Cytadela w Ammanie (arab. جبل القلعة, zromanizowana: Dżabal Al-Qal'a) to stanowisko archeologiczne w centrum Ammanu, stolicy Jordanii. Wzgórze w kształcie litery L jest jednym z siedmiu wzgórz (jabals), które pierwotnie tworzyły Amman.

Cytadela ma długą historię okupacji przez wiele wielkich cywilizacji. Znaleziono dowody zamieszkania od okresu neolitu, a wzgórze zostało ufortyfikowane w epoce brązu (1800 p.n.e.). Wzgórze stało się stolicą Królestwa Ammona około 1200 roku p.n.e. Później znalazła się pod władzą imperiów, takich jak Imperium Neoasyryjskie (VIII wpne), Neobabilońskie (VI wpne), Ptolemeusze, Seleucydzi (III wpne), Rzymianie (I wpne), Bizantyjczycy (III wiek n.e.) i Umajjadów (VII wiek n.e.). Po Umajjadach nastał okres upadku i przez większość czasu aż do 1878 r., gdy dawne miasto stało się opuszczonym stosem ruin, z których sporadycznie korzystali Beduini i sezonowi rolnicy. Pomimo tej luki Cytadela Ammanu jest uważana za jedno z najstarszych stale zamieszkałych miejsc na świecie.

Większość struktur nadal widocznych w tym miejscu pochodzi z okresu rzymskiego, bizantyjskiego i omajjadów. Głównymi pozostałościami w tym miejscu są Świątynia Herkulesa, kościół bizantyjski i Pałac Umajjadów. Muzeum Archeologiczne Jordana zostało zbudowane na wzgórzu w 1951 roku. Chociaż mury obronne otaczają serce tego miejsca, starożytne okresy okupacji obejmowały duże obszary. Zabytkowe budowle, grobowce, łuki, mury i schody nie mają współczesnych granic, dlatego też w tym miejscu, a także na okolicznych ziemiach i w całym Ammanie istnieje znaczny potencjał archeologiczny. Archeolodzy pracowali w tym miejscu od lat 20. XX wieku, w tym projekty włoskie, brytyjskie, francuskie, hiszpańskie i jordańskie, ale znaczna część Cytadeli pozostaje nieodkryta.