Հնավայրի տարածքում հայտնաբերվել են վաղ քարի դարին և վերին պլեյստոցենին բնորոշ հնագիտական հետքեր։ Այդպիսին է մ.թ.ա. 2500 թվականին թվագրվող բնակավայրը, որը ստեղծվել է որսորդությամբ զբաղվող բատվա ցեղերի կողմից։ Այդ ցեղերը ևս մասնակցել են ժայռապատկերների ստեղծմանը՝ պատկերելով որսի տեսարաններ[1] :

Երկաթի դարաշրջանի բնակավայրերի հետքերը թվագրվում են մ.թ. 1-ին հազարամյակին, որտեղ բնակեցված են եղել հողագործությամբ զբաղվող չևա ցեղերը։ Այս ցեղի համար հնագույն մշակութային գործիք էր հանդիսանում սպիտակ կավը, որի միջոցով էլ նկարազարդում էին ժայռերը։

Մինչև 19-րդ դարի սկիզբը, որսորդությամբ և հողագործությամբ զբաղվող ցեղերը համերաշխ ապրում էին նույն տարածքում՝ կազմելով առանձին ցեղային միություններ։ Եվ միայն 19-րդ դարի վերջում, հյուսիսարևմտյան Լուբալենդ կոչվող տարածքից ներգաղթած մալավի չևա կամ բանտու ցեղերը (որոնց պատվին երկիրը կոչվել է Մալավի) կարողացան միավորել բոլորը ցեղային միությունները և ստեղծել Մալավիի կայսրությունը։

Հետագայում այստեղ վերաբնակվել են Հարավային Աֆրիկայից գաղթած նգոնի ռազմատենչ ցեղերը՝ բնակություն հաստատելով Չանգոնիի հարավային շրջաններում։ Սկսել էին անհամաձայնություններ տեղաբնիկ նյաու և եկվոր նգոնի ցեղերի միջև, որի արդյունքում նյաու ցեղը հեռացավ տարածքից և թաքնվել է երկրի ներքին շրջաններում։ Սակայն հարկ է նշել, որ հենց նյաու համայնքի ներկայացուցիչներն են կարողացել պաշտպանել և փրկել ժայռապատկերները նգոնիներից, միսիոներներից և գաղութատերերի ավերիչ ազդեցությունից։ Այն բանից հետո, երբ 1924 թվականին տարածքը հայտարարվել է անտառային արգելոց, հնավայրերը հայտնի դարձան մարդկությանը և սկսվել են ակտիվ հնագիտական ուսումնասիրությունները։ Եթե 1930 թվականին հայտնի էին ընդամենը մի քանի առաձնացված գոտիներ, ապա արդեն 1950-ական թվականներին հրապարակվել են հնագիտական մանրամասն հետազոտական տվյալներ մի քանի վայրերի մասին, որից հետո դրանք բացվել են հասարակության լայն շրջանների և զբոսաշրջիկների համար։