نخستین سکونت‌گاه دائمی مردم نوردیک در ریکیاویک بدست شخصی به نام اینگولفور آرنارسون در حدود ۸۷۰ پایه‌ریزی شد.

این آگاهی در کتابی ایسلندی به نام لاندنامابوک (Landnámabók به معنی کتاب اقامت) پیدا شده‌است.

از آبگرم‌های منطقه ریکیاویک بخارهایی به هوا بلند می‌شود و همین موضوع باعث نامگذاری آن از سوی نخستین ساکنان شد زیرا واژه ریکیاویک به معنی «خلیج بخار» است.

این شهر در سال ۸۷۴ پس از میلاد توسط اینگولفور آرنارسون، وایکینگ نروژی که به همراه خانواده و دام‌هایش در این منطقه ساکن شدند، تأسیس شد. برای قرن‌ها، ریکیاویک یک سکونتگاه کوچک باقی ماند که عمدتاً از مزارع و دهکده‌های ماهیگیری تشکیل شده بود. تا قرن ۱۸ بود که این شهر به عنوان مرکز تجارت و بازرگانی شروع به رشد و توسعه کرد. در سال ۱۷۸۶، پس از ایجاد یک مرکز اداری توسط دولت دانمارک، ریکیاویک پایتخت رسمی ایسلند شد. با این حال، تا اوایل قرن بیستم بود که ریکیاویک به صورت جدی شروع به مدرن شدن و شهرنشینی کرد.

در طول جنگ جهانی دوم، ایسلند توسط نیروهای بریتانیایی و سپس آمریکایی اشغال شد که منجر به رونق چشمگیری در اقتصاد و زیرساخت‌های این کشور شد. این دوره از رونق به تبدیل ریکیاویک به شهری پر رونق با ساختمان‌ها، جاده‌ها و تأسیسات عمومی جدید کمک کرد.

در سال ۱۹۴۴، ایسلند استقلال خود را از دانمارک به دست آورد و ریکیاویک به عنوان مرکز سیاسی، فرهنگی و اقتصادی کشور به رشد و توسعه ادامه داد. امروزه، این شهر پرجنب‌وجوش و بین‌المللی است که به‌خاطر ترکیب منحصربه‌فردی از فرهنگ سنتی ایسلندی و امکانات مدرن شناخته شده‌است.

مکان جالب:

کلیسای هالگریم پرلان موزه آربایر دره لاگاردالور (دره چشمه داغ)