The ป้อมละฮอร์ (ปัญจาบและอูรดู: شاہی قلعہ , romanized: Shāhī Qilā, สว่าง . 'Royal Fort') เป็นป้อมปราการในเมืองละฮอร์ ประเทศปากีสถาน ป้อมปราการตั้งอยู่ทางตอนเหนือสุดของเมืองที่มีกำแพงล้อมรอบ ละฮอร์ และแผ่ขยายไปทั่วพื้นที่มากกว่า 20 เฮกตาร์ ประกอบด้วยอนุสรณ์สถานสำคัญ 21 แห่ง ซึ่งบางแห่งมีอายุจนถึงสมัยจักรพรรดิอัคบาร์ ป้อมละฮอร์มีความโดดเด่นเนื่องจากได้รับการสร้างขึ้นใหม่เกือบทั้งหมดในศตวรรษที่ 17 เมื่อจักรวรรดิโมกุลมีความรุ่งเรืองและมั่งคั่งสูงที่สุด

แม้ว่าที่ตั้งของป้อมละฮอร์จะมีผู้คนอาศัยอยู่มานับพันปีแล้วก็ตาม บันทึกแรกของโครงสร้างเสริมที่ไซต์นั้นเกี่ยวกับป้อมอิฐโคลนสมัยศตวรรษที่ 11 ฐานรากของป้อมละฮอร์สมัยใหม่สร้างขึ้นในปี 1566 ในรัชสมัยของจักรพรรดิอัคบาร์ ผู้มอบรูปแบบสถาปัตยกรรมแบบผสมผสานที่มีทั้งอิสลามและฮินดู ส่วนเพิ่มเติมจากยุคชาห์จาฮานมีลักษณะเฉพาะด้วยหินอ่อนที่หรูหราพร้อมลวดลายดอกไม้เปอร์เซีย ในขณะที่ประตูอลามคีรีที่ยิ่งใหญ่และโดดเด่นของป้อมสร้างขึ้นโดยออรังเซ็บจักรพรรดิโมกุลผู้ยิ่งใหญ่คนสุดท้าย และหันหน้าไปทางสุเหร่า Badshahi ที่มีชื่อเสียง

หลังจากการล่มสลายของจักรวรรดิโมกุล ป้อมละฮอร์ถูกใช้เป็นที่พำนักของจักรพรรดิรันจิต ซิงห์ ผู้ก่อตั้งจักรวรรดิซิกข์ ชาวซิกข์ได้เพิ่มป้อมปราการหลายครั้ง จากนั้นจึงตกอยู่ภายใต้การควบคุมของบริษัทอินเดียตะวันออกหลังจากที่พวกเขาผนวกปัญจาบหลังจากชัยชนะเหนือชาวซิกข์ที่ยุทธการกุจราตในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2392 ในปี พ.ศ. 2524 ป้อมปราการแห่งนี้ได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกโดยองค์การยูเนสโกสำหรับ อนุเสาวรีย์โมกุลที่มีอายุตั้งแต่สมัยที่จักรวรรดิอยู่ในจุดสูงสุดทางศิลปะและสุนทรียะ