In 1893 openden de Elzasser-joodse kooplieden Théophile Bader en zijn neef Alphonse Kahn een "noviteitenwinkel" die ze hadden overgenomen. De winkel op de hoek van de Rue La Fayette en de Rue de la Chaussée d'Antin had een oppervlakte van 70 m² en kreeg de naam "Les Galeries". De winkel werd geleidelijk uitgebreid met de aankoop van het hele gebouw drie jaar na de opening, waarna deze werd omgedoopt tot "Galeries Lafayette". In 1905 werden panden aan de Boulevard Haussmann 38, 40 en 42 en aan de Rue de la Chaussée dÁntin 15 verworven. In 1905 werd de onderneming Société anonyme des Galeries Lafayette, opgericht, waarvan Bader president werd. In 1912 ging Kahn met pensioen en verkocht zijn aandeel aan Bader.[1]

De onderneming kocht meer vastgoed aan de Bouleevard Haussmann en Bader maakte plannen voor een compleet nieuw warenhuis. In 1912 werd het nieuwe pand van 5 verdiepingen en een oppervlakte van 3.000 m² geopend met de reusachtige koepel van glas in lood gebouwd door de architect Ferdinand Cahnautin en glaskunstenaar Jacques Grüber. In 1914 had het warenhuis meer dan 1000 medewerkers. De postorderactiviteiten die het sinds 1905 had waren goed voor een kwart van de omzet.[1]

Vanwege het succes van de winkel in Parijs besloten de neven om de formule te exporteren naar het buitenland. De schoonzonen van de eigenaren hadden via hun onderneming Paris-Maroc in het centrum van de Casablanca een nieuw pand gebouwd aan de Place de France. Op de begane grond werd een winkel "Nouvelles Galeries" geopend met het onderschrift 'Filiaal van Galeries Lafayette Paris".  

In 1916 opende Galeries Lafayette een winkel in Nice en een paar jaar later, in 1919, werd het warenhuis Les Grands Magasins de Cordeliers in Lyon overgenomen.

In 1919 trad Raoul Meyer, de schoonzoon van Bader, toe tot de leiding van het bedrijf en in 1926 trad Max Heilbronn, een andere schoonzoon van Bader toe tot de leiding. Tot het moment dat Bader ernstig ziek werd in 1935 had het drietal de leiding. Raoul en Max leiden het bedrijf daarna verder met zijn tweeën.

In de jaren 1920 breidde de vlaggenschipwinkel zich steeds verder uit naar de Rue Mogador en de Rue de Province. In 1923 werd in winkel in Nantes geopend gevolgd door de opening van een filiaal in Montpeillier in 1926. De postorderactiviteiten werden samengevoegd met een netwerk van agentschappen in heel Frankrijk. Dit alles leidde ertoe dat Galeries Lafayette in 1930 op La Samaritaine na het grootste warenhuisconcern van Frankrijk was geworden.

In 1931 en 1932 richtte Galeries Lafayette nieuwe volkswarenhuizen op. Eind 1931 werd de dochteronderneming La Nouvelle Maison opgericht[2] die twee winkels onder de naam Lanoma exploiteerde in Parijs. In 1932 werd Monoprix opgericht[3] dat winkels in de provincie exploiteerde. Al snel werden de Lanoma-winkels omgedoopt tot Monoprix, waanra de dochteronderneming werd omgedoopt tot Société Anonyme des Monoprix. Voor de inkoop van producten werd in 1932 de inkooporganisatie Sociéte Central d'Achats opgericht.

De volkswarenhuizen van Monoprix hadden een moeilijke beginperiode en draaiden verliezen. Max Heilbronn reisde vaak naar Londen om inspiratie op te doen bij de vergelijkbare winkels van Woolworth en Marks & Spencer. In 1935 verbeterde de situatie van Monoprix, waarna de keten bleef uitbreiden tot 1938. In dat jaar trad een wet in werking die de opening van nieuwe eenheidsprijzenwinkels verbood. Hierdoor werd de ontwikkeling van de eigen winkels vertraagd. Andere detaillisten werden echter aangemoedigd om zich aan te sluiten bij de inkooporganisatie van Monoprix. Dit leidde ertoe dat er 1938 38 Monoprix-winkels waren waarvan twaalf eigen winkels.

Doordat de eigenaren van Galeries Lafayette een joodse achtergrond hadden, was de Tweede Wereldoorlog en leed het bedrijf zwaar onder de Duitse bezetting van Frankrijk. In 1940 werd de leiding van het bedrijf als gevolg van arisering gedwongen afgestaan aan Franse collaborateurs, die met het Duitse regime collaboreerden.[4] Raoul Meyuer dook onder in onbezet gebied en Max Heilbronn nam deel aan het verzet nadat hij in het Franse leger had gediend. Op 12 juni 1943 werd Heillbronn opgepakt en op 3 januari 1944 gedeporteerd naar het concentratiekamp Buchenwald. Bader, de oprichter van het bedrijf, stierf in 1942.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog bouwden Meyer en Heilbron, die samen 80 procent van de onderneming bezaten, het bedrijf weer op. ZIj kregen in 1947 versterking van Etienne Moulin, die met de dochter van Max Heilbronn was gehuwd, nadat hij eerder geholpen had om het leven van Max Heilbron te sparen in Buchenwald. Na de oorlog lag de focus op de uitbreiding van filialennetwerk van Monoprix. Dit leidde ertoe dat er in 1950 60 filialen waren, waarvan de helft eigendom en de andere helft uit aangesloten bedrijven bestond. In 1960 was dit aantal uitgegroeid tot 200 winkels en in 1965 was het aantal uitgegroeid tot 235, waarvan er 85 in eigendom waren. Van de aangesloten filialen behoorden er 44 direct of indirect toe aan de warenhuisgroep Les Nouvelles Galeries Réunies, die in 1952 tot de inkooporganisatie Société Central d'Achats. Via Monoprix verwierf Galeries Lafayette een aandeel van 14 procent in Les Nouvelles Galeries Réunies.

Een flinke uitbreiding van de vlaggenshipwinkel aan de Boulevard Haussmann was een groot succes. Bovenop het uit 1912 daterende gebouw werden twee extra verdiepingen gebouwd. In 1961 werd een uitbreiding gemaakt aan de Rue Mogador en de Boulevard Haussmann. In 1969 werd een nieuwe winkel Lafayette 2 geopend aan de andere kant van de Rue Mogador, die middels een brug werd verbonden met de oude winkel. In deze nieuwe winkel werd ook een filiaal van Monoprix ondergebracht. Onder de nieuwe winkel werd een ondergrondse parkeergarage gerealiseerd, hetgeen belangrijk was in deze periode met een toenemend autobezit. Aan het einde van 1969 werd een doe-het-zelfzaak geopend van zo'n 1000 m² op de hoek van de Rue Lafayette en de Chaussee d'Antin, op de locatie waar Kahn en Bader bijna 75 jaar eerder hun eerste winkel hadden geopend. De doe-het-zelfafdeling was echter geen groot succes.

In 10 jaar tijd was de vlaggenschipwinkel met een derde vergoot tot 44.000 m².

Begin 1991 nam het management van Galeries Lafayette het besluit om een bod uit te brengen op een meerderheidsbelang in de concurrerende warenhuisgroep Les Nouvelles Galeries (Société Françcedilse des Nouvelles Galeries Réunies), waar het warenhuis al sinds 1952 aandelen in had via haar dochteronderneming Monoprix. Dit aandelenbelang bedroeg oorspronkelijk 14 % en was uitgegroeid tot 22 %. In 1990 had Les Nouvelles Galeries een omzet van FFr 19 miljard met een netto resultaat van FFr 169 miljoen tegenover FFr 16,5 miljard met een netto resultaat van FFr 144 miljoen voor Galeries Lafayette.

Begin 1991 besloot de Zweedse investeringsgroep Proventus om zijn belang van 25,6 procent in Les Nouvelles Galeries te verkopen. Een deel van dit belang werd door Galeries Lafayette overgenomen, waarmee haar belang uitkwam op 39,2 procent. Galeries Lafayette gaf aan dat het de controle over Les Nouvelles Galeries en het management niet wilde veranderen. De Franse beurscommissie oordeelde dat zodra de Galeries Lafayette een belang van meer dan een derde had in Nouvelles Galeries, ze een bod op de overige aandelen moest doen. Galeries Lafayette had een deel van zijn belang kunnen verkopen en zich terug kunnen trekken, maar koos ervoor om Les Nouvelles Galeries volledig over te nemen.

De Groupe Nouvelles Galeries was eigenaar van de grootste warenhuisketen van provinciale warenhuizen in Frankrijk, met 56 winkels, 31 doe-het-zelf- en tuincentra, 43 Vetland-discountkledingwinkels en had een meerderheidsbelang van 85 procent in Uniprix en een meerderheidsbelang van 50,04 procent in de warenhuisgroep Bazar de l'Hôtel de Ville. Daarnaast was de groep meerderheidsaandeelhouder in de particuliere consumentenkredietverlener Cofinoga. De Groupe Nouvelles Galeries en haar dochterondernemingen hadden bijna 18.500 werknemers in dienst.[5]

Begin jaren 1990 ging het slecht met de detailhandel en in het bijzonder met de warenhuizen. Desondanks begon Galeries Lafayette aan een internationale expansie en opende nieuwe winkels in Singapore, Moskou en New York City. Gebukt onder een recessie, onrendabele winkels en fusiekosten daalde de omzet van Galeries Lafayette van FFr 33 miljard in 1991 tot minder dan FFr 29 miljard in 1995 en had een miljoenenverlies in 1995.[5] Nadat Galeries Lafayette de onrendabele verkooppunten in Frankrijk had afgestoten, evenals de winkels in New York en Singapore, boekte Galeries Lafayette in 1996 weer een winst van FFr 550 miljoen op vrijwel gelijkblijvende verkopen.

De warenhuisketen hield 56 warenhuizen in Frankrijk over. Met de opening van een warenhuis in Berlijn in 1996 begon een nieuwe internationale expansie. Er werden filialen geopend in Dubai, Jakarta, Beijing, Istanboel, Luxemburg, Shanghai en er werden nieuwe filialen gepland in Koeweit en een tweede in Istanboel. De prioriteiten voor verdere expansie gaan naar China (bij voorkeur in partnerschap met een lokale partij en met het doel om tien vestigingen in de volgende vijf tot zeven jaar te openen) en het Midden-Oosten (door middel van franchise), met de focus op Doha.[6]

In 2015 werd het flink verlieslatende warenhuis in Béziers gered van de sluiting door een overname als franchisefiliaal. Het exploitatie kwam in handen van van Socri Reim en Planet'Indigo, die beide gelijkwaardig aandeelhouder werden. Vier jaar later was het weer winstgevend. Socri Reim zou het vastgoed na een aantal jaren exploitatie overnemen van de stad Béziers.[7]

In 2018 kondigde Galeries Lafayette aan om 22 winkels, welke voornamelijk gelegen waren in de centra van provinciesteden, te verkopen aan Financière Immobilière Bordelais van de zakenman Michel Ohayon. De warenhuizen zouden verder geëxploiteerd worden als franchisefilialen van Galeries Lafayette. De 900 betrokken medewerkers zouden worden overgenomen en het behoud van de meeste voorwaarden en sociale voordelen zouden gegarandeerd worden. Met deze transactie zouden middelen beschikbaar komen voor de transformatie van het bedrijfsmodel van Galeries Lafayette, terwijl een groot netwerk van warenhuizen behouden blijft. De warenhuizen die verkocht werden zijnde filialen in Agen, Amiens, Angoulême, Bayonne, Beauvais, Belfort, Besançon, Caen, Cannes, Cahlon-sur-Saône, Chambéry, Dax, La Roche-sur-Yon, La Rochelle, Libourne, Lorient, Mautauban, Niort, Rouen, Saintes, Tarbes en Toulon.

Zoals bij veel bedrijven had de Covid-19-pandemie een aanzienlijke invloed op de bedrijfsvoering. De cumulatieve sluitingen tijdens de twee lockdownperiodes in Frankrijk, voor in totaal 100 dagen, en de bijna totale afwezigheid van toeristen in Frankrijk, zorgden op jaarbasis voor een omzetdaling van ongeveer 1,7 miljard euro. Het bedrijf vroeg en kreeg echter aan het eind van het jaar 2020 een door de staat gegarandeerde lening van € 300 miljoen om de onderneming door deze moeilijke periode heen te helpen. Daarbij werd in januari 2021 een plan aangekondigd, waarbij 189 banen verloren gingen binnen het hoofdkantoor en door de sluiting van de 11 reisbureaus Galeries Lafayette Voyages. Op 4 januari 2022 werden de reisbureaus geschrapt uit het register van geregistreerde reisorganisatoren wegens stopzetting van de activiteit.[8]

In 2021, als 30% van de warenhuizen gesloten is, schatte de groep dat de omzet pas in 2024 weer het niveau van vóór de crisis, in 2019, kan bereiken. In augustus 2021 kondigde Galeries Lafayette het afstoten van een aantal warenhuizen aan. Een zevental warenhuizen (Angers, Dijon, Grenoble, Le Mans, Limoges, Orléans en Reims) werd verkocht aan de Société des Grands Magasins. Op 3 mei 2022 was de overname een feit en was zowel het vastgoed als de exploitatie in handen van de Société des Grands Magasins.[9] Drie andere winkels (Pau, Rosny en Tours) werden verkocht aan de Financière Immobilière Bordelaise. De winkel in Avignon ging naar Socri Reim, de exploitant die al het filiaal in Béziers exploiteerde.[10]

In augustus 2022 was de omzet van de flagshipstore aan de Boulevard Haussmann in het eerste halfjaar iets lager dan in 2019. Deze stijging werd mogelijk gemaakt door te focussen op zowel de lokale klanten als het terugkerende deel van de internationale toeristen (exclusief China).

Eind 2022 maakte de warenhuisketen bekend vestigingen te openen in India. In een partnerschap met de Indiase groep Aditya Birla worden vestigingen geopend in Delhi (opening in 2025) en Mumbai (opening in 2024).[11]