Κατασκευάστηκε ως ανάκτορο αναψυχής και βρίσκεται στη νότια πλευρά του όρους Ναράνκο, βλέποντας τη πόλη, και αρχικά ήταν τμήμα μίας σειράς από βασιλικά κτίρια που βρίσκονταν στα περίχωρα. Ο χαρακτήρας του ως κοσμικό κτίριο άλλα τον 12ο αιώνα, όταν μετατράπηκε σε εκκλησία αφιερωμένη στην αγία Μαρία. Το παλάτι της Σάντα Μαρία ντελ Ναράνκο, περιλαμβάνε μία σημαντική στυλιστική, μορφολογική, κατασκευαστική και διακοσμητική ανακαίνιση του προρωμανικού ρυθμού, συμπληρώνοντάς του με νέους, καινοτόμους πόρους, αντιπροσωπεύοντας ένα βήμα προς τα εμπρός όσον αφορά τις αμέσως προηγούμενες περιόδους.

Στην αγία τράπεζα, μια λατινική επιγραφή προσφέρει στοιχεία για την ημερομηνία της καθαγίασης:(...) Per Famulum Tuum Ranimirum. Principe Gloriosum Cum Paterna Regina Coniuge Renovasti Hoc Habitaculum Nimia. Vetustate Consumptvm Et Pro Eis Aedificasti Hanc Haram Benedictionis Gloriosae. Sanctae Mariae In Locum Hunc Summum Exaudi Eos De Caelorum Habitaculo Tuo Et. (...) Die VIIIIo Kalendas Iulias Era Dccclxxxvia.[1]

Οι καινοτομίες του ανακτόρου ενθουσίασαν τους χρονογράφους, οι οποίοι συνεχώς το ανέφεραν με το πέρασμα του χρόνου. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι το Crónica Silense, γραμμένο περίπου το 1015, περίπου 300 χρόνια μετά την κατασκευή του, το οποίο, περιγράφοντας τον Ραμίρο Α΄ των Αστουριών, αναφέρει ότι «έχτισε πολλές κατασκευές, δύο μίλια μακριά από το Οβιέδο, με ψαμμίτη και μάρμαρο σε ένα θολωτό έργο: (...) Επίσης, έχτισε επίσης (...), ένα παλάτι χωρίς ξύλο, αξιοθαύμαστης κατασκευής και θολωτό πάνω και κάτω,...»

Αυτό που εντυπωσίαζε του χρονογράφους για τόσους πολλές αιώνες ήταν οι αναλογίες του και τα λεπτά του σχήματα, με πλούσια, ποικίλη διακόσμηση και η εισαγωγή επιμηκών βαρελοειδών θόλων χάρις στις εγκάρσιες αψίδες, επιτρέποντας την στήριξη και εξαλείφοντας την ανάγκη για ξύλινα ταβάνια. Αυτή η λύση, εξελίχθηκε δειλά στην Κάμαρα Σάντα του καθεδρικού του Σαν Σαλβαδόρ του Οβιέδο και ωρίμανσε στη Σάντα Μαρία ντελ Ναράνκο.