Posąg Herkulesa w Behistun (lub Posąg Heraklesa/Heraklesa w Bisotun, perski: تندیس هرکول) znajduje się na górze Behistun w Iranie. Została odkryta w 1958 roku i jest jedyną zachowaną rzeźbą skalną z okresu panowania Seleucydów na Wyżynie Irańskiej, która trwała od c. 312 pne do c. 140/139 pne.

Posąg został wyrzeźbiony w 148 p.n.e. i poświęcony w imię „Herakles Kallinikos” (Ἡρακλῆν Καλλίνικον, „Herkules chwalebny w zwycięstwie”) przez gubernatora Seleucydów. Gubernator Seleucydów wyrzeźbił go na cześć satrapy.

Herkules leży na platformie o długości 2 m, aw lewej ręce trzyma miskę. Jego prawa ręka spoczywa na nodze. Posąg ma 1,47 m długości i jest przymocowany do góry. Maczuga Heraklesa jest wyrzeźbiona „jakby podparta za nim” według Matthew P. Canepy. Forma steli jest podobna do steli Seleucydów, na których widniały oficjalne inskrypcje w okolicy, w szczególności stela z Laodicia-in-Media (Nahavand), na której miejscowy urzędnik Seleucydów zapisał kopię kultu dynastycznego inskrypcji władcy Seleucydów Antioch III Wielki (r. 222–187 pne), który stworzył dla swojej żony królowej Laodyce III.

Bisotun Herkules został wyrzeźbiony przez rzeźbiarza, który nie był formalnie wyszkolony w greckim stylu rzeźbiarskim. Według współczesnego historyka Rolfa Strootmana projekt był bardziej irański niż grecki. W sztuce hellenistycznej Herakles rzadko jest pokazywany z łukiem. W płaskorzeźbie skalnej dzierży jednak łuk przypominający te ukazane w inskrypcji Behistuna. Chociaż epitet boga („kallinikos”) był dość powszechny w religii greckiej, był również odpowiedni dla irańskiego boga Wahrama (Avestan Vərəθraγna-), z którym zasymilował się Herkules. Posąg Herkulesa w Bisotun najprawdopodobniej świadczy o asymilacji greckiego boga Herkulesa z irańskim bogiem Wahramem w okresie Seleucydów; jednak nie przedstawia jednoznacznych dowodów.

Relief mógł być częścią naiskos (małej świątyni), na co wskazuje pobliska pozostałość małej kolumny jońskiej, która ma taką samą wysokość (52 cm) jak świątynia Ateny Nike w Atenach.

Wersję aramejską, narysowaną „nieco lżejszą” niż wersja grecka, została wyrzeźbiona poniżej. Canepa zauważa, że u200bu200bwskazuje to, że sponsor napisu „zamierzał umieścić tę wiadomość, zarówno wizualnie, jak i językowo, w idiomie cesarskiej epigrafii Seleucydów”.

Głowa posągu została skradziona dwukrotnie, ale została skradziona. odzyskana w 1996 roku. Obecna głowica jest repliką. Oryginalną głową jest Organizacja Dziedzictwa Kulturowego, Rzemiosła i Turystyki.