Casa Vicens (Καταλανική προφορά: [ˈkazə βiˈsɛns]) είναι ένα μοντερνιστικό κτίριο που βρίσκεται στη γειτονιά Gràcia της Βαρκελώνης. Είναι έργο του αρχιτέκτονα Αντόνι Γκαουντί και θεωρείται το πρώτο του μεγάλο έργο. Χτίστηκε μεταξύ 1883 και 1885, αν και ο Γκαουντί εκπόνησε τα αρχικά σχέδια μεταξύ 1878 και 1880. Το έργο ανήκει στο οριενταλιστικό στυλ, παρόμοιο με την αρχιτεκτονική του Neo-Mudéjar, αν και ερμηνεύεται με τον προσωπικό τρόπο του Γκαουντί, με μια μοναδικότητα που μόνο αυτός γνώριζε πώς να προσθέσει στα έργα του. Σε αυτό το έργο, και για πρώτη φορά, ο Γκαουντί περιέγραψε μερικούς από τους εποικοδομητικούς πόρους του που θα γίνουν κανονικά χαρακτηριστικά καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης του Μοντερνισμού. Το έργο συζητήθηκε πολύ όταν κατασκευάστηκε και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στο ευρύ κοινό της εποχής. Όταν κατασκευάστηκε το κτίριο, η Gràcia ήταν ακόμα ένας ανεξάρτητος αστικός πυρήνας της Βαρκελώνης. είχε δικό του συμβούλιο και είχε χαρακτηριστεί κωμόπολη, αν και σήμερα είναι συνοικία της πόλης.

Το αρχικό έργο είχε έναν μεγάλο κήπο, εκτός από το σπίτι, αλλά με την πάροδο του χρόνου η γη υποδιαιρέθηκε και πουλήθηκε για την κατασκευή κτιρίων κατοικιών. Σήμερα το ακίνητο έχει περιοριστεί σε σπίτι και σε μικρό περιβάλλοντα χώρο. Για να εκμεταλλευτεί τον χώρο, ο Γκαουντί σχεδίασε τρεις προσόψεις, με το σπίτι να συνδέεται με διαχωριστικό τοίχο σε ένα παρακείμενο μοναστήρι. Το 1925 σχεδιάστηκε μια επέκταση του σπιτιού, μια προμήθεια που προσφέρθηκε στον Γκαουντί, την οποία αρνήθηκε. Αντίθετα, το έδωσε σε έναν από τους προστατευόμενους του, τον Joan Baptista Serra, ο οποίος έχτισε μια επέκταση σύμφωνα με το αρχικό στυλ του Γκαουντί, με την προσθήκη μιας νέας πρόσοψης, με αποτέλεσμα το κτίριο να αποκολληθεί πλήρως.

Το έργο ανήκει στην οριενταλιστική περίοδο του Γκαουντί (1883-1888), μια εποχή κατά την οποία ο αρχιτέκτονας έφτιαξε μια σειρά έργων με μια ξεχωριστή ανατολίτικη γεύση, εμπνευσμένα από την τέχνη της Εγγύς και της Άπω Ανατολής (Ινδία, Περσία, Ιαπωνία), καθώς και ισπανική ισλαμική τέχνη, όπως το Mudéjar και το Nasrid. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Γκαουντί χρησιμοποίησε άφθονα κεραμικά πλακάκια για να διακοσμήσει το έργο του, καθώς και μαυριτανικές καμάρες, κολώνες από εκτεθειμένο τούβλο και τελειώματα σε σχήμα ναού ή θόλου.

Το κτίριο ανακηρύχθηκε Ιστορικό-Καλλιτεχνικό Μνημείο το 1969, με αριθμό μητρώου 52-MH-EN. ένα περιουσιακό στοιχείο πολιτιστικού ενδιαφέροντος το 1993, με αριθμό αναφοράς RI-51-0003823. και Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 2005, με αριθμό αναφοράς 320bis.