Ανάμεσα στα εδάφη της νοτιοανατολικής Μαυριτανίας και στη Βόρεια Αφρική κατοικούσαν ήδη πληθυσμοί Βερβέρων. Τον 8ο αιώνα τα πρώτα εδάφη ανήκαν στο βασίλειο της Γκάνα. Την ίδια περίοδο εξαπλώθηκαν οι Άραβες και εξισλαμισμένοι νομάδες (Ζενάγκα) κατέκτησαν τον 11ο αιώνα τα εδάφη της Μαυριτανίας. Ευρωπαίοι ξεκίνησαν με τους Πορτογάλους το 15ο αιώνα να αποικίσουν την περιοχή. Αργότερα, οι Ζενάγκα υποτάχθηκαν στους Άραβες το 16ο αιώνα. Το 19ο αιώνα Άγγλοι και Γάλλοι διείσδυσαν στο εσωτερικό της χώρας και στις αρχές του 20ού αιώνα επικράτησαν οι δεύτεροι. Το 1903 η Μαυριτανία κηρύχθηκε γαλλικό προτεκτοράτο και το 1920 αποικία. Το 1958 διενεργήθηκε δημοψήφισμα και η χώρα έγινε αυτόνομη δημοκρατία στα πλαίσια της Γαλλικής Κοινότητας, με δική της κυβέρνηση και δικό της Σύνταγμα.

Το κράτος απέκτησε την πλήρη ανεξαρτησία του στις 28 Νοεμβρίου του 1960 και πρώτος πρόεδρος ορκίστηκε ο Μοκτάρ Ουλντ Ντάντα, ο οποίος αργότερα εγκαθίδρυσε μονοκομματικό καθεστώς. Επί της ηγεσίας του, η χώρα κατέλαβε το νότιο τμήμα της Δυτικής Σαχάρας. Το 1979, όμως, έναν χρόνο μετά την ανατροπή του Ντάντα σε πραξικόπημα, η νέα κυβέρνηση αποσύρθηκε από τις διεκδικήσεις της στη Δυτική Σαχάρα, λόγω των επιδρομών από τους αντάρτες Πολισάριο. Στη στρατιωτική κυβέρνηση επικράτησε ο πρωθυπουργός Μοχάμεντ Χούνα Ουλντ Χαϊντάλα, αναλαμβάνοντας όλες τις εξουσίες και φυλακίζοντας τον Μουσταφά Ουλντ Σαλέκ, ο οποίος είχε ηγηθεί του πραξικοπήματος του 1978. Το 1984 έπειτα από ταραχές, για τις οποίες θεωρήθηκε υπεύθυνη η Λιβύη, ο Χαϊντάλα ανατράπηκε με άλλο πραξικόπημα και την εξουσία κατέλαβε ο Αντισυνταγματάρχης Μααούγια Ουλντ Σιντ Αχμέντ Τάγια. Το νέο καθεστώς προχώρησε σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις και στη δεκαετία του ‘ 80 αντιμετώπισε διένεξη με τη Σενεγάλη για τα δικαιώματα βοσκής στη συνοριακή περιοχή μεταξύ των δύο χωρών, με επιθέσεις (1989) εναντίον Μαυριτανών που ζούσαν στη Σενεγάλη και αντίστροφα. Στις αρχές του 1991 η κυβέρνηση Τάγια απελευθέρωσε πολιτικούς κρατουμένους και εγκρίθηκε νέο Σύνταγμα. Στις προεδρικές εκλογές του 1992 εξελέγη ο Τάγια και η Αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία. Το κόμμα του Τάγια (Δημοκρατικό και Κοινωνικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα) κέρδισε και όλες τις βουλευτικές εκλογές ως το 2003. Τη δεκαετία του 1990 η κυβέρνηση αντιμετώπισε προβλήματα από την αυξανόμενη δράση των φανατικών ισλαμιστών, ενώ το 1995 επιβλήθηκε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σε ολόκληρη τη χώρα εξαιτίας λαϊκών διαμαρτυριών. Στον εξωτερικό τομέα, η χώρα αντιμετώπισε προβλήματα με διαφωνίες περί νομισματικών θεμάτων, με κορύφωση την αποχώρησή της από την Οικονομική Κοινότητα των Χωρών της Δυτικής Αφρικής (ECOWAS) το 1999. Το 2005, έπειτα από νέο πραξικόπημα των στρατιωτικών, που είχε αποτέλεσμα την ανατροπή του Τάγια, ανεστάλη η συμμετοχή της Μαυριτανίας στην Αφρικανική Ένωση. Το νέο καθεστώς διεξήγαγε εκλογές (2007) και πρόεδρος εξελέγη δημοκρατικά ο Αμπνταλαχί. Ο τελευταίος κυβέρνησε μέχρι την ανατροπή του σε ένα ακόμα αναίμακτο πραξικόπημα, τον Αύγουστο του 2008.

Νωρίς το πρωί της 6ης Αυγούστου του 2008 ο πρόεδρος Αμπνταλαχί αντικατέστησε ανώτερους αξιωματικούς του στρατού. Στις 9:20 π.μ. συνελήφθη στην οικία του από μέλη της Προεδρικής Φρουράς (BASEP), στη διάρκεια αναίμακτου πραξικοπήματος. Στην επίσημη ανακοίνωση αναφέρθηκε ότι ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός Γιαχία Ουλντ Αχμέτ Βαγκέφ και ο υπουργός Εσωτερικών είχαν συλληφθεί από στασιαστές αξιωματικούς του στρατού, άγνωστους στρατιώτες και ομάδα στρατηγών και είχαν τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό στο προεδρικό μέγαρο στη Νουακσότ.[1][2][3] Η κόρη του Αμπνταλαχί ανέφερε ότι άνδρες της προεδρικής φρουράς είχαν συλλάβει τον πατέρα της.[4] Οι πραξικοπηματίες ήταν αξιωματικοί του στρατού, μεταξύ των οποίων ο στρατηγός Μοχάμαντ Ουλντ Αμπντέλ Αζίζ.[5]. Ο βουλευτής Μοχάμεντ αλ Μουκτάρ ισχυρίστηκε ότι το πραξικόπημα είχε μεγάλη υποστήριξη από το λαό, καθώς ο Αμπνταλαχί ήταν επικεφαλής ενός «απολυταρχικού καθεστώτος.»[6] Η χούντα ανακοίνωσε αργότερα τη διενέργεια προεδρικών εκλογών σε δύο μήνες και τη διατήρηση των κοινοβουλευτικών θεσμών (Βουλής και Γερουσίας). Η χούντα απελευθέρωσε στις 11 Αυγούστου τον πρωθυπουργό και άλλους τρεις υψηλόβαθμους αξιωματούχους. Ωστόσο, ο πρόεδρος Αμπνταλαχί παρέμεινε σε κατ' οίκον περιορισμό μέχρι το Δεκέμβριο του 2008.[7]