Mezopotamskie bagna, znane również jako Irackie Bagna, to obszar podmokły położony w południowym Iraku i południowo-zachodnim Iranie. Bagna znajdują się głównie na równinach zalewowych Eufratu i Tygrysu, które łączą miasta Basra, Nasiriyah, Amarah i część południowo-zachodniego Iranu. Historycznie bagna, składające się głównie z oddzielnych, ale przyległych bagien środkowych, Hawizeh i Hammar, były kiedyś największym ekosystemem mokradeł w zachodniej Eurazji. Unikalny krajobraz mokradeł jest domem dla ludzi bagiennych, wywodzących się z cywilizacji Ur, Sumeru i Babilonu, którzy rozwinęli unikalną kulturę ściśle powiązaną z krajobrazem – zbierają trzciny i ryż, łowią ryby i wypasają bawoły wodne.

Opróżnianie części bagien rozpoczęło się w latach pięćdziesiątych i kontynuowano do lat siedemdziesiątych w celu odzyskania gruntów pod rolnictwo i wydobycie ropy naftowej. Pod koniec lat 80. i 90., za prezydentury Saddama Husajna, praca ta została rozszerzona i przyspieszona, aby eksmitować ludzi bagiennych z bagien. Przed 2003 rokiem bagna były osuszane do 10% ich pierwotnej wielkości. Po obaleniu Husajna przez Amerykanów w 2003 r. bagna częściowo się odbudowały, ale susza wraz z budową i eksploatacją tamy w górnym biegu rzeki w Turcji, Syrii i Iranie utrudniła ten proces. Od 2016 roku bagna Mezopotamii są wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.