Sardis-synagoge is een synagoge in de provincie Manisa, Turkije, en het is de grootste bekende synagoge die behoort tot de oudheid. Sardis stond onder tal van buitenlandse heersers totdat het in 133 v.Chr. In het Romeinse rijk werd ingelijfd. De stad diende toen als het administratieve centrum van de Romeinse provincie Lydia. Sardis werd herbouwd na de catastrofale aardbeving in Lydia in 17 n.Chr.

Sardis zou zijn joodse gemeenschap hebben verworven in de 3e eeuw vGT, aangezien koning Antiochus III (223–187 vGT) toen joden uit verschillende landen, waaronder Babylonië, aanmoedigde om naar Sardis te verhuizen. Josephus Flavius u200bu200bschreef over een decreet van Lucius Antonius, een Romeinse proquaestor van 50–49 v.Chr.: "Lucius Antonius ... aan [het Sardische volk], groet. Die Joden, die medeburgers van Rome zijn, kwamen naar mij toe en toonden aan dat ze een eigen vergadering hadden, in overeenstemming met hun voorouderlijke wetten. [Ze hadden deze vergadering] vanaf het begin, evenals een eigen plaats, waarin ze hun rechtszaken en geschillen met elkaar bepaalden. Daarom, op hun verzoek zodat deze voor hen wettig zouden zijn, heb ik bevolen dat hun voorrechten behouden zouden blijven, en het is hen toegestaan u200bu200bdienovereenkomstig te handelen."1 (Ant., XIV:10, 17). "Een eigen plek" wordt over het algemeen opgevat als een verwijzing naar de synagoge in Sardis. Josephus Flavius u200bu200bmerkte op dat Caius Norbanus Flaccus, een Romeinse proconsul aan het einde van de 1e eeuw v.Chr., de rechten van Sardes-joden om hun religie uit te oefenen hooghield, inclusief het recht om te doneren aan de tempel in Jeruzalem. (Ant., XVI:6,6).