ทะเลสาบชิลิกา เป็นทะเลสาบน้ำกร่อย แผ่กระจายไปทั่วเขต Puri, Khurda และ Ganjam ของรัฐ Odisha บนชายฝั่งตะวันออกของอินเดีย ที่ปากแม่น้ำ Daya ไหลลงสู่อ่าว เบงกอล ครอบคลุมพื้นที่กว่า 1,100 ตร.กม. (420 ตร.ไมล์) เป็นทะเลสาบที่ใหญ่ที่สุดในอินเดีย รองจากทะเลสาบ Vembanad ทะเลสาบแห่งนี้เป็นทะเลสาบชายฝั่งที่ใหญ่ที่สุดในอินเดียและเป็นทะเลสาบน้ำกร่อยที่ใหญ่ที่สุดในโลกรองจากแนวปะการังนิวแคลิโดเนีย ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกเบื้องต้นจากองค์การยูเนสโก เป็นทะเลสาบน้ำเค็ม

เป็นพื้นที่หลบหนาวที่ใหญ่ที่สุดสำหรับนกอพยพในอนุทวีปอินเดีย ทะเลสาบเป็นที่อยู่อาศัยของพืชและสัตว์หลายชนิดที่ถูกคุกคาม

ทะเลสาบเป็นระบบนิเวศที่มีทรัพยากรประมงขนาดใหญ่ หล่อเลี้ยงชาวประมง-ชาวบ้านมากกว่า 150,000 คนในหมู่บ้าน 132 แห่งบนชายฝั่งและเกาะต่างๆ

ทะเลสาบเป็นที่อยู่อาศัยของนกมากกว่า 160 สายพันธุ์ในฤดูอพยพสูงสุด นกจากทะเลแคสเปียน ทะเลสาบไบคาล ทะเลอารัล และพื้นที่ห่างไกลอื่นๆ ของรัสเซีย ทุ่งหญ้าสเตปป์คีร์กิซของคาซัคสถาน เอเชียกลางและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ลาดักห์ และหิมาลัยมาที่นี่ นกเหล่านี้เดินทางไกล บางคนอาจเดินทางไกลถึง 12,000 กิโลเมตร (7,500 ไมล์) เพื่อไปถึงทะเลสาบ Chilika

ในปี 1981 ทะเลสาบ Chilika ถูกกำหนดให้เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำแห่งแรกของอินเดียที่มีความสำคัญระดับนานาชาติภายใต้อนุสัญญาแรมซาร์

จากการสำรวจพบว่า 45 เปอร์เซ็นต์ของนกอยู่บนบกในธรรมชาติ 32 เปอร์เซ็นต์ เป็นนกน้ำ และร้อยละ 23 เป็นนกอีก๋อย ทะเลสาบแห่งนี้ยังเป็นที่อยู่อาศัยของนกแร็พเตอร์ถึง 14 ชนิด มีรายงานโลมาอิรวดีที่หายากและใกล้สูญพันธุ์ประมาณ 152 ตัว นอกจากนี้ ทะเลสาบแห่งนี้ยังรองรับสัตว์เลื้อยคลานและสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบกได้ประมาณ 37 สายพันธุ์

ระบบนิเวศของทะเลสาบ Chilika ที่ให้ผลผลิตสูงพร้อมทรัพยากรประมงที่อุดมสมบูรณ์ช่วยหล่อเลี้ยงชีวิตความเป็นอยู่ของชาวประมงจำนวนมากที่อาศัยอยู่ในและใกล้กับทะเลสาบ พื้นที่กระจายน้ำของลากูนอยู่ระหว่าง 1,165 ถึง 906 ตร.กม. (450 และ 350 ตร.ไมล์) ในช่วงมรสุมและฤดูร้อนตามลำดับ ร่องน้ำด้านนอกแคบยาว 32 กิโลเมตร (20 ไมล์) เชื่อมทะเลสาบกับอ่าวเบงกอล ใกล้กับคำขวัญของหมู่บ้าน เมื่อไม่นานมานี้ CDA ได้เปิดปากใหม่ซึ่งได้นำสัญญาเช่าชีวิตใหม่มาสู่ทะเลสาบ

สาหร่ายขนาดเล็ก สาหร่ายทะเล หญ้าทะเล ปลาและปูยังเจริญเติบโตในน้ำกร่อยของทะเลสาบพริก โดยเฉพาะอย่างยิ่งการฟื้นตัวของแหล่งหญ้าทะเลในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเป็นกระแสที่น่ายินดีซึ่งอาจส่งผลให้พะยูนที่ใกล้สูญพันธุ์กลับมาตั้งรกรากใหม่