Σημάδια ανθρώπινης δραστηριότητας στην Αγγλία υπάρχουν περισσοτερα από 500.000 χρόνια πριν, παρόλο που η Εποχή των Παγετώνων έκανε κατά διαστήματα την Αγγλία ακατοίκητη. Κατά την Εποχή του Λίθου, αναπτύχθηκε στην Αγγλία μία από τις παλαιότερες καλλιεργητικές κοινότητες του κόσμου, αν όχι η παλαιότερη, οι οποίες αντικατέστησαν τους κυνηγούς. Στη Δυτική Αγγλία εμφανίζονται, 4.000 χρόνια πριν, ανεπτυγμένες μεγαλιθικές κοινότητες με μεγαλύτερο επίτευγμα αυτών το Στόουνχεντζ. Ακολούθησαν τα κελτικά φύλα που ήρθαν από τη Δυτική Ευρώπη, κυρίως από τη Γαλατία.

Οι Βρετανοί υποστήριξαν τους Γαλάτες συμμάχους τους στους Γαλατικούς Πολέμους εναντίον της Ρωμαΐκής Δημοκρατίας. Αυτό προκάλεσε τους Ρωμαίους να επιτεθούν στη Βρετανία και σταδιακά να κατακτήσουν ολόκληρη τη σημερινή Αγγλία, φθάνοντας μέχρι τη νότια Σκωτία. Το 43 μ.Χ. επί αυτοκράτορα Κλαύδιου ολοκληρώθηκε η κατάκτηση. Ωστόσο, η ρωμαϊκή Βρετανία ευημερούσε. Οι πόλεις πολλαπλασιάζονταν και μεγάλωναν, τα σπίτια είχαν αρκετές ανέσεις, οι δε πλούσιοι είχαν πολυτελείς επαύλεις. Οι Βρετανοί υφαντουργοί ήταν διάσημοι για τη τέχνη τους και έκαναν πολλές εξαγωγές των προϊόντων τους. Γύρω στο 300 μ.Χ. λίγες ρωμαϊκές λεγεώνες ήταν αρκετές για τη φύλαξη των συνόρων και την εξασφάλιση της εσωτερικής ηρεμίας και τάξης.

Από τον 4ο αιώνα όμως και μετά άρχισαν διάφορες εισβολές. Αρχικά τα φύλα των Πίκτων από τη νότια Σκωτία επέδραμαν στη Βρετανία απο τον Βορρά, ενώ από τον Νότο αποβιβάζονταν Σάξονες και Σκανδιναβοί πειρατές και από τη Δύση, οι Κέλτες της Ουαλίας. Το 407 ο Κωνσταντίνος ο Γ΄ ανακάλεσε τις ρωμαϊκές λεγεώνες από τα βρετανικά εδάφη, αφήνοντας ανοχύρωτη την επαρχία τους. Το 409 μ.Χ. η Βρετανία έπαψε να είναι ρωμαϊκή.[1] Πολλοί Ρωμαίοι, ωστόσο, παρέμειναν στην περιοχή, και αφομοιώθηκαν από τον υπόλοιπο πληθυσμό.

Ο Βρετανός αρχηγός Βορτέγερνος ζήτησε - προκειμένου να αντιμετωπίσει τις εισβολές των Πίκτων-, τη βοήθεια των γερμανικών φυλών που βρίσκονταν στις απέναντι ακτές. Έτσι, από το 450 και μετά, ήρθαν οι Άγγλοι, οι Σάξονες και οι Ιούτοι, οι οποίοι προέρχονταν από τις σημερινές χώρες: βόρειο Γερμανία, Δανία (βλ.Γιουτλάνδη), και Ολλανδία. Οι νέοι κατακτητές απώθησαν τους Πίκτους και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα εδάφη που κατέλαβαν προσκαλώντας και άλλους ομόφυλούς τους να περάσουν απέναντι. Έτσι, Γερμανικές ορδές κατέκλυσαν καταρχάς τις ακτές και αργότερα και την ενδοχώρα της Βρετανίας. Ο ντόπιος πληθυσμός προσπαθούσε να προβάλλει αντίσταση όσο μπορούσε και ένας ανταρτοπόλεμος διεξαγόταν τα επόμενα 100 χρόνια.

Τελικά, όμως, το 577 στη μάχη του Ντόραμ (Deorham, οι Βρετανοί νικήθηκαν και τα γερμανικά φύλα έμειναν οι απόλυτοι κύριοι του μέρους που αργότερα θα ονομαστεί Αγγλία. Από εκείνα τα χρόνια των πολέμων εναντίον των κατακτητών προέρχεται ο μύθος του Βασιλιά Αρθούρου και όλη η σχετική φιλολογία. Οι περισσότεροι Βρετανοί δέχτηκαν την κατάσταση και άρχισαν να ζούν μαζί με τους Γερμανούς. Μια μειοψηφία, όμως, έφυγε για την Ουαλία και κάποιοι άλλοι έφτασαν μέχρι τη Γαλατία (σημερινή Γαλλία), δίνοντας το όνομά τους, στην επαρχία της Βρετάνης.[2] Οι Ιούτοι οργάνωσαν το βασίλειό τους στην περιοχή του Κεντ, οι Άγγλοι ίδρυσαν 3 βασίλεια: αυτά της Μερκίας, της Νορθουμβρίας και της ανατολικής Αγγλίας και οι Σάξονες ίδρυσαν άλλα 3 βασίλεια: αυτά του Γουέσσεξ (δυτική Σαξονία), του Σάσσεξ (νότια Σαξονία) και του Έσσεξ (ανατολική Σαξονία). Αυτά τα 7 μικρά βασίλεια έγραψαν την ιστορία της Αγγλίας μέχρι το 839, όταν ο βασιλιάς Εγκμπερτ του Γουέσσεξ συνένωσε τα περισσότερα από αυτά κάτω από το σκήπτρο του.

Από το 780 και μετά Βικίνγκ από την περιοχή της Δανίας άρχισαν να κάνουν εισβολές στην περιοχή.

Είναι αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια η πολιτική ενοποίηση της Αγγλίας. Μία άποψη είναι ότι αυτή προέκυψε από την ανάγκη να αμυνθούν στην επίθεση των Δανών Βίκινγκ, οι οποίοι κατέκτησαν το Ανατολικό κομμάτι της Αγγλίας τον 8ο αιώνα. Ο Εγκβέρτος, Βασιλιάς του Ουέσεξ (839 μ.Χ.), θεωρείται ο πρώτος Βασιλιάς όλων των Άγγλων, αν και ο τίτλος «Βασιλιάς της Αγγλίας» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά επίσημα από τον Αλφρέδο τον Μέγα (871-899).

 

Ο βασιλιάς Ερρίκος Ε ' στη μάχη του Αγκινκούρ, πολέμησε την Ημέρα του Αγίου Κρισπέν και ολοκληρώθηκε με μια αγγλική νίκη εναντίον ενός μεγαλύτερου γαλλικού στρατού στον Εκατονταετή Πόλεμο

Κατά τη διάρκεια της περιόδου εποικισμού, τα εδάφη που διοικούνταν από τους εισοδηματίες φαίνεται να είχαν κατακερματιστεί σε πολυάριθμες φυλετικές περιοχές, αλλά από τον 7ο αιώνα, όταν έγιναν ξανά διαθέσιμα ουσιαστικά στοιχεία σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε, οι μικρότερες επικράτειες είχαν συγχωνευθεί σε περίπου δώδεκα βασίλεια συμπεριλαμβανομένων των εξής βασιλείων: Νορθουμβρίας, Μερκίας, Ουέσεξ, Ανατολικής Αγγλίας, Έσσεξ, Κεντ και Σάσεξ. Κατά τους επόμενους αιώνες, αυτή η διαδικασία πολιτικής εδραίωσης συνεχίστηκε. [3] Ο 7ος αιώνας είδε έναν αγώνα για ηγεμονία μεταξύ της Νορθουμβρίας και της Μερκίας, η οποία τον 8ο αιώνα έδωσε τη θέση της στην υπεροχή των Μερκίας. [4] Στις αρχές του 9ου αιώνα η Μερκία εκτοπίστηκε ως το υπερέχων βασίλειο από τον Ουέσεξ. Αργότερα σε αυτόν τον αιώνα, οι κλιμακούμενες επιθέσεις από τους Δανούς κορυφώθηκαν με την κατάκτηση της βόρειας και ανατολικής Αγγλίας, ανατρέποντας τα βασίλεια της Νορθουμβρίας, Μερκίας και Ανατολικής Αγγλίας. Το Ουέσεξ υπό τον Άλφρεντ τον Μέγα έμεινε ως το μόνο σωζόμενο αγγλικό βασίλειο, και υπό τους διαδόχους του, επεκτάθηκε σταθερά σε βάρος των βασιλείων του Ντάνελο. Αυτό επέφερε την πολιτική ενοποίηση της Αγγλίας, η οποία ολοκληρώθηκε για πρώτη φορά υπό το Έθελσταν το 927 και καθιερώθηκε οριστικά μετά από περαιτέρω συγκρούσεις από τον Έντρεντ το 953. Ένα νέο κύμα Σκανδιναβικών επιθέσεων από τα τέλη του 10ου αιώνα έληξε με την κατάκτηση αυτού του ενωμένου βασιλείου από τον Σβεν Α΄ το 1013 και ξανά από τον γιο του Κνούτο το 1016, μετατρέποντάς το σε κέντρο μιας βραχύβιας Αυτοκρατορίας της Βόρειας Θάλασσας που περιλάμβανε επίσης τη Δανία και τη Νορβηγία. Ωστόσο, η ιθαγενής βασιλική δυναστεία αποκαταστάθηκε με την άνοδο του Εδουάρδου του Ομολογητή το 1042.

Η πολιτιστική κληρονομιά που άφησαν σε αυτήν την περιοχή οι Βρετανοί, φαίνεται ειδικά στα τοπωνύμια. Πολλές ονομασίες τοποθεσιών στην Αγγλία και στη Σκωτία, προέρχονται από Κέλτικα Αγγλικά ονόματα, όπως το Λονδίνο, Ντουμπάρτον, Γιόρκ, Ντόρτσεστερ, Ντόβερ και Κολτσέστερ. Η ουαλική ονομασία για την Αγγλία είναι Lloegr, με άγνωστη προέλευση, αν και πιθανολογείται να σημαίνει «Χαμένες Χώρες».

Μέχρι πρόσφατα, θεωρούνταν ότι όταν οι Αγγλοσάξονες μετανάστευσαν στη Βρετανία, οι Βρετανοί είχαν απωθηθεί από το νησί. Όμως, γενετικές μελέτες απέδειξαν ότι οι αρχαίοι Βρετανοί δεν μετανάστευσαν. Πολλές αρχαιοαγγλικές φυλές παρέμειναν εκεί όπου αργότερα θα σχηματιζόταν το έθνος της Αγγλίας.

Τα ευρήματα του Καπέλλι ενίσχυσαν την έρευνα του Στήβεν Μπάσετ από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμινγχαμ, η οποία έρευνα κατά τη δεκαετία του 1990, έλεγε ότι η περιοχή των Ουέστ Μίντλαντς ακόμη και σήμερα αποτελείται πιο πολύ από αρχαία αγγλικά (βρετανικά) φύλα παρά από αγγλοσαξονικά.

Μια διαμάχη για τη διαδοχή του Εδουάρδου οδήγησε στην κατάκτηση της Αγγλίας από στρατό Νορμανδών το 1066, που ολοκληρώθηκε από έναν στρατό με επικεφαλής τον δούκα Γουλιέλμο της Νορμανδίας.[5] Οι ίδιοι οι Νορμανδοί κατάγονταν από τη Σκανδιναβία και είχαν εγκατασταθεί στη Νορμανδία στα τέλη του 9ου και στις αρχές του 10ου αιώνα. [6] Αυτή η κατάκτηση οδήγησε στη σχεδόν ολοκληρωτική απομάκρυνση της αγγλικής ελίτ και την αντικατάστασή της από μια νέα γαλλόφωνη αριστοκρατία, της οποίας η γλώσσα είχε μια βαθιά και μόνιμη επίδραση στην αγγλική γλώσσα, εκτοπίζοντας το κατά βάση γερμανικής προέλευσης λεξιλόγιο της αγγλικής σε σημαντικό βαθμό. [7]

Στη συνέχεια, ο Οίκος των Πλανταγενετών από τους Ανζού κληρονόμησε τον αγγλικό θρόνο υπό τον Ερρίκο Β΄, προσθέτοντας την Αγγλία στην εκκολαπτόμενη Ανδεγαυική αυτοκρατορία που είχε κληρονομήσει η οικογένεια στη Γαλλία, συμπεριλαμβανομένης της Ακουιτανίας.[8] Βασίλεψαν για τρεις αιώνες, δίνοντας σημαντικούς μονάρχες (Ριχάρδος Α΄, Εδουάρδος Α΄, Εδουάρδος Γ΄ και Ερρίκος Ε΄).[8] Η περίοδος έφερε αλλαγές στο εμπόριο και τη νομοθεσία, συμπεριλαμβανομένης της υπογραφής της Μάγκνα Κάρτα, ενός αγγλικού νομικού χάρτη που χρησιμοποιήθηκε για τον περιορισμό των εξουσιών του κυρίαρχου από το νόμο και την προστασία των προνομίων των ελεύθερων ανθρώπων. Ο καθολικός μοναχισμός άκμασε, παρέχοντας φιλοσόφους, και τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ ιδρύθηκαν με βασιλική αιγίδα. Το Πριγκιπάτο της Ουαλίας έγινε φέουδο των Πλανταγενετών κατά τον 13ο αιώνα [9] και η κυριαρχία πάνω στο νησί της Ιρλανδίας δόθηκε στην αγγλική μοναρχία από τον Πάπα.

Κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, οι Πλανταγενέτες και ο Οίκος των Βαλουά ισχυρίστηκαν και οι δύο ότι ήταν νόμιμοι διεκδικητές του Οίκου των Καπετιδών και μαζί με αυτό τον οίκο, και του θρόνου της Γαλλίας. Οι δύο δυνάμεις συγκρούστηκαν στον Εκατονταετή Πόλεμο.[10] Η επιδημία της Μαύρης Πανώλης έπληξε την Αγγλία. Ξεκινώντας το 1348, σκότωσε τελικά ακόμη και τους μισούς κατοίκους της Αγγλίας. [11] [12] Από το 1453 έως το 1487 έλαβε χώρα εμφύλιος πόλεμος μεταξύ δύο κλάδων της βασιλικής οικογένειας - των Γιορκιστών και των Λανκαστριανών - γνωστών ως Πόλεμοι των Ρόδων.[13] Ο πόλεμος οδήγησε τους Γιορκιστές να χάσουν τον θρόνο εξ ολοκλήρου από μια οικογένεια ευγενών της Ουαλίας, τους Τυδώρ, έναν κλάδο των Λανκαστριανών με επικεφαλής τον Ερρίκο Τυδώρ που εισέβαλε με Ουαλούς και Βρετόνους μισθοφόρους, κερδίζοντας τη νίκη στη μάχη του Μπόσγουορθ όπου σκοτώθηκε ο γιορκιστής Ριχάρδος Γ΄.[14]

Κατά την περίοδο των Τυδώρ, η Αναγέννηση έφτασε στην Αγγλία μέσω Ιταλών αυλικών, οι οποίοι επανέφεραν την καλλιτεχνική, εκπαιδευτική και επιστημονική συζήτηση από την κλασική αρχαιότητα και εντεύθεν.[15] Η Αγγλία άρχισε να αναπτύσσει ναυτικές δεξιότητες και η εξερεύνηση προς τη Δύση εντάθηκε. [16] [17] Ο Ερρίκος Η΄ διέκοψε την κοινωνία με την Καθολική Εκκλησία, λόγω ζητημάτων που σχετίζονταν με το διαζύγιό του, σύμφωνα με τις Πράξεις Υπεροχής το 1534 που ανακήρυξαν τον μονάρχη επικεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας. Σε αντίθεση με μεγάλο μέρος των χωρών που μετεστράφησαν στον προτεσταντισμό, οι ρίζες της διάσπασης ήταν περισσότερο πολιτικές παρά θεολογικές. [19] Επίσης ενσωμάτωσε νόμιμα την προγονική του γη την Ουαλία στο Βασίλειο της Αγγλίας με τις πράξεις του 1535–1542. Υπήρξαν εσωτερικές θρησκευτικές συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της βασιλείας των κορών του Ερρίκου, της Μαρίας Α΄ και της Ελισάβετ Α΄. Η πρώτη επέστρεψε τη χώρα στον Καθολικισμό, ενώ η δεύτερη την επέστρεψε στον αγγλικανισμό, επιβεβαιώνοντας με δύναμη την υπεροχή του Αγγλικανισμού. Η ελισαβετιανή εποχή αναφέρεται στη Βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ ("η Βασίλισσα της Παρθένου"). Οι ιστορικοί συχνά απεικονίζουν την εποχή της ως χρυσή εποχή στην αγγλική ιστορία. Η Ελισαβετιανή Αγγλία αντιπροσώπευε το απόγειο της Αγγλικής Αναγέννησης και ήταν μια εποχή όπου υπήρξε άνθηση της τέχνης, της ποίησης, της μουσικής και της λογοτεχνίας. [20] Η εποχή είναι πιο διάσημη για το δράμα, το θέατρο και τους θεατρικούς συγγραφείς της. Η Αγγλία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε μια συγκεντρωτική, καλά οργανωμένη και αποτελεσματική κυβέρνηση ως αποτέλεσμα τεράστιων μεταρρυθμίσεων των Τυδώρ. [21]

 

Η αγγλική παλινόρθωση αποκατέστησε τη μοναρχία υπό τον βασιλιά Κάρολο Β΄ και ειρήνη μετά τον αγγλικό εμφύλιο πόλεμο.

Σε ανταγωνισμό με την Ισπανία, η πρώτη αγγλική αποικία στην Αμερική ιδρύθηκε το 1585 από τον εξερευνητή Ουόλτερ Ράλεϊ στη Βιρτζίνια και ονομάστηκε Ρόανοκ. Η αποικία Ρόανοκ απέτυχε και είναι γνωστή ως η χαμένη αποικία αφού βρέθηκε εγκαταλελειμμένη κατά την επιστροφή του πλοίου εφοδιασμού που καθυστέρησε να φτάσει στην αποικία.[22] Με την Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, η Αγγλία ανταγωνίστηκε επίσης τους Ολλανδούς και τους Γάλλους στην Ανατολή. Κατά την ελισαβετιανή περίοδο, η Αγγλία βρισκόταν σε πόλεμο με την Ισπανία. Μια αρμάδα απέπλευσε από την Ισπανία το 1588 ως μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου εισβολής στην Αγγλία και επανίδρυσης της καθολικής μοναρχίας. Το σχέδιο ματαιώθηκε από κακό συντονισμό, θυελλώδεις καιρικές συνθήκες και επιτυχείς επιθέσεις από έναν αγγλικό στόλο υπό τον Λόρδο Χάουαρντ του Έφιγχαμ. Αυτή η αποτυχία δεν τερμάτισε την απειλή: η Ισπανία εξαπέλυσε δύο ακόμη αρμάδες, το 1596 και το 1597, αλλά και οι δύο απέτυχαν λόγω των καταιγίδων που έπληξαν τη διαδρομή της. Η πολιτική δομή του νησιού άλλαξε το 1603, όταν ο Βασιλιάς της Σκωτίας, Ιάκωβος ΣΤ΄, βασιλιάς της Σκωτίας, του αντιπάλου δέους των αγγλικών συμφερόντων στη περιοχή, κληρονόμησε τον θρόνο της Αγγλίας ως Ιάκωβος Α΄, δημιουργώντας έτσι μια προσωπική ένωση.[23][24] Ονομάστηκε βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας, αν και αυτό δεν είχε βάση στο αγγλικό δίκαιο.[25] Υπό την αιγίδα του Βασιλιά Ιακώβου ΣΤ΄ και Α΄, η Εξουσιοδοτημένη Έκδοση του Βασιλιά Ιακώβου της Αγίας Γραφής δημοσιεύτηκε το 1611. Ήταν η επίσημη έκδοση της Βίβλου που διάβαζαν οι περισσότεροι Προτεστάντες Χριστιανοί για τετρακόσια χρόνια έως ότου δημιουργήθηκαν σύγχρονες αναθεωρήσεις τον 20ό αιώνα.

Βασισμένος σε αντικρουόμενες πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές θέσεις, ο Αγγλικός Εμφύλιος Πόλεμος διεξήχθη μεταξύ των υποστηρικτών του Κοινοβουλίου και εκείνων του βασιλιά Καρόλου Α΄, γνωστών στην καθομιλουμένη ως στρογγυλοκέφαλοι και ιππότες αντίστοιχα. Αυτό ήταν ένα συνυφασμένο μέρος των ευρύτερων πολύπλευρων Πολέμων των Τριών Βασιλείων, που αφορούσαν τη Σκωτία και την Ιρλανδία. Οι κοινοβουλευτιστές νίκησαν, ο Κάρολος Α΄ εκτελέστηκε και το βασίλειο αντικαταστάθηκε από την Κοινοπολιτεία. Ηγέτης των δυνάμεων του Κοινοβουλίου, ο Όλιβερ Κρόμγουελ αυτοανακηρύχτηκε Λόρδος Προστάτης το 1653. ακολούθησε μια περίοδος προσωπικής διακυβέρνησης.[26] Μετά το θάνατο του Κρόμγουελ και την παραίτηση του γιου του Ριχάρδου ως Λόρδου Προστάτη, ο Κάρολος Β΄ κλήθηκε να επιστρέψει ως μονάρχης το 1660, σε μια κίνηση που ονομάστηκε Αποκατάσταση. Με την επαναλειτουργία των θεάτρων, οι καλές τέχνες, η λογοτεχνία και οι τέχνες του θεάματος άκμασαν καθ' όλη τη διάρκεια της Αποκατάστασης του Μονάρχη Καρόλου Β΄.[27] Μετά την ένδοξη επανάσταση του 1688, θεσπίστηκε συνταγματικά ότι ο Βασιλιάς και το Κοινοβούλιο έπρεπε να κυβερνούν μαζί, αν και το Κοινοβούλιο θα είχε την πραγματική εξουσία. Αυτό καθιερώθηκε με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων το 1689. Μεταξύ των καταστατικών που καθορίστηκαν ήταν ότι οι νόμοι μποροούσαν να γραφτούν μόνο από το Κοινοβούλιο και δεν μπορούσε να ανασταλεί η ισχύ τους από τον Βασιλιά, και επίσης ότι ο Βασιλιάς δεν μπορούσε να επιβάλει φόρους ή να συγκεντρώσει στρατό χωρίς την προηγούμενη έγκριση του Κοινοβουλίου.[28] Επίσης από εκείνη την εποχή, κανένας Βρετανός μονάρχης δεν μπήκε στη Βουλή των Κοινοτήτων, η οποία τιμάται κάθε χρόνο στα εγκαίνια του κοινοβουλίου από τον Βρετανό μονάρχη, όταν οι πόρτες της Βουλής των Κοινοτήτων χτυπούν δυνατά στο πρόσωπο του αγγελιοφόρου του μονάρχη, συμβολίζοντας τα δικαιώματα του Κοινοβουλίου και την ανεξαρτησία του από τον μονάρχη.[29] [30] Με την ίδρυση της Βασιλικής Εταιρείας το 1660, η επιστήμη ενθαρρύνθηκε πολύ.

Το 1666 η Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου κατέστρεψε την πόλη του Λονδίνου, αλλά ξαναχτίστηκε λίγο αργότερα [31] με πολλά σημαντικά κτίρια που σχεδίασε ο Κρίστοφερ Ρεν. Στο Κοινοβούλιο είχαν προκύψει δύο παρατάξεις – οι Τόρις και οι Γουίγκοι. Αν και οι Τόρις αρχικά υποστήριξαν τον καθολικό βασιλιά Ιάκωβο Β΄, μερικοί από αυτούς, μαζί με τους Ουίγους, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1688 προσκάλεσαν τον Ολλανδό πρίγκιπα Γουιλιέλμο της Οράγγης να νικήσει τον Ιάκωβο και τελικά να γίνει Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας. Μερικοί Άγγλοι, ειδικά στο βορρά, ήταν Ιακωβίτες και συνέχισαν να υποστηρίζουν τον Ιάκωβο και τους γιους του. Υπό τη δυναστεία των Στιούαρτ, η Αγγλία επεκτάθηκε στο εμπόριο, τα οικονομικά και την ευημερία. Η Βρετανία ανέπτυξε τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο της Ευρώπης. [32] Αφού συμφώνησαν τα κοινοβούλια της Αγγλίας και της Σκωτίας, [33] οι δύο χώρες ενώθηκαν σε πολιτική ένωση, για να δημιουργήσουν το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας το 1707. [34] Για να διευκολυνθεί η ένωση, θεσμοί όπως ο νόμος και οι εθνικές εκκλησίες του καθενός παρέμειναν χωριστά. [35]

 

Ο ποταμός Τάμεσης κατά τη γεωργιανή περίοδο από την ταράτσα του Σόμερσετ Χάουζ που κοιτάζει προς το Σεντ Πολς, περίπου το 1750

Υπό το νεοσύστατο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας, η παραγωγή της Βασιλικής Εταιρείας και άλλων αγγλικών πρωτοβουλιών σε συνδυασμό με τον Σκωτικό Διαφωτισμό για τη δημιουργία καινοτομιών στην επιστήμη και τη μηχανική, ενώ η τεράστια ανάπτυξη του βρετανικού υπερπόντιου εμπορίου με την προστασία που παρείχε το Βασιλικό Ναυτικό άνοιξε το δρόμο για την ίδρυση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Εσωτερικά οδήγησε τη Βιομηχανική Επανάσταση, μια περίοδο βαθιάς αλλαγής στις κοινωνικοοικονομικές και πολιτιστικές συνθήκες της Αγγλίας, με αποτέλεσμα τη βιομηχανοποιημένη γεωργία, τη βιομηχανία, τη μηχανική και την εξόρυξη, καθώς και νέα και πρωτοποριακά οδικά, σιδηροδρομικά και υδάτινα δίκτυα για τη διευκόλυνση της επέκτασης και ανάπτυξής τους.[36] Το άνοιγμα του καναλιού Μπριτζουότερ της Βορειοδυτικής Αγγλίας το 1761 εγκαινίασε την εποχή της κατασκευής καναλιών στη Βρετανία.[37] [38] Το 1825 ο πρώτος μόνιμος επιβατικός σιδηρόδρομος με ατμομηχανή στον κόσμο – ο Σιδηρόδρομος Στόκτον και Ντάρλινγκτον – άνοιξε για το κοινό.[37]

 

Η Μάχη του Τραφάλγκαρ ήταν μια ναυτική εμπλοκή μεταξύ του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού και του συνδυασμένου στόλου του γαλλικού και του ισπανικού ναυτικού κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων.[39]

Κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης, πολλοί εργάτες μετακόμισαν από την αγροτική Αγγλία σε νέες και επεκτεινόμενες αστικές βιομηχανικές περιοχές για να εργαστούν σε εργοστάσια, για παράδειγμα στο Μπέρμιγχαμ και στο Μάντσεστερ, που ονομάστηκαν «Εργαστήριο του Κόσμου» και «Πόλη της Αποθήκης» αντίστοιχα.[40][41] Το Μάντσεστερ ήταν η πρώτη βιομηχανική πόλη στον κόσμο.[42] Η Αγγλία διατήρησε σχετική σταθερότητα σε όλη τη περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Ο Γουίλιαμ Πιτ ο Νεότερος ήταν πρωθυπουργός της Βρετανίας κατά τη βασιλεία του Γεωργίου Γ΄. Η Αντιβασιλεία του Γεωργίου Δ΄ διακρίνεται για την κομψότητα και τα επιτεύγματά της στις καλές τέχνες και την αρχιτεκτονική. [43] Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, ο Ναπολέων σχεδίαζε να εισβάλει από τα νοτιοανατολικά. Ωστόσο, αυτό απέτυχε να εκδηλωθεί και οι δυνάμεις του Ναπολέοντα ηττήθηκαν από τους Βρετανούς: στη θάλασσα από τον Λόρδο Νέλσον και στην ξηρά από τον Δούκα του Ουέλινγκτον. Η μεγάλη νίκη στη μάχη του Τραφάλγκαρ επιβεβαίωσε τη ναυτική υπεροχή που είχε δημιουργήσει η Βρετανία κατά τη διάρκεια του δέκατου όγδοου αιώνα. [44] Οι Ναπολεόντειοι Πόλεμοι ενθάρρυναν την έννοια της βρετανικότητας και ενός ενωμένου εθνικού βρετανικού λαού, ενός ενιαίου έθνους που αποτελείται από τους Άγγλους, τους Σκωτσέζους και τους Ουαλούς. [45]

Το Λονδίνο έγινε η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη μητροπολιτική περιοχή στον κόσμο κατά τη βικτοριανή εποχή, και το εμπόριο εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας –καθώς και η θέση του βρετανικού στρατού και του ναυτικού– είχε αποκτήσει παγκόσμιο κύρος. [46] Τεχνολογικά, αυτή η εποχή γνώρισε πολλές καινοτομίες που αποδείχθηκαν βασικές για τη δύναμη και την ευημερία του Ηνωμένου Βασιλείου. [47] Η πολιτική αναταραχή στο εσωτερικό από ριζοσπάστες όπως οι Χαρτιστές και οι σουφραζέτες επέτρεψαν τη νομοθετική μεταρρύθμιση και την καθολική ψηφοφορία.[48] Ο Σάμιουελ Χάινς περιέγραψε την εποχή του Εδουάρδου ως «μια χαλαρή εποχή που οι γυναίκες φορούσαν καπέλα και δεν ψήφιζαν, όταν οι πλούσιοι δεν ντρεπόταν να ζήσουν ευδιάκριτα και ο ήλιος δεν έδυε ποτέ στη βρετανική σημαία». [49]

 

Η βικτωριανή εποχή αναφέρεται συχνά ως Χρυσή Εποχή.

Οι μετατοπίσεις ισχύος στην ανατολική-κεντρική Ευρώπη οδήγησαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκατοντάδες χιλιάδες Άγγλοι στρατιώτες πέθαναν πολεμώντας για το Ηνωμένο Βασίλειο ως μέρος των Συμμάχων.[51] Δύο δεκαετίες αργότερα, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το Ηνωμένο Βασίλειο ήταν και πάλι ένας από τους Συμμάχους. Στο τέλος του Παράξενου πολέμου, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έγινε πρωθυπουργός εν καιρώ πολέμου. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία του πολέμου οδήγησαν σε πολλές πόλεις να υποστούν ζημιές από αεροπορικές επιδρομές κατά τη διάρκεια του κεραυνοβόλου πολέμου. Μετά τον πόλεμο, η Βρετανική Αυτοκρατορία γνώρισε ταχεία αποαποικιοποίηση, και υπήρξε επιτάχυνση των τεχνολογικών καινοτομιών. Τα αυτοκίνητα έγιναν το κύριο μέσο μεταφοράς και η ανάπτυξη του κινητήρα τζετ από τον Φρανκ Ουίτλ οδήγησε σε ευρύτερα αεροπορικά ταξίδια. [52] Τα πρότυπα κατοικίας άλλαξαν στην Αγγλία από την είσοδο των αυτοκινήτων στη ζωή των Άγγλων και με τη δημιουργία της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας (ΕΥΥ) το 1948. Η ΕΥΥ του Ηνωμένου Βασιλείου παρείχε δημόσια υγειονομική περίθαλψη σε όλους τους μόνιμους κατοίκους του Ηνωμένου Βασιλείου δωρεάν στο σημείο που χρειαζόταν, χρηματοδοτούμενο από τους φόρους. Σε συνδυασμό, αυτά προκάλεσαν τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Αγγλία στα μέσα του 20ου αιώνα.[53] [54]

↑ Will Durant Παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού, έκδοση του 1958, τόμος Δ΄, σελ. 569 ↑ όπως και παραπάνω ↑ Kirby 2000 ↑ Lyon 1960. ↑ «Overview: The Normans, 1066–1154». BBC. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ Crouch 2006 ↑ «Norman invasion word impact study». BBC News. 20 February 2008. http://news.bbc.co.uk/1/hi/wales/mid/7254446.stm. Ανακτήθηκε στις 3 December 2010.  ↑ 8,0 8,1 Bartlett 1999. ↑ «Edward I (r. 1272–1307)». Royal.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2009.  ↑ Fowler 1967. ↑ Ziegler 2003. ↑ Goldberg 1996. ↑ Crofton 2007. ↑ «Richard III (r. 1483–1485)». Royal.gov.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2009.  ↑ Hay, Denys (1988). Renaissance essays. σελ. 65. ISBN 978-0-907628-96-5. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ «Royal Navy History, Tudor Period and the Birth of a Regular Navy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ Smith, Goldwin. England Under the Tudors. σελ. 176. ISBN 978-1-60620-939-4. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ Scruton 1982, σελ. 470. ↑ As Roger Scruton explains, "The Reformation must not be confused with the changes introduced into the Church of England during the 'Reformation Parliament' of 1529–36, which were of a political rather than a religious nature, designed to unite the secular and religious sources of authority within a single sovereign power: the Anglican Church did not make substantial change in doctrine until later."[18] ↑ From the 1944 Clark lectures by C. S. Lewis; Lewis, English Literature in the Sixteenth Century (Oxford, 1954) p. 1, OCLC 256072 ↑ «Tudor Parliaments». Spartacus Educational (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2021.  ↑ Ordahl, Karen (25 Φεβρουαρίου 2007). Roanak:the abandoned colony. Rowman & Littlefield publishers Inc. ISBN 978-0-7425-5263-0. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ Colley 1992. ↑ «Making the Act of Union». Parliament.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009.  ↑ Hay, Denys. «The term "Great Britain" in the Middle Ages» (PDF). ads.ahds.ac.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 25 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2009.  ↑ «Oliver Cromwell (English statesman)». Encyclopædia Britannica. britannica.com. 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2009.  ↑ Lyndsey Bakewell, "Changing scenes and flying machines: re-examination of spectacle and the spectacular in Restoration theatre, 1660–1714" (PhD. ↑ Philip J. Adler· Randall L. Pouwels (27 Νοεμβρίου 2007). World Civilization. σελ. 340. ISBN 978-0-495-50262-3. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ "Democracy Live: Black Rod". ↑   Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα (11η έκδοση) Cambridge University Press  ↑ «London's Burning: The Great Fire». BBC News. https://www.bbc.co.uk/history/british/civil_war_revolution/great_fire_02.shtml. Ανακτήθηκε στις 25 September 2009.  ↑ «The History Press | The Stuarts». www.thehistorypress.co.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2021.  ↑ «The first Parliament of Great Britain». Parliament.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2009.  ↑ Colley 1992. ↑ Gallagher 2006. ↑ Hudson, Pat. «The Workshop of the World». BBC. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ 37,0 37,1 Office for National Statistics 2000 ↑ McNeil & Nevell 2000. ↑ «Department of History – Napoleonic Wars». 28 Ιουλίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2021.  ↑ McNeil & Nevell 2000. ↑ Birmingham City Council. «Heritage». visitbirmingham.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2009.  ↑ «Manchester – the first industrial city». Entry on Sciencemuseum website. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Μαρτίου 2012.  ↑ «Regency | British Architectural Dates and Styles | Property | UK | Mayfair Office». www.mayfairoffice.co.uk. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2021.  ↑ Bennet, Geoffrey (2004). ↑ Colley 1992. ↑ Haggard, Robert F. (2001). The persistence of Victorian liberalism:The Politics of Social Reform in Britain, 1870–1900. σελ. 13. ISBN 978-0-313-31305-9. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ Atterbury, Paul (17 Φεβρουαρίου 2011). «Victorian Technology». BBC History. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2020.  ↑ Crawford, Elizabeth. «Women: From Abolition to the Vote». BBC. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2010.  ↑ «Manor House. Edwardian Life | PBS». www.pbs.org.  ↑ Cox 1970, σελ. 180 ↑ Figure of 550,000 military deaths is for England and Wales[50] ↑ Golley, John (10 August 1996). «Obituaries: Air Commodore Sir Frank Whittle». The Independent (London). https://www.independent.co.uk/news/people/obituaries-air-commodore-sir-frank-whittle-1309015.html. Ανακτήθηκε στις 2 December 2010.  ↑ Clark, Steed & Marshall 1973 ↑ Wilson & Game 2002.