် ဝေဖန်ပြစ်တင်သူများကို အသံတိတ်စေခဲ့သည်။ ထို့ပြင် အနံ့အသက်များနှင့် အများပြည်သူ့ကျန်းမာရေး နိမ့်ကျမှုအခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍လည်း ပြောဆိုမှုများကို အသံတိတ်စေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း ၁၈၅၅–၅၆ ခရိုင်းမီးယားစစ်ပွဲတွင် ရုရှားတို့ ရှုံးနိမ့်ခဲ့ရမှုသည် နိုင်ငံတော်၏ အောက်ခြေဆင်းရဲသားရပ်ကွက်တို့အား ထိန်းသိမ်းနိုင်မှုသည် တဖြည်းဖြည်းပြိုပျက်ခဲ့ရာ အများပြည်သူ့ကျန်းမားရေးအခြေအနေ မြှင့်တင်ရန်မှာ ဆောက်ရွက်ရမည်တာဝန်ဝတ္တရားများထဲသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့ပြန်သည်။[၇]
မော်စကို အကွက်ချပုံ၊ ၁၉၁၇
၁၉၄၁ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာ၊ မော်စကိုမှ တပ်သစ်တို့ ရှေ့တန်းသို့ သွားကြပုံ
ယခင်က ကာလင်နင်စကီး လမ်းမကျယ်ကို ၁၉၆၈ ခုနှစ်တွင် ပြုပြင်တည်ဆောက်ခဲ့သော အာရ်ဘတ်လမ်းသစ်ဖိုင်:Moskve-plakat.jpgမော်စကို နှစ် ၈၀၀ ပြည့်အတွက် ထုတ်ဝေထားသော ဆိုဗီယက်ပိုစတာ။ ပုံ၌ ရေးသားထားသည်မှာ "Glory to you, invincible Moscow, beauty and pride of the Russian people".
External videos
Song from the Soviet "New Moscow" film
၁၉၁၇ ခုနှစ် ရုရှားတော်လှန်ရေး(Russian Revolution)ကို အောင်မြင်ခဲ့ပြီးနောက် ဗလာဒီမီယာ လီနင်သည် တိုင်းတပါးသားတို့၏ ကျူးကျော်မှုကို ကြောက်ရွံ့သဖြင့် မြို့တော်ကို စိန့်ပီတာစဘတ်မှ မော်စကိုသို့ ၁၉၁၈ ခုနှစ် မတ်လ ၅ ရက်နေ့တွင် ရွေ့ပြောင်းခဲ့သည်။ ကရင်မလင်သည် နိုင်ငံသစ်၏ ဘုန်းတန်ခိုးအာဏာတို့ တည်ရှိရာ နိုင်ငံရေးဗဟိုဌာနတည်ရှိရာသို့ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်လည်ဖြစ်ခဲ့ရပြန်သည်။
မဟာမျိုးချစ်စစ်ပွဲကြီး ကာလအတွင်း ဆိုဗီယက်အစိုးရကော်မတီနှင့် တပ်နီတော်မှ စစ်ဦးစီးချုပ်ရုံးတို့သည် မော်စကိုမြို့တွင် အခြေစိုက်ခဲ့ကြသည်။ ၁၉၄၁ ခုနှစ်တွင် တိုင်းပြည်ကိုကာကွယ်လိုသူ မော်စကိုမြို့သူမြို့သားအပေါင်းနှင့် တပ်မ ၁၆ ခု (လူဦးရေ ၁၆၀,၀၀၀ ကျော်)၊ တပ်ရင်း ၂၅ ရင်း (၁၈,၀၀၀ ဦး)၊ အင်ဂျင်နီယာတပ်ရင်းကြီး ၄ ခု တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ၁၉၄၁ နိုဝင်ဘာလတွင် ဂျာမန်ဗဟိုတပ်ပေါင်းစု(Army Group Centre) မော်စကိုမြို့ ဆင်ခြေဖုံးတွင် တပ်စွဲခဲ့ပြီး မော်စကိုတိုက်ပွဲ(Battle of Moscow)ကို စတင်ခဲ့လေသည်။ များလှစွာသော စက်ရုံများ၊ အစိုးရအဖွဲ့ရုံးများသည် ဘေးကင်းရာသို့ ရွေ့ပြောင်းခဲ့ရပြီး အောက်တိုဘာလ ၂၀ ရက်နေ့တွင် မြို့တော်မှာ တိုက်ခိုက်ခံနေရပြီဖြစ်ကြောင်း ကြေညာခဲ့လေသည်။ မြို့တော်သည် လေကြောင်းမှ ဗုံးကြဲမှုများစွာ ခံနေရပြီး ကျန်ရှိနေသော မြို့သူမြို့သားတို့သည် တင့်ဖျက်လက်နက်များတည်ဆောက်ကာကွယ်ခဲ့ကြသည်။ ၁၉၄၄ ခုနှစ် မေလ ၁ ရက်နေ့တွင် "မော်စကိုမြို့ ကာကွယ်ရေးတံဆိပ်"နှင့် ၁၉၄၇ ခုနှစ်တွင် "မော်စကိုမြို့ နှစ် ၈၀၀ ပြည့် အထိမ်းအမှတ်တံဆိပ်"တို့ကို စတင်ချီးမြှင့်ခဲ့သည်။
မော်စကိုတိုက်ပွဲအတွင်း ဂျာမန်နှင့် ဆိုဗီယက်တို့၏ ဒဏ်ရာရသေဆုံးမှုများသည် များလှစွာသော သတင်းရင်းမြစ်တို့မှ အနည်းငယ်ကွဲပြားစွာ ခန့်မှန်းမှုကြောင့် အငြင်းပွားဖွယ် အကြောင်းအရာတစ်ခုဖြစ်နေခဲ့သည်။ ၁၉၄၁ ခုနှစ် စက်တင်ဘာလ ၃၀ ရက်နေ့မှ ၁၉၄၂ ဇန်နဝါရီ ၇ ရက်နေ့အတွင်း စုစုပေါင်း ဒဏ်ရာရသေဆုံးမှုများသည် ဂျာမန်ကာကွယ်ရေးတပ်မတော်(Wehrmacht)အတွက် ၂၄၈,၀၀၀ မှ ၄၀၀,၀၀၀ ထိ တပ်နီတော်အတွက် ၆၅၀,၀၀၀ မှ ၁,၂၈၀,၀၀ ထိ ရှိမည်ဟု ခန့်မှန်းကြသည်။[၈][၉][၁၀]
စစ်ပြီးခေတ်နောက်ပိုင်း အိမ်ရာပြဿနာများကို အထပ်မြင့်အဆောက်အဦများ ဆောက်လုပ်ခြင်းဖြင့် ဖြေရှင်းခဲ့ရသည်။ ၁၁,၀၀၀ ကျော် အဆောက်အဦများသည် မော်စကိုမြို့နေလူများ၏ အဓိကနေထိုင်ရာဖြစ်လာခဲ့ပြီး အလွန်မြင့်သော အဆောက်အဦများသည် မြို့တော်အတွင် အတော်လေးများပြားလာခဲ့သည်။[၁၁] အထပ်မြင့်များသို့ မြှင့်တက်ရာနှင့် အဆင့်ဆင့်မဆင့်မှီတွင် အခန်းများကို တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် စက်ရုံများတွင် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ပရိဘောဂများထည့်သွင်း၍ အခန်းဖွဲ့ခြင်းများ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဆိုဗီယက်ခေတ်တွင် ကျော်ကြားခဲ့သော Irony of Fate ကော်မစ်ရုပ်ရှင်တွင် ထိုအဆောက်အဦးတည်ဆောက်မှုနည်းကို သရော်ခဲ့သည်။
မြို့တော်ဗဟိုမှာ အနောက်မြောက် ၃၇ ကီလိုမီတာ (၂၃ မိုင်) အကွာ လီနင်ဂရတ်စကားယဲ ရှော်ဆယ်(Leningradskoye Shosse)တစ်လျှောက်တွင် ဇီလီနိုဂရတ်မြို့အား ၁၉၅၈ ခုနှစ်တွင် တည်ထောင်ခဲ့ပြီး မော်စကိုမြို့ အုပ်ချုပ်ရေးနယ်မြေများထဲမှ တစ်ခုအဖြစ် ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ ၁၉၅၃ ခုနှစ်တွင် မော်စကို တက္ကသိုလ်ကျောင်းဝင်းအား စာကလေးတောင်ပေါ်သို့ ရွေ့ပြောင်းခဲ့သည်။
၁၉၅၉ ခုနှစ်တွင် နစ်ကီတာ ခရုရှက်သည် ဘာသာရေးကိုဆန့်ကျင်သောကမ်ပိန်းအား စတင်ခဲ့သည်။ ၁၉၆၄ ခုနှစ်တွင် ကျေးလက်ဒေသများရှိ ဘုရားရှိခိုးကျောင်း နှစ်သောင်းကျော်မှ တစ်သောင်းကျော်ကို ပိတ်ပစ်ခဲ့ပြီး များစွာကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည်။ ၁၉၅၉ ခုနှစ်တွင် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းနှင့် သီလရှင်ကျောင်း ၅၈ ခုရှိနေ့ရာမှ ၁၉၆၄ ခုနှစ်တွင် ၁၆ ခုသာကျန်တော့သည်။ မော်စကိုမြို့တွင် ၁၉၅၉ ခုနှစ်တွင် ဘုရားရှိခိုးကျောင်း ၅၀ ဝတ်ပြုနိုင်ရာမှ သုံးဆယ်မှာ ပိတ်ပစ်ခဲ့ရပြီး ၆ ခုမှာ ဖျက်ဆီးခံခဲ့ရသည်။
၁၉၆၅ ခုနှစ် မေလ ၈ ရက်နေ့တွင် ၂၀ ကြိမ်မြောက် ဒုတိယကမ္ဘာစစ် အောင်ပွဲနေ့(Victory Day (9 May))အထိမ်းအမှတ်ဖြင့် မော်စကိုမြို့အား သူရဲကောင်းမြို့ဟုသော ဂုဏ်ပုဒ်ကို ချီးမြှင့်ခဲ့သည်။ ၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင် ၁၉၈၀ နွေရာသီ အိုလံပစ်အားကစားပွဲတော်(Summer Olympic Games)ကို အိမ်ရှင်အဖြစ် လက်ခဲ့ကျင်းပခဲ့သည်။
MKAD (မြို့ပတ်လမ်း)ကို ၁၉၆၁ ခုနှစ်တွင် ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။ လေးလမ်းသွားလမ်းမဖြစ်ပြီး မြို့အနားသတ်မျဉ်းတစ်လျှောက် ၁၀၉ ကီလိုမီတာ (၆၈ မိုင်) ရှည်လျားသည်။ မြို့ပတ်လမ်းအလွန်ရှိ ဆင်ခြေဖုံးဒေသများ မြို့တော်အုပ်ချုပ်မှုအတွင်း ဝင်လာခဲ့သော်အခါ MKAD သည် ၁၉၈၀ ခုနှစ် မတိုင်မီအထိ မော်စကိုမြို့၏ အနားသတ်မျဉ်းဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင် နွေရာသီ အိုလံပစ်အားကစားပွဲတော်ကို အိမ်ရှင်အဖြစ် လက်ခံကျင်းပခဲ့သော်လည်း ၁၉၇၉ ခုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် အာဖကန်အရေး၌ ပါဝင်ပတ်သက်ခဲ့မှုကြောင့်အမေရိကန်နှင့် အခြားသော အနောက်နိုင်ငံများက ကန့်ကွက်ဆန္ဒပြသည့်အနေဖြင့် အိုလံပစ်ပြိုင်ပွဲတွင် ဝင်ရောက်ယှဉ်ပြိုင်ခြင်းမပြုခဲ့ပေ။ ၁၉၉၁ ခုနှစ်တွင် မော်စကိုမြို့သည် မစ်ဟေး ဂေါ်ဗာချော့ဗ်၏ နိုင်ငံရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုကို ဆန့်ကျင်သော ကွန်ဆာဗေးတစ်ကွန်မြူနစ်တို့၏ အာဏာသိမ်းရန်ကြံစည်သည် ဖြစ်ရပ်နှင့် ကြုံတွေခဲ့ရသည်။
မန်ညဲ့ရှနားယား ရင်ပြင်မှ မြင်တွေ့ရသော နိုင်ငံတော် သမိုင်းပြတိုက်မြင်ကွင်း
Radisson Royal Hotelနှင့် အိမ်ဖြူတော်မြင်ကွင်းထိုနှစ်တွင်ပင် ဆိုဗီယက်ပြည်ထောင်စုကြီး ပြိုကွဲခဲ့သည်။ မော်စကိုသည် Russian SFSR (၁၉၉၁ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ ၂၅ ရက်နေ့တွင် Russian SFSR ရုရှားဖက်ဒရေးရှင်းနိုင်ငံသို့ အမည်ပြောင်းလဲခဲ့သည်။)၏ မြို့တော်ပင် ဆက်၍ ဖြတ်ခဲ့သည်။ အဲဒီနောက်တွင်တော့ မော်စကိုမြို့၌ ဈေးကွက်စီးပွားရေးစနစ် ပေါ်ထွန်းလာပြီး အနောက်တိုင်းစတိုင် လက်လီရောင်းချခြင်းများ၊ ဝန်ဆောင်မှုလုပ်ငန်းများ၊ ဗိသုကာလက်ရာများ၊ လူနေမှုဘဝပုံစံတို့သည် မော်စကိုမြို့၌ အပြိုင်းအရိုင်းပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။
၁၉၉၀ ခုနှစ်များမှ ၂၀၀၀ ခုနှစ်များအတွင်း မြို့တော်၏ လူဦးရေသည် ၉ မီလီယံမှ ၁၀ မီလီယံသို့ ဆက်လက်တိုးတက်ခဲ့သည်။ ၁၉၉၅ ခုနှစ်မှ ၁၉၉၇ ခုနှစ်အတွင်း MKAD မြို့ပတ်လမ်းကို လေးလမ်းသွားမှ ၁၀ လမ်းသွားလမ်းအဖြစ် ချဲ့ခဲ့သည်။ ၂၀၀၂ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာတွင် ဒီမီထရီ ဒန်စကားဗား ရိပ်သာလမ်း ဘူတာရုံကို ဖွင့်လှစ်ခဲ့ရာ ထိုမီသရိုဘူတာရုံသည် MKAD မြို့ပတ်လမ်းအပြင်တွင် ဖွင့်လှစ်ခဲ့သော မော်စကိုမီသရိုဘူတာရုံဖြစ်ခဲ့သည်။ တတိယမြောက်မြို့ပတ်လမ်းကို ၁၉ ရာစု ဥယျာဉ်အဝိုင်းနှင့် ဆိုဗီယက်ခေတ် အပြင်ဘက်မြို့ပတ်လမ်းအကြား ဖောက်လုပ်ခဲ့ရာ ၂၀၀၄ ခုနှစ်တွင် အပြီးသတ်ခဲ့သည်။ နွေရာသီလယ်တောအိမ်များသည်လည်း တနှစ်ပတ်လုံးနေထိုင်သည့်အိမ်များအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။ ထိုသို့ပြောင်းလဲခြင်းနှင့်အတူ မော်တော်ကားများသည်လည်း တဟုန်ထိုးများပြားလာခဲ့ပြီး ယာဉ်ကြောပိတ်ဆိုမှုများစွာဖြစ်ပွားလျက်ရှိသည်။[၁၂] ကယ်တင်ခြင်းခရစ်တော် ကာသီဒရယ်ကဲသို့ စတာလင်ခေတ်တွင် ဖျက်ဆီးခံခဲ့ရသော ဘုရားရှိခိုးကျောင်းအများအပြားနှင့် ဗိသုကာအမွေအနှစ်အဆောက်အဦများကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခဲ့ကြသည်။ ၂၀၁၀ ခုနှစ်များတွင် မော်စကိုမြို့ အုပ်ချုပ်သူများမှ မိုင်ယား အူလီဆာ (မြန်မာ: ငါ့ရဲ့လမ်း) မြို့ပြ ပြန်လည်ဖွံ့ဖြို့ရေးအစီအစဉ်[၁၃] သို့မဟုတ် Residency renovation one[၁၄] ကဲ့သို့ နှစ်ကာလကြာရှည်သည့် စီမံကိန်းများကို ဆောင်ရွက်ခဲ့ကြသည်။
![[node:title]](/sites/default/files/styles/640x320/public/default_images/default_0.JPG?itok=nAKl_DR1)
မှတ်ချက်အသစ် ရေးရန်