Deir el-Medina (arabisht egjiptiane: دير المدينة), ose Dayr al-Madīnah, është një fshat i lashtë punëtorësh egjiptianë që ishte shtëpia e artizanëve që punonin në varret në Luginën e Mbretërve gjatë Dinastive 18-20 të Mbretërisë së Re të Egjiptit (rreth 1550–1080 pes) Emri i lashtë i vendbanimit ishte Set maat ("Vendi i së vërtetës"), dhe punëtorët që jetonin atje quheshin "Shërbëtorë në vendin e së vërtetës". Gjatë epokës së krishterë, tempulli i Hathor u shndërrua në një kishë nga e cila rrjedh emri arab egjiptian Deir el-Medina ("Manastiri i qytetit").

Në atdheun. në kohën kur shtypi botëror po përqendrohej në zbulimin e Varrit të Tutankhamun nga Howard Carter në 1922, një ekip i udhëhequr nga Bernard Bruyère filloi të gërmonte vendin. Kjo punë ka rezultuar në një nga rrëfimet më të dokumentuara të jetës së komunitetit në botën e lashtë që përfshin pothuajse katërqind vjet. Nuk ka asnjë vend të krahasueshëm në të cilin organizimi, ndërveprimet sociale, kushtet e punës dhe të jetesës së një komuniteti mund të studiohen në mënyrë kaq të detajuar.

Vendi ndodhet në bregun perëndimor të Nilit, përtej lumit nga Luxor i ditëve të sotme. Fshati shtrihet në një amfiteatër të vogël natyror, në një distancë të lehtë në këmbë nga Lugina e Mbretërve në veri, tempujt funerar në lindje dhe jug-lindje, me Luginën e Mbretëreshave në perëndim. Fshati mund të jetë ndërtuar veçmas nga popullsia e gjerë për të ruajtur sekretin në funksion të natyrës së ndjeshme të punës së kryer në varre.