W XVII wieku, czyli w kulminacyjnym momencie istnienia getta, mieszkało w nim ok. 5 tysięcy osób. W związku z tym, że teren nie mógł być powiększany, a liczba ludności była coraz większa, wzniesiono tam pierwsze „drapacze chmur”, które liczyły do 7–8 pięter. Wyróżniały się one wtedy wysokością, pozostając do dziś w Wenecji jednymi z najwyższych budynków[1]. W 1797 roku Napoleon Bonaparte otworzył bramy getta. Całkowite wyzwolenie weneckich Żydów nastąpiło wraz z utworzeniem w latach 60. XIX w. Królestwa Włoch[2].