De Masrur-tempels, ook wel Masroor-tempels of Rock-cut Temples at Masrur genoemd, is een vroeg 8e-eeuws complex van rotsachtige hindoetempels in de Kangra-vallei van de Beas-rivier in Himachal Pradesh, India. De tempels kijken uit op het noordoosten, in de richting van het Dhauladhar-gebergte van de Himalaya. Ze zijn een versie van de Noord-Indiase Nagara-architectuurstijl, gewijd aan de Shiva-, Vishnu-, Devi- en Saura-tradities van het hindoeïsme, met de overgebleven iconografie die waarschijnlijk is geïnspireerd op een henotheïstisch kader.

Hoewel een groot tempelcomplex in de overgebleven vorm, suggereren de archeologische studies dat de kunstenaars en architecten een veel ambitieuzer plan hadden en het complex blijft onvolledig. Veel van het beeldhouwwerk en de reliëfs van de tempel van Masrur zijn verloren gegaan. Ze waren ook behoorlijk beschadigd, hoogstwaarschijnlijk door aardbevingen.

De tempels werden uitgehouwen uit monolithische rots met een shikhara, en voorzien van een heilige plas water zoals aanbevolen door hindoeïstische teksten over tempelarchitectuur. De tempel heeft drie ingangen aan de noordoost-, zuidoost- en noordwestkant, waarvan er twee onvolledig zijn. Er zijn aanwijzingen dat een vierde ingang was gepland en gestart, maar grotendeels onvolledig werd gelaten, iets dat werd erkend door de archeologieteams uit het begin van de 20e eeuw, maar genegeerd, wat leidde tot verkeerde identificatie en onjuiste rapporten. Het hele complex is symmetrisch aangelegd op een vierkant raster, waarbij de hoofdtempel wordt omringd door kleinere tempels in een mandalapatroon. Het belangrijkste heiligdom van het tempelcomplex heeft een vierkante plattegrond, net als andere heiligdommen en de mandapa. Het tempelcomplex bevat reliëfs van belangrijke Vedische en Puranische goden en godinnen, en de friezen vertellen legendes uit de hindoeteksten.

Het tempelcomplex werd voor het eerst gerapporteerd door Henry Shuttleworth in 1913, waardoor het onder de aandacht van archeologen kwam. Ze werden onafhankelijk onderzocht door Harold Hargreaves van de Archaeological Survey of India in 1915. Volgens Michael Meister, een kunsthistoricus en een professor gespecialiseerd in Indiase tempelarchitectuur, zijn de Masrur-tempels een bewaard gebleven voorbeeld van een hindoe-architectuur in bergstijl die de belichaming is van de aarde en de bergen eromheen.