Το Φρούριο της Λαχόρης (Πουντζάμπι και Ουρντού: شاہی قلعہ , romanized: Shāhī Qilā, lit . 'Royal Fort') είναι μια ακρόπολη στην πόλη Λαχόρη, στο Πακιστάν. Το φρούριο βρίσκεται στο βόρειο άκρο της περιτειχισμένης πόλης Λαχώρης και εκτείνεται σε μια έκταση μεγαλύτερη από 20 εκτάρια. Περιέχει 21 αξιόλογα μνημεία, μερικά από τα οποία χρονολογούνται στην εποχή του αυτοκράτορα Akbar. Το Φρούριο της Λαχόρης είναι αξιοσημείωτο επειδή ανακατασκευάστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου τον 17ο αιώνα, όταν η Αυτοκρατορία των Μουγκάλ βρισκόταν στο απόγειο της μεγαλοπρέπειας και της χλιδής της.

Αν και η τοποθεσία του οχυρού της Λαχόρης κατοικείται εδώ και χιλιετίες, η πρώτη καταγραφή μιας οχυρωμένης κατασκευής στην τοποθεσία αφορούσε ένα φρούριο του 11ου αιώνα από τούβλα από λάσπη. Τα θεμέλια του σύγχρονου οχυρού Λαχώρης χρονολογούνται το 1566 κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Akbar, ο οποίος χάρισε στο οχυρό ένα συγκρετικό αρχιτεκτονικό στυλ που παρουσίαζε ισλαμικά και ινδουιστικά μοτίβα. Οι προσθήκες από την περίοδο του Shah Jahan χαρακτηρίζονται από πολυτελές μάρμαρο με ένθετα περσικά λουλουδάτα σχέδια, ενώ η μεγάλη και εμβληματική πύλη Alamgiri του φρουρίου κατασκευάστηκε από τον τελευταίο από τους μεγάλους αυτοκράτορες Mughal, Aurangzeb, και βλέπει στο φημισμένο Τζαμί Badshahi.

Μετά την πτώση της Αυτοκρατορίας των Mughal, το Φρούριο της Λαχώρης χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία του αυτοκράτορα Ranjit Singh, ιδρυτή της αυτοκρατορίας των Σιχ. Οι Σιχ έκαναν αρκετές προσθήκες στο οχυρό. Στη συνέχεια πέρασε στον έλεγχο της Εταιρείας της Ανατολικής Ινδίας αφού προσάρτησαν το Παντζάμπ μετά τη νίκη τους επί των Σιχ στη μάχη του Γκιτζράτ τον Φεβρουάριο του 1849. Το 1981, το φρούριο εγγράφηκε ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO για το "εξαιρετικό ρεπερτόριό" του Μογγολικά μνημεία που χρονολογούνται από την εποχή που η αυτοκρατορία βρισκόταν στο καλλιτεχνικό και αισθητικό ζενίθ της.