Latarnia morska Söderskär (fińska: Söderskärin majakka, szw.: Söderskär fyr) to nieczynna XIX-wieczna latarnia morska na zewnętrznym archipelagu Porvoo Zatoki Fińskiej. Została zbudowana w 1862 r., zastępując wcześniej nieoświetlony znak dzienny, zautomatyzowana w 1957 r. i wycofana z użytku w 1989 r.

Latarnia znajduje się na małej wysepce, znanej jako Majakkasaari (dosł. „Wyspa latarni morskiej”). Połączona z nią kładką jest kolejna wysepka, Luotsisaari („Wyspa Pilotów”), na której znajdowała się stacja pilotów jeszcze przed budową obecnej latarni morskiej. Trzech latarników wraz z rodzinami i dyżurnymi pilotami mieszkało na wysepkach, dopóki latarnia nie została zautomatyzowana.

Latarnię zaprojektował architekt Ernst Lohrmann. Wieża ma kształt ośmioboku i składa się z sześciu kondygnacji. Latarnia ma wysokość 32,5 metra (107 stóp) i jest zbudowana z granitu o wysokości do 8,6 metra (28 stóp), z cegłą i zaprawą powyżej. Na początku XX wieku odkryto, że wieża kołysała się pod wpływem silnego wiatru, a także przechylała się na bok; w związku z tym w latach 1914-1917 dodano stalowo-betonowy „pas”, aby ustabilizować konstrukcję.

Źródło światła znajduje się 40 metrów (130 stóp) nad średnim poziomem morza. Lampa jest wyposażona w soczewkę Fresnela, a po uruchomieniu firma Söderskär była znana ze swojego wyjątkowo jasnego światła o dużym zasięgu.

Sama latarnia jest teraz własnością prywatną i została sprzedana przez rząd w 2003 roku. Budynek jest chroniony przez Fińską Agencję Dziedzictwa, co oznacza, że u200bu200bżadne zmiany zewnętrzne ani wewnętrzne nie są dozwolone, a wyposażenia technicznego nie można usuwać bez pozwolenia.

Mówi się, że Tove Jansson użyła Söderskär jako modelu, gdy pisanie wyspy latarni morskiej w książce Muminpapa na morzu.