Pierwotną twierdzę wybudowali prawdopodobnie Krzyżacy między 1211 a 1225 rokiem, nie zostało to jednak potwierdzone. Po ich wygnaniu przejęły go gminy saskie z okolicy i podobnie jak inne zamki chłopskie służył jako miejsce schronienia przed najazdami, głównie Turków i Tatarów. Mieszkańcy Râșnova i innych miast w kolejnych wiekach zamek rozbudowywali i umacniali. Po raz pierwszy wspominany jest jednak w źródłach dopiero w 1335 roku, kiedy jako jeden z dwóch zamków zdołał obronić się w czasie najazdu tatarskiego.

Zamek nigdy nie został zdobyty w walce, ale w 1612 roku załoga została zmuszona do kapitulacji z powodu braku wody – zajęły go wojska Gabriela Batorego. Aby zapobiec w przyszłości takim sytuacja w latach 1625–1640 (pojawiają się też daty 1623–1642) wydrążono w skale głęboką na 146 metrów studnię. Według legendy do prac zmuszono dwóch tureckich jeńców, obiecując im wolność[1]. Dzięki nowej studni w latach 1658–1661 okoliczna ludność mogła przebywać bezpieczna za murami przez trzy lata.

W 1718 cytadela została częściowo zniszczona przez pożar, a w 1802 roku dodatkowo trzęsienie ziemi. W XIX wieku jeszcze dwukrotnie była wykorzystywana jako miejsce schronienia – w 1821 przez uchodźców z Wołoszczyzny po nieudanym powstaniu oraz ponownie przez mieszkańców w czasie Wiosny Ludów, gdy przez Râșnov przechodziły wojska cesarskie i rewolucjonistów węgierskich.

W 1850 wskutek uspokojenia sytuacji politycznej oraz niewielkich możliwości obronnych zamek ostatecznie opuszczono i szybko zaczął niszczeć; pozostawiono w nim tylko jednego strażnika, który alarmował biciem w dzwon na wypadek zauważenia pożaru[1].

W latach 50. XX wieku dokonano pierwszych remontów i konserwacji.