Podłoże historyczne i budowa  Plan Fortu Saint Elmo (dziś Upper St. Elmo).

W okolicach roku 1417 lokalna milicja miała już założony stały punkt obserwacyjny na końcu półwyspu Sciberras[1]. W roku 1488 Aragończycy zbudowali wieżę obserwacyjną na Saint Elmo Point, dedykowaną Erazmowi z Formii, lepiej znanemu jako św. Elmo. W roku 1533 Rycerze Joannici wzmocnili wieżę ze względu na jej strategiczną pozycję[2]. W roku 1551 miał miejsce najazd osmański, kiedy turecka flota wpłynęła niepowstrzymana do zatoki Marsamxett. W związku z tym zdecydowano, że potrzebna jest większa ekspansja, i w roku 1552 zburzono wieżę i rozpoczęto budowę nowego fortu gwiaździstego. Został on zaprojektowany przez czterech włoskich architektów, i posiadał nadszaniec, drogę na szczycie przeciwskarpy oraz kleszcze. Kilka miesięcy przed oblężeniem 1565 roku zbudowano naprędce rawelin.

Wielkie Oblężenie 1565 roku  Matteo Perez d'Aleccio Oblężenie Malty – Zdobycie Fortu Saint Elmo

W roku 1565 Turcy osmańscy najechali Maltę kolejny raz, siłami dużo większymi niż w roku 1551. Fort Saint Elmo był sceną wielu poważnych walk oblężenia oraz wytrzymał ciężkie bombardowanie tureckich dział ustawionych ponad fortem na wzgórzu Sciberras oraz baterii z północnego ramienia portu Marsamxett, na miejscu dzisiejszego fortu Tigné. Początkowy stan garnizonu fortu wynosił około 150 rycerzy Zakonu i 600 żołnierzy, większość których była Hiszpanami, oraz 60 uzbrojonych niewolników z galer. Garnizon mógł być dozbrojony przy pomocy łodzi z fortów po drugiej stronie Grand Harbour – z Birgu i Senglei.

Podczas bombardowania fortu, jedna z tureckich armat wypaliła w osłonę (parapet), za którą stała, siejąc odłamkami na wszystkie strony. Gruz powstały z impetu uderzenia kuli zabił kanoniera i śmiertelnie zranił pirata na służbie tureckiej admirała Turguta Reisa, jednego z najzdolniejszych tureckich dowódców. Fort wytrzymał oblężenie przez 28 dni, poddając się Turkom 23 czerwca 1565 roku. Żaden z rycerzy-obrońców nie przeżył, jedynie dziewięciu Maltańczyków zdołało uciec po upadku fortu, przepływając wpław port Grand Harbour do fortu Saint Angelo. Długa obrona fortu dała czas, tak potrzebny do przygotowania innych fortec oraz nadejścia posiłków z Hiszpanii, które masakrując Turków odepchnęły ich od Malty.

Odbudowa i modyfikacje

Po oblężeniu, Wielki Mistrz Jean Parisot de Valette zdecydował o budowie nowego miasta na półwyspie. Prace rozpoczęto w roku 1566, a papież przysłał swojego architekta Francesco Laparelliego, aby ten zaprojektował fortyfikacje. Zrujnowany fort St. Elmo został odbudowany i włączony w system murów obronnych miasta.

 Carafa Enceinte (Centrum obronne Carafy). Wieże na szczytach bastionów to betonowe struktury obronne z okresu II wojny światowej.

W XVII wieku fort był kilkakrotnie modyfikowany. W roku 1614 zbudowany został Vendôme Bastion, a w roku 1687 na skale przybrzeżnej zbudowano Carafa Enceinte, osłaniające fort dookoła. W późnych latach XVII wieku fort został bezpośrednio połączony z nadszańcem, i część rowu obronnego została w czasie prac wypełniona, grzebiąc niektóre z oryginalnych murów obronnych[3]. W XVIII wieku na bastionie Vendoma zbudowany został nowy magazyn prochu (polverista)[1], a pomiędzy głównym fortem a Carafa Enceinte zbudowano składy. Znane są one jako Składy Pinto (Pinto Stores) i otaczają one teren znany jako Lower Saint Elmo[4].

8 września 1775 roku fort St. Elmo został zajęty przez 13 zbuntowanych księży, równocześnie z Saint James Cavalier w fortyfikacjach Valletty od strony lądowej, co znane jest jako powstanie księży. Flaga Zakonu została opuszczona, i zastąpiono ją chorągwią św. Pawła. Zakonowi udało się odbić fort, także rebelianci z przeciwnej strony miasta poddali się. Ostatecznie osądzono ich, trzech zostało straconych, reszta wygnana z wyspy lub uwięziona. Głowy trzech skazańców zostały wystawione na trzech rogach Saint James Cavalier, lecz zostały usunięte, kiedy w listopadzie tego samego roku Emmanuel de Rohan-Polduc został wybrany na Wielkiego Mistrza Zakonu[5].

Rządy brytyjskie

Fort został zmodyfikowany raz jeszcze we wczesnych latach XIX wieku, kiedy Maltą władali Brytyjczycy. Zbudowano wtedy osłonę (parapet) dla muszkieterów. W roku 1855 magazyn prochu na bastionie Vendome został przerobiony na zbrojownię, a kilka niewielkich egzemplarzy broni zostało tu przeniesionych ze Zbrojowni Pałacowej. W latach 1870. wykonano większą ilość prac przy Abercrombie’s Bastion. W roku 1917 w forcie St. Elmo wykonano pierwszą na Malcie operację serca (pacjentem był żołnierz brytyjski)[6]. W okresie międzywojennym zbudowane zostały podstawy dział, przeznaczone do umieszczenia nowych podwójnych 6-funtowych dział szybkostrzelnych[1].

Dnia 11 czerwca 1940 roku fort był celem pierwszego lotniczego bombardowania Malty. Pośród ludzi, przebywających w forcie w czasie ataku był Ċensu Tabone, późniejszy prezydent Malty. W wyniku nalotu zginęło 6 osób[7].

26 lipca 1941 roku Włosi rozpoczęli atak morski na Grand Harbour. W skład sił ofensywnych wchodziły dwie żywe torpedy, cztery torpedowe łodzie motorowe MAS(inne języki) oraz sześć wybuchowych łodzi motorowych MT(inne języki). Siły atakujące zostały dość wcześnie wykryte przez brytyjski ośrodek radarowy, i gdy Włosi znaleźli się w bliskiej odległości, artyleria z St. Elmo otworzyła ogień. Zginęło 15 Włochów, 18 schwytano, a wszystkie „żywe torpedy”, łodzie MT oraz dwie łodzie MAS zostały zniszczone. Jedna z łodzi MT trafiła w Saint Elmo Bridge, łączący falochron z końcem półwyspu w pobliżu fortu, powodując jego zawalenie się. Stan ten trwał do 2012, kiedy to zbudowano nowy, lecz innej konstrukcji most. W 2020 rozpoczęto renowację falochronu wraz z mostem[8]. Niektóre części fortu zostały mocno uszkodzone podczas wojny, i do dziś można zobaczyć ślady bombardowania. Jednostka Royal Malta Artillery opuściła fort 26 marca 1972 roku, zamykając jego długą historię militarną. Z biegiem czasu coraz większa część fortu przestawała być używana.