Քաղաքի առաջին հիշատակումը վերագրում են III – VII դարերերին։ Հնագիտական պեղումների արդյունքում հայտնի է դարձել, որ քաղաքը բնակեցված է եղել դեռևս բրոնզե և երկաթե դարերից։

Քաղաքն ունի իր պատմության հետաքրքիր էջերը։ Տարբեր ժամանակներում քաղաքը եղել է Բյուզանդական կայսրության, Վենետիկի Հանրապետության, Ֆրանսիայի և Գերմանիայի տիրապետության տակ։ Սակայն երկար տարիներ քաղաքը ձգտում էր անկախության և սեփական ինքնավարության։ 1283 թվականին Ռովինը, Պորեչից, Նովիգրադից և Ումագից հետո դարձավ Վենետիկի մի մասը։ Այս ընտրությունը կատարելուց հետո քաղաքը ձեռք է բերել որոշակի սահմանափակումներով անկախություն։ Օրինակ, Վենետիկյան Հանրապետությունը վերապահում էր դատավոր նշանակելու իրավունքին, որը, իր իրավասության համաձայն, իրականացրել է բոլոր հոգևոր, քաղաքական, վարչական, առևտրային և այլ հարցեր։ Քաղաքացիների խորհուրդը թույլատրվել է միայն արտոնյալ ընտանիքներին, և խորհրդի կողմից ընտրված դատավորները բացառապես քաղաքացիական և քրեական գործեր են հարուցել Վենետիկի կողմից նշանակված դատավորի ղեկավարությամբ։

Քաղաքացիները սոցիալապես բաժանվեցին երկու դասի՝ արիստոկրատներ և պլեբեյներ ( ազատ բնակչության խավ)։ Կառավարությունը, ներառյալ խորհուրդը և ժողովը, ունեցել են համապատասխան ստորաբաժանումներ։ Անդամակցությունը խորհրդում հաղորդվում էր, ըստ ժառանգման։ Դատավորի և Պրետորի մանդատը սահմանափակվեց մեկ տարի, և 1306 թվականին Վենետիկի սենատը իր ժամկետը բարձրացրեց մինչև 16 ամիս։

Ժամանակի ընթացքում Ռովինում հայտնվում է ապրանքային բորսա, առևտրականներն ու նավաստիները համալրեցին ցուցակին բնորոշ քաղաքային մասնագիտությունները, որոնցից հիմնականները եղել են ձկնորսությունը և գյուղատնտեսությունը։ Նավագնացությունը քաղաքների միջև առաջացրեց մրցակցություն, որը 1379 թվականին հանգեցրեց Ռովին Ջենովայի նվաճմանը։ Որից երկու դար անց (1579 և 1599 թվականներին ) քաղաքը կրկին գրավվել է։ XV դարի վերջում ակտիվ բնակչության աճ սկսվեց Իստրրիայի ափին`թերակղզու կենտրոնական մասում փախստականների հաշվին, ինչպես նաև Բոսնիայից և Դալմաթից, Հունաստանից, Ալբանիայից և Հյուսիսային Իտալիայից։ 1595 թվականին քաղաքի բնակչությունը կազմում էր 2,800 մարդ, 1650 թվականին՝ 5000 մարդ, 1741 թվականին՝ 7966 մարդ , իսկ 1775 թվականին`13788 մարդ։

XVIII դարում քաղաքը դարձավ կարևոր նավահանգիստ և տեղացի նավանիստները հայտնի դարձանի իրենց հմտություններով և XV դարում թուրքերի դեմ քաջաբար պատերազմում։ 1819 թվականին քաղաքում կառուցվեց դպրոցական շենք, 1850 թվականին՝ առևտրի պալատ, 1852 թվականին՝ ցեմենտի գործարան, 1872 թվականին՝ ծխախոտի գործարան, 1888 թվականին՝ քաղաքային հիվանդանոց։ 1876 թվականին բացվում է երկաթուղային հաղորդակցություն այլ քաղաքների հետ, իսկ 1905 թվականին քաղաքը լուսավորված էր գազային լապտերներով։ 1906 թվականին ստեղծվում է քաղաքային հեռախոսակապը։ Ավստրո-Հունգարական միապետության անհետացման հետևանքով Ռովին ընկնում է Իտալիայի ազդեցության տակ, որը տևում է մինչև 1943 թվականի սեպտեմբերը։ Մինչև Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ավարտը քաղաքը ղեկավարում էին գերմանացի զավթիչները։ Պատերազմի արդյունքում Իստրրիան դարձավ Հարավսլավիայի մի մասը։ 1990 թվականին սկսվեց ՀՍՀՖ-ի փլուզումը, որի արդյունքում 1991 թվականի հունիսի 25-ին Խորվաթիան հայտարարեց ինքնիշխան անկախ պետություն։ Քաղաքը, ինչպես Իստրիայի ողջ թերակղզում այդպես էլ Խորվաթիայում, շարունակում էր իր խաղաղ գոյությունը։