In de middeleeuwen was de steppe bevolkt met 52 welvarende dorpen en reeds ten tijde van de Árpád-dynastie was de lössgrond ten westen van Debrecen op grote schaal in cultuur gebracht. Het waren merendeels gemengde boerenbedrijven en jacht en visserij vormden eveneens bronnen van inkomsten.

Het begin van de 13e eeuw werd gekenmerkt door een binnenlandse strijd om de macht en aanvallen van de Mongolen, die Hongarije vanuit het noordoosten binnenvielen. Vrijwel geheel Hongarije werd onder de voet gelopen. De verwoestingen die daarbij werden aangericht waren groot. In de Grote Hongaarse Laagvlakte (Alföld) verdwenen 52 dorpen van de kaart.

De bossen en landerijen werden afgebrand en de eens zo vruchtbare laagvlakte werd een dorre verbrande woestenij. Na een jaar verdwenen de Mongoolse bezetters en begon de wederopbouw. In de poesta ziet men hier en daar door mensenhanden opgeworpen heuvels. Dat zijn graf- en kerkheuvels, restanten van de verwoeste dorpen uit 1241.

De Ottomanen hebben zich door de tactiek der verschroeide aarde eveneens ingespannen een einde te maken aan de vruchtbare steppe. Dit leidde in de 16e en 17e eeuw tot ontvolking. Na de Turken lag de Grote Vlakte er dan ook verlaten bij. Dorpen en steden rondom beschouwden de steppe als hun kolonie. Rundvee, paarden, schapen, ganzen en varkens en de herders (csikós) waren de nieuwe bewoners van de poesta, tot op heden.