Aqueduct of the Gier (francuski Aqueduc du Gier) to starożytny rzymski akwedukt zbudowany prawdopodobnie w I wieku naszej ery w celu dostarczenia wody do Lugdunum (Lyon), w co jest teraz wschodnią Francją. Jest to najdłuższy i najlepiej zachowany z czterech rzymskich akweduktów, które służyły rozwijającej się stolicy rzymskiej prowincji Gallia Lugdunensis. Czerpał wodę ze źródła Gier, małego dopływu Rodanu, na zboczach Mont Pilat, 42 km (26 mil) na południowy zachód od Lyonu.

Podążając krętą ścieżką, przy 85 km (53 mil) akwedukt Gier jest najdłuższym znanym z rzymskich akweduktów. Jej trasa została szczegółowo odtworzona, podążając za licznymi szczątkami. Opuszczając wyżyny masywu Pilat, departament Loary, akwedukt obejmuje płaskorzeźbę powierzchni i przecina departament Rodanu, przechodząc przez Mornant, Orliénas, Chaponost i Sainte-Foy-lès-Lyon, by zakończyć się w Lyonie.

W swoim zakresie czerpie z całego repertuaru rzymskich technik budowania akweduktów, przyjmując nachylenie o średniej wartości 0,1%, czyli metr na kilometr. Istnieją 73 km (45 mil) zadaszonych rowów ułożonych z betonowym przepustem o wysokości 3 m (9,8 stopy) i szerokości 1,5 m (4,9 stopy), który jest zatopiony na głębokości 4 m (13 stóp) pod powierzchnią terenu. Akwedukt przechodzi przez 11 tuneli, z których jeden w pobliżu Mornant ma długość 825 m (2707 stóp). Dostęp do czyszczenia i napraw odbywał się przez włazy w odległości 77 m (253 stóp). W plenerze jest około trzydziestu odcinków. Na ścianach i łukach znajduje się dziesięć odcinków, które zapewniają najbardziej spektakularne widoczne pozostałości akweduktu (ilustracje).

Cztery odwrócone tunele syfonowe przecinają szczególnie głębokie i szerokie doliny rzeczne Durèze, Garon, Yzeron i Trion na mostach rurowych wzniesionych na wysokich łukach. W nich woda wypełniała zatopioną wieżę zbiornika (castellum) na krawędzi zbocza. Zbiornik dokonał przejścia między przepływem w kanale otwartym a rurociągiem ołowianym. Z castellum woda była transportowana, teraz pod ciśnieniem, w zestawie hermetycznych rur ołowianych ułożonych obok siebie, z lutowanymi złączami, w dół zbocza doliny, przez most nad rzeką, którego filary i łuki są najbardziej godne uwagi pozostałości systemu – i w górę po zboczu, do zbiornika nieco niższego niż zbiornik czołowy, tracąc przy tym tylko niewielką wysokość podnoszenia hydraulicznego. Odwrócone syfony omijały mostki głębokich dolin arkadami za arkadami łuków, jak w Pont du Gard, co wyznacza granicę takiego systemu.