Si Thep Historical Park (Thais: อุทยานประวัติศาสตร์ศรีเทพ) is een archeologische vindplaats in de provincie Phetchabun in Thailand. Het beslaat de oude stad Si Thep, een plek die bewoond werd van ongeveer de derde tot de vijfde eeuw na Christus tot de dertiende eeuw, en die culturele perioden beslaat van de late prehistorie, via Dvaravati, tot de gouden eeuw van het Khmer-rijk. . Si Thep was een van de grootste bekende stadstaten die in het eerste millennium rond de vlakten van centraal Thailand ontstond, maar werd verlaten rond de tijd dat de Thaissprekende steden Sukhothai en later Ayutthaya ontstonden als nieuwe machtscentra in de Chao Phraya. Stroomgebied.

De locatie kreeg in 1904 de aandacht van de moderne archeologie na onderzoek door prins Damrong Rajanubhab, en werd in 1935 op de monumentenlijst geplaatst. De afdeling Schone Kunsten heeft voortdurend onderzoek gedaan naar en opgravingen gedaan van het stroomgebied. locatie, die ook is onderzocht door onder meer archeologen Prince Subhadradis Diskul, H.G. Quaritch Wales en Jean Boisselier.

Volgens historisch bewijsmateriaal dat op de locatie is gevonden, was Si Thep mogelijk het centrum van de Dvaravati-mandala's. Via koninklijke huwelijken werd het ook beschouwd als de zusterstad van Sema, de hoofdstad van de naburige staat Canasapura, oostwaarts gelegen aan de andere kant van het Dong Phaya Yen-gebergte in het stroomgebied van de Mun-rivier.

Si Thep stond in 1984 op de lijst van historisch park en werd in 2019 door Thailand voorgesteld als voorlopig UNESCO-werelderfgoed. Op 19 september 2023 werd het op de Werelderfgoedlijst ingeschreven als De oude stad Si Thep en het bijbehorende Dvaravati Monumenten. Het is de eerste succesvolle nominatie voor cultureel werelderfgoed in Thailand sinds Ban Chiang in 1992.