Basilica di San Vitale (Ravenna)
( Βασιλική του Αγίου Βιταλίου )
Η Βασιλική του Αγίου Βιταλίου (ιταλικά: Basilica di San Vitale) είναι χριστιανικός ναός στη Ραβέννα. Είναι ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα της παλαιοχριστιανική Βυζαντινής τέχνης και αρχιτεκτονικής στη δυτική Ευρώπη. Η κατασκευή της ξεκίνησε το 527, όταν η Ραβέννα ήταν υπό την εξουσία των Οστρογότθων και ολοκληρώθηκε το 546 επί του Βυζαντινού Εξαρχάτου της Ραβέννας. Είναι περισσότερο γνωστή για τον πλούτο των Βυζαντινών ψηφιδωτών της, τα μεγαλύτερα και καλύτερα διατηρημένα εκτός Κωνσταντινούπολης. Η εκκλησία είναι τεράστιας σημασίας για τη Βυζαντινή τέχνη, καθώς είναι η μόνη μεγάλη εκκλησία από την περίοδο του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α΄ που σώζεται ουσιαστικά ανέπαφη μέχρι σήμερα. Έχει λάβει τον τιμητικό τίτλο βασιλική για την ιστορία της, αν και αρχιτεκτονικά δεν ανήκει στον τύπο της βασιλικής. Έχει χαρακτηριστεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO, μαζί με άλλα εφτά μνημεία της πόλης.
Η εκκλησία άρχισε να κατασκευάζεται από τον επίσκοπο Εκκλήσιο το 526, όταν η Ραβέννα βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Οστρογότθων και ολοκληρώθηκε από τον 27ο επίσκοπο της Ραβέννας, τον Μαξιμιανό, το 547 επί του βυζαντινού Εξαρχάτου της Ραβέννας.
Η κατασκευή της εκκλησίας χρηματοδοτήθηκε από τον Ιούλιο Αργεντάριο, έναν τραπεζίτη και έναν αρχιτέκτονα, για τον οποίο ελάχιστα είναι γνωστά, εκτός από το ότι επίσης χρηματοδότησε την κατασκευή της Βασιλικής του Αγίου Απολλινάρου στο Κλάσε περίπου την ίδια εποχή[1] Το πορτρέτο του διακρίνεται ανάμεσα στους αυλικούς στο μωσαϊκό του Ιουστινιανού. Το τελικό κόστος ανερχόταν σε 26.000 στερεά (χρυσά κομμάτια),[2] ίσο με 36,11 λίβρες χρυσού. Έχει προταθεί ότι ο Ιούλιος προερχόταν από το ανατολικό τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπου υπήρχε μακρόχρονη παράδοση δημόσιων ευεργεσιών.
Η μπαρόκ ζωγραφική στον τρούλο.Ο κεντρικός τρούλος χρησιμοποίησε τη δυτική τεχνική κοίλων σωλήνων που ο ένας περιβαλλόταν από έναν άλλο, αντί για τούβλα. Αυτή η μέθοδος ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη δομική χρήση των μορφών τερακότας, οι οποίες αργότερα εξελίχθηκαν στα σύγχρονα δομικά πλακίδια αργίλου. Η περιπατητική και η στοά καλύφθηκαν με θολωτή οροφή αργότερα κατά τον Μεσαίωνα.[3]
Οι μπαρόκ τοιχογραφίες στον τρούλο έγιναν μεταξύ 1778 και 1782 από τους Σ. Μπαρότσι, Ου. Γκαντόλφι και E. Γκουαράνα.[4]
Προσθήκη νέου σχολίου