Ελάχιστα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας υπάρχουν στην περιοχή από την εποχή της προρωμαϊκής Γαλατίας. Οι πρώτες οχυρώσεις εμφανίζονται όταν ο Ιούλιος Καίσαρας κατέκτησε τους Μενάπιους τον 1ο π.Χ. αιώνα, για να προστατεύονται οι παράκτιες περιοχές από τους πειρατές. Οι Φράγκοι διαδέχτηκαν τους Γαλλορωμαίους περίπου τον 4ο αιώνα και ονόμασαν τη διοικητική περιοχή Pagus Flandrensis. Οι επιδρομές των Βίκινγκς τον 9ο αιώνα ανάγκασαν τον Βαλδουίνο Α΄, κόμητα της Φλάνδρας να ενισχύσει τις ρωμαϊκές οχυρώσεις. Το εμπόριο γρήγορα ξανάρχισε με την Αγγλία και τη Σκανδιναβία.

 

Η Markt ("πλατεία της Αγοράς")

Η Μπρυζ απέκτησε σημασία λόγω της διόδου διαμέσου της παλίρροιας, που ήταν μεγάλης σπουδαιότητας για το τοπικό εμπόριο.[1] Η δίοδος αυτή ήταν τότε γνωστή ως "χρυσή δίοδος". [2] Η Μπρυζ έγινε πόλη με διάταγμα της 27ης Ιουλίου 1128 και κατασκευάστηκαν νέα τείχη και κανάλια. Η σταδιακή απόθεση ιλύος, γύρω στα 1050, είχε προκαλέσει την άμεση απώλεια πρόσβασης προς τη θάλασσα. Το 1134, όμως, μια θύελλα αποκατέστησε αυτή την πρόσβαση μέσω της φυσικής δημιουργίας ενός καναλιού στο Σβιν. Καθώς ο νέος βραχίονας της θάλασσας απλωνόταν ως την πόλη Ντάμμε, αυτή έγινε το εμπορικό προπύργιο της Μπρυζ.[1]

Η Μπρυζ είχε στρατηγική θέση στο σταυροδρόμι μεταξύ των δρόμων της Χανσεατικής ένωσης και των νοτιότερων εμπορικών δρόμων. Την πόλη είχαν ήδη περιλάβει στο κύκλωμα εκθέσεων γαλλικών και φλαμανδικών υφασμάτων στις αρχές του 13ου αιώνα, αλλά όταν το παλαιό σύστημα εκθέσεων κατέρρευσε, οι επιχειρηματίες της Μπρυζ καινοτόμησαν: Ανέπτυξαν, η δανείστηκαν από την Ιταλία, νέες μορφές εμπορικού καπιταλισμού, σύμφωνα με τις οποίες μερικοί έμποροι μοιράστηκαν τους κινδύνους (και τα κέρδη) διαμοιράζοντας τις γνώσεις τους επί των αγορών. Εγκαθίδρυσαν νέες μεθόδους εμπορικών συναλλαγών, περιλαμβανομένων των συναλλαγματικών και των πιστωτικών επιστολών.[3] Η πόλη καλοδέχτηκε τους ξένους εμπόρους, κυρίως Πορτογάλους που πωλούσαν πιπέρι και άλλα μπαχαρικά.[4]

 

Η 'Burg', πίνακας μεταξύ 1691 – 1700 του Γιαν Μπαπτίστ φαν Μενινξχόφε (Jan Baptist van Meunincxhove)

Με την αναβίωση της ζωής της πόλης τον 12ο αιώνα, η αγορά μαλλιού, η υφαντουργική βιομηχανία και η αγορά ρούχων επωφελήθηκαν από το καταφύγιο που προσέφεραν τα τείχη της πόλης, ενώ τα πλεονάσματα μπορούσαν να συσσωρεύονται υπό την προστασία των Κομήτων της Φλάνδρας. Οι επιχειρηματίες της πόλης κατάφεραν να δημιουργήσουν οικονομικές παροικίες στις περιοχές της Αγγλίας και της Σκωτίας που παρήγαγαν μαλλί. Συμβόλαια με Άγγλους έφεραν στην πόλη δημητριακά από τη Νορμανδία και κρασιά από τη Γασκώνη. Τα πλοία της Χανσεατικής ένωσης γέμιζαν το λιμάνι, το οποίο είχε επεκταθεί πέραν του Ντάμμε προς το Σλούις (Sluys), ώστε να μπορεί να δέχεται τα νέου τύπου πλοία "kogge". Το 1277 ο πρώτος εμπορικός στόλος από τη Γένοβα εμφανίστηκε στο λιμάνι της Μπρυζ, δημιουργώντας την πρώτη εμπορική παροικία, η οποία θα καθιστούσε τη Μπρυζ τον κύριο σύνδεσμο με το εμπόριο της Μεσογείου. Η εξέλιξη αυτή όχι μόνον διεύρυνε το εμπόριο των μπαχαρικών από την Ανατολή, αλλά δημιούργησε εξελιγμένες οικονομικές τεχνικές, που επέφεραν συσσώρευση κεφαλαίων, με τα οποία σύντομα αναλήφθηκε ο έλεγχος των τραπεζών στην πόλη. Η Bourse (χρηματιστήριο) άνοιξε το 1309 και πιθανόν ήταν το πρώτο χρηματιστηριακό ίδρυμα στον κόσμο, ενώ εξελίχτηκε στην πλέον πολύπλοκη αγορά χρήματος στις Κάτω Χώρες τον 14ο αιώνα. Όταν τα ενετικά γαλιόνια εμφανίστηκαν για πρώτη φορά το 1314, ήταν ήδη αργοπορημένα. [5] Πολλοί ξένοι έμποροι έγιναν ευμενώς δεκτοί στη Μπρυζ, όπως οι Καστιλιάνοι έμποροι μαλλιού, που πρωτοέφθασαν τον 13ο αιώνα. Όταν το καστιλιάνικο μονοπώλιο έληξε, πολλοί μετανάστες από το Μπιλμπάο ευημέρησαν ως έμποροι μαλλιού, αγαθών από σίδηρο κτλ. και δημιούργησαν το δικό τους εμπορικό προξενείο στη Μπρυζ τον 15ο αιώνα.[6]

Οι ξένοι έμποροι επεξέτειναν τις εμπορικές ζώνες της πόλης. Διατηρούσαν χωριστές κοινότητες, διοικούμενες με τους δικούς τους νόμους, μέχρι την οικονομική κατάρρευση μετά το 1700.[7]

 

Παλαιός δρόμος στη Μπρυζ, με το κωδωνοστάσιο της εκκλησίας της Παναγίας στο βάθος

Η οικονομική αυτή ευμάρεια προκάλεσε κοινωνικές αναταραχές, οι οποίες καταπνίγηκαν στην πλειονότητά τους από στρατιωτικές δυνάμεις (militia). Το 1302, ωστόσο, μετά τις "πρωινές σφαγές" στην πόλη (σφαγή της γαλλικής φρουράς της πόλης κατά τις πρώτες πρωινές ώρες), στις 18 Μαΐου 1302, από τη φλαμανδική militia, ο πληθυσμός πύκνωσε τις τάξεις των δυνάμεων του κόμητα της Φλάνδρας εναντίον των Γάλλων, με αποκορύφωμα τη νίκη στη "μάχη των χρυσών σπιρουνιών" (φλαμανδ. Guldensporenslag), που έγινε κοντά στο Κόρτραϊκ (Kortrijk) στις 11 Ιουλίου. Τα αγάλματα των Γιαν Μπρέϋντελ (Jan Breydel) και Πιέτερ ντε Κόνινκ (Pieter de Coninck), που ηγήθηκαν της εξέγερσης, υπάρχουν ακόμη και σήμερα στην πλατεία της Μεγάλης Αγοράς (Grote Markt). Η πόλη κράτησε την militia ως μόνιμο παραστρατιωτικό σώμα, που απέκτησε ευελιξία αλλά και μεγάλο κύρος διατηρώντας στενούς δεσμούς με τη Συντεχνία της οργανωμένης militia και συμπεριλαμβάνοντας στις τάξεις της επαγγελματίες και ειδικευμένες μονάδες. Οι άνδρες της militia αγόραζαν και συντηρούσαν δικά τους όπλα και πανοπλίες, ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση και την οικονομική θέση τους.

 

Κανάλι στη Μπρυζ το σούρουπο

Στο τέλος του 14ου αιώνα η Μπρυζ έγινε ένα από τα τέσσερα μέλη της "τετραρχίας των πόλεων" μαζί με τη Γάνδη, την Υπρ και τη Φράιε της Μπρυζ (Brugse Vrije). Από κοινού σχημάτισαν ένα κοινοβούλιο, ωστόσο συχνά διαφωνούσαν μεταξύ τους.[8]

Τον 15ο αιώνα ο Φίλιππος Β΄ της Βουργουνδίας (Φίλιππος ο Καλός), δούκας της Βουργουνδίας δημιούργησε αυλή στη Μπρυζ, όπως και στις Βρυξέλλες και στη Λιλ και ελκύοντας σε αυτήν αρκετούς καλλιτέχνες, τραπεζίτες και άλλες εξέχουσες προσωπικότητες από ολόκληρη την Ευρώπη.[9] Οι κλώστες και οι υφαντές της Μπρυζ θεωρούνταν οι κορυφαίοι στον κόσμο και ο πληθυσμός της πόλης ανέβηκε σε τουλάχιστον 125.000 άτομα, πιθανόν και σε 200.000 την περίοδο γύρω στο 1400. [10][11]

Οι νέες τεχνικές χρήσης των ελαιοχρωμάτων από τους ζωγράφους της Φλαμανδικής Σχολής της προσέδωσε παγκόσμια αναγνώριση. Το πρώτο έντυπο βιβλίο στην αγγλική γλώσσα τυπώθηκε στη Μπρυζ από τον Ουίλιαμ Κάξτον (William Caxton). Την ίδια εποχή ο Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας και ο Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας διέμειναν εκεί κατά την εξορία τους.

 

Η Μπρυζ στον χάρτη Φερράρις (περί το 1775)

Γύρω στο 1500, το κανάλι Ζβιν (Zwin), το οποίο είχε προσδώσει στην πόλη την ευμάρειά της, άρχισε επίσης να γεμίζει με ιλύ και η χρυσή εποχή της πόλης ήλθε στο τέλος της.[2] Η Μπρυζ επισκιάστηκε από την Αμβέρσα ως η οικονομική "ναυαρχίδα" των Κάτω Χωρών. Κατά τον 17ο αιώνα η βιομηχανία των δαντελών αναβίωσε και έγιναν πολλές προσπάθειες επανόδου στο ένδοξο παρελθόν. Κατά τη δεκαετία του 1650, η πόλη αποτέλεσε τη βάση του Καρόλου Β΄ της Αγγλίας και της εξόριστης αυλής του.[12] Οι ναυτιλιακές υποδομές εκσυγχρονίστηκαν και δημιουργήθηκαν νέες έξοδοι προς τη θάλασσα, αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία, καθώς η Αμβέρσα συνέχισε να αυξάνει την κυριαρχία της. Η Μπρυζ πτώχευσε και σταδιακά έχασε τη σημασία της. Ο πληθυσμός της μειώθηκε από τους 200.000 κατοίκους σε περίπου 50.000 το 1900. [11]

Ο συμβολιστής μυθιστοριογράφος Ζωρζ Ρόντενμπαχ (Georges Rodenbach) μετασκεύασε την "κοιμισμένη" πόλη σε χαρακτήρα στο μυθιστόρημά του Bruges-la-Morte (Μπρυζ η νεκρή), το οποίο ο Έριχ Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ (Erich Wolfgang Korngold) διασκεύασε σε όπερα με τίτλο Die tote Stadt (Η νεκρή πόλη).[13]

 

Καρτ ποστάλ με την οικία Cranenburg [14]

Κατά το τελευταίο ήμισυ του 19ου αιώνα η Μπρυζ έγινε ένας από τους δημοφιλέστερους προορισμούς στον κόσμο, προσελκύοντας οικονομικά εύρωστους Βρετανούς και Γάλλους τουρίστες. Το 1909 υπήρχε ένας συνεταιρισμός με το όνομα "Bruges Forward: Society to Improve Tourism" (Η Μπρυζ μπροστά: Εταιρεία για βελτίωση του τουρισμού).[15] Μετά το 1965 η αρχική μεσαιωνική πόλη άρχισε να ανακαινίζεται: Αναστηλώσεις οικιών και δημοσίων οικημάτων, ιστορικά μνημεία και εκκλησίες προκάλεσαν μεγάλο τουριστικό κύμα και οικονομική δραστηριότητα στο παλαιό ιστορικό κέντρο. Ο διεθνής τουρισμός εκτοξεύτηκε και νέες προσπάθειες οδήγησαν στην αναγόρευση της πόλης ως "ευρωπαϊκής πολιτιστικής πρωτεύουσας" το 2002. Ετησίως έχει περίπου 2 εκατομ. επισκέπτες.[16]

Το λιμάνι της Μπρυζ - Ζεεμπρύγκε κατασκευάστηκε το 1907. Οι Γερμανοί το χρησιμοποίησαν ως βάση των "U-boote" (υποβρυχίων) κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επεκτάθηκε σημαντικά κατά τη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και σήμερα είναι ένα από τα σημαντικότερα και σύγχρονα λιμάνια στην Ευρώπη.