De Söderskär-vuurtoren (Fins: Söderskärin majakka, Zweeds: Söderskär fyr) is een buiten gebruik gestelde 19e-eeuwse vuurtoren in de buitenste Porvoo-archipel van de Finse Golf. Het werd gebouwd in 1862, ter vervanging van een eerdere onverlichte dagmarkering, geautomatiseerd in 1957 en ontmanteld in 1989.

De vuurtoren staat op een klein eilandje, bekend als Majakkasaari (lit. 'Lighthouse Island'). Door een loopbrug ermee verbonden is een ander eilandje, Luotsisaari ('Pilot Island'), waar al vóór de bouw van de huidige vuurtoren een loodsstation was gevestigd. Drie vuurtorenwachters, met hun gezinnen, en dienstdoende piloten woonden op de eilandjes, totdat de vuurtoren geautomatiseerd werd.

De vuurtoren is ontworpen door architect Ernst Lohrmann. De toren is achthoekig van vorm en telt zes verdiepingen. De vuurtoren is 32,5 meter (107 voet) lang en gemaakt van graniet tot 8,6 meter (28 voet) hoog, met daarboven een stenen muur. In de vroege jaren van de 20e eeuw werd ontdekt dat de toren zwaaide bij harde wind en ook naar één kant leunde; daarom werd in 1914-1917 een stalen en betonnen 'gordel' toegevoegd om de constructie te stabiliseren.

De lichtbron bevindt zich 40 meter (130 ft) boven zeeniveau. De lamp is uitgerust met een Fresnel-lens en toen hij in gebruik werd genomen, stond Söderskär bekend om zijn uitzonderlijk heldere en langeafstandslicht.

De vuurtoren zelf is nu in particulier bezit en werd in 2003 door de overheid verkocht. Het gebouw wordt beschermd door de Finse Heritage Agency, wat betekent dat er geen exterieur- of interieurveranderingen zijn toegestaan u200bu200ben dat de technische apparatuur niet zonder toestemming mag worden verwijderd.

Tove Jansson zou Söderskär als model hebben gebruikt toen schrijven van het vuurtoreneiland van het boek Moominpappa at Sea.