Μια καμπάνα πιθανότατα εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά στον πύργο κατά τη διάρκεια της θητείας του Δόγη Βιτάλε Β΄ Μίκιελ. Ωστόσο, τα έγγραφα που πιστοποιούν την παρουσία καμπάνας χρονολογούνται μόνο από τον δέκατο τρίτο αιώνα και έπειτα. Μια διάσκεψη του Μεγάλου Συμβουλίου, με ημερομηνία 8 Ιουλίου 1244, καθιέρωσε ότι η καμπάνα για τη σύγκληση του συμβουλίου έπρεπε να χτυπήσει το απόγευμα εάν το συμβούλιο συνέλθει το επόμενο πρωί και νωρίς το απόγευμα εάν η συνάντηση είχε προγραμματιστεί για το απόγευμα της την ίδια μέρα. Υπάρχει παρόμοια αναφορά για κάμπανα στο καταστατικό της συντεχνίας των σιδηρουργών, που χρονολογείται στο 1271.[1]

Με την πάροδο του χρόνου, ο αριθμός των καμπανών μεταβάλλεται. Το 1489, υπήρχαν τουλάχιστον έξι. Τέσσερις ήταν παρόντες τον δέκατο έκτο αιώνα έως το 1569, όταν προστέθηκε πέμπτη. Ξεκινώντας το 1678 η καμπάνα που μεταφέρθηκε στη Βενετία από την Κρήτη αφού το νησί κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους, που ονομάζεται Campanon da Candia, κρεμάστηκε στον πύργο. Αλλά όταν έπεσε στο πάτωμα του καμπαναριού το 1722, δεν επανατοποθετήθηκε. Μετά από αυτό το διάστημα, παρέμειναν πέντε καμπάνες.[2] Αυτές ονομάστηκαν (από τη μικρότερη στο μεγαλύτερη) Maleficio (επίσης Renghiera ή Preghiera ), Trottiera (επίσης Dietro Nona ), Meza-terza (επίσης Pregadi ), Nona και Marangona.[3][4][5][note 1]

Οι ιστορικές καταγραφές για τις ζημιές στον πύργο που προκλήθηκαν από κεραυνό αναφέρονται σε σπασμένες καμπάνες, μια ένδειξη ότι οι καμπάνες πρέπει να έχουν αναχυτευτούν σε διάφορες στιγμές. Αλλά το πρώτο τεκμηριωμένο παράδειγμα αφορά την Trottiera που αναχυτεύθηκε το 1731. Ο ήχος που προέκυψε δεν ήταν ικανοποιητικός και το κουδούνι έπρεπε να ξαναδιαμορφωθεί δύο φορές πριν εναρμονιστεί με τις παλαιότερες καμπάνες.[6] Μετά τον ορισμό της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου ως καθεδρικού ναού της Βενετίας (1807), η Marangona και η Renghiera, μαζί με την Campanon da Candia και άλλες καμπάνες από πρώην εκκλησίες, αναχυτεύθηκαν από τον Ντομένικο Καντσιάνι Ντάλα Βενέτσια σε δύο μεγαλύτερες ορειχάλκινες καμπάνες μεταξύ 1808 και 1809. Αλλά αυτά λιώθηκαν με τις Meza-terza, Trottiera και Nona το 1820, ξανά από τον Ντάλα Βενέτσια, για να δημιουργήσουν μια νέα σειρά πέντε καμπάνων.[7] Από αυτές τις καμπάνες, μόνο η Marangona επέζησε από την κατάρρευση του καμπαναριού το 1902.[8]

Σφάλμα αναφοράς: Υπάρχουν ετικέτες <ref> για κάποια ομάδα με το όνομα «note», αλλά δεν βρέθηκε καμία αντίστοιχη ετικέτα <references group="note"/>