Świątynie Masrur, określane również jako Świątynie Masroor lub Świątynie wykute w skale w Masrur, to kompleks z początku VIII wieku wykute w skale świątynie hinduistyczne w dolinie rzeki Kangra w dolinie rzeki Beas w Himachal Pradesh w Indiach. Świątynie skierowane są na północny wschód, w kierunku pasma Dhauladhar w Himalajach. Są one wersją północnoindyjskiego stylu architektonicznego Nagara, poświęconego tradycjom hinduizmu Śiwy, Wisznu, Devi i Saury, z zachowaną ikonografią prawdopodobnie inspirowaną ramami henoteistycznymi.

Chociaż główny kompleks świątynny w zachowanej formie, badania archeologiczne sugerują, że artyści i architekci mieli znacznie bardziej ambitny plan, a kompleks pozostaje niekompletny. Wiele rzeźb i płaskorzeźb świątyni Masrur zostało utraconych. Były też dość zniszczone, najprawdopodobniej w wyniku trzęsień ziemi.

Świątynie zostały wyrzeźbione z monolitycznej skały za pomocą szikhary i zaopatrzone w świętą sadzawkę wody, zgodnie z zaleceniami hinduskich tekstów o architekturze świątynnej. Świątynia ma trzy wejścia po swojej północno-wschodniej, południowo-wschodniej i północno-zachodniej stronie, z których dwa są niekompletne. Dowody sugerują, że zaplanowano i rozpoczęto czwarte wejście, ale pozostawiono je w większości niekompletne, co zostało uznane przez zespoły archeologów epoki kolonialnej z początku XX wieku, ale zignorowane, co prowadzi do błędnej identyfikacji i błędnych raportów. Cały kompleks jest symetrycznie rozplanowany na kwadratowej siatce, gdzie główna świątynia jest otoczona mniejszymi świątyniami we wzór mandali. Główne sanktuarium kompleksu świątynnego ma plan kwadratu, podobnie jak inne świątynie i mandapa. Kompleks świątynny zawiera płaskorzeźby głównych bogów i bogiń wedyjskich i puranicznych, a jego fryzy opowiadają legendy z tekstów hinduskich.

O kompleksie świątynnym po raz pierwszy doniósł Henry Shuttleworth w 1913 roku, zwracając na niego uwagę archeologów. Zostały one niezależnie zbadane przez Harolda Hargreavesa z Archaeological Survey of India w 1915 roku. Według Michaela Meistera, historyka sztuki i profesora specjalizującego się w indyjskiej architekturze świątynnej, świątynie Masrur są zachowanym przykładem świątyni w stylu górskiej architektury hinduskiej, która uosabia ziemia i otaczające ją góry.