阴阳 ( Γιν-Γιανγκ )

Στην κινέζικη φιλοσοφία, το Γιν-Γιανγκ (陰陽) περιγράφει πως φαινομενικά αντίθετες δυνάμεις μπορούν να αλληλοσυμπληρώνονται και να είναι αλληλεξαρτώμενες στον φυσικό κόσμο και πως το ένα μπορεί να δημιουργήσει το άλλο χάρη στη μεταξύ τους αλληλοσύνδεση. Το Γιν-Γιανγκ αναπαρίσταται φυσικά από διάφορες δυαδικότητες, όπως φως και σκότος, φωτιά και νερό κ.α. Αυτή η φιλοσοφία αποτελεί τη βάση αρκετών φιλοσοφικών ρευμάτων στην ιστορία της Κίνας και κύριος οδηγός της παραδοσιακής κινέζικης ιατρικής, καθώς και διαφόρων κινέζικων πολεμικών τεχνών και ασκήσεων, όπως το Μπαγκουαζάνγκ, το Τάι Τσι Τσουάν και το Τσιγκούν. Αναφέρεται παράλληλα στις σελίδες του Ι Τσινγκ.

Η δυαδικότητα βρίσκεται σε διάφορα συστήματα πίστεως, αλλά το Γιν και το Γιανγκ είναι μέρη της Ολότητας (Ενότητας) που ισούται με το Τάο. Ο όρος αποτελεί σημάδι δυαδικού ή διαλεκτικού μονισμού. Το Γιν και το Γιανγκ θεωρούνται συμπληρωματικές (παρά αντιτιθέμενες) δυνάμεις που αλληλεπιδρούν για να σχηματίσουν ένα δυναμικό σύστημα, στο οποίο η ολότητα είναι σπουδαιότερη των επιμερούς κομματιών. Όλα έχουν στοιχεία του Γιν και του Γιανγκ - για παράδειγμα, η σκιά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς φως. Το σύμβολο του Γιν-Γιανγκ (γνωστό ως taijitu) δείχνει την ισορροπία μεταξύ των δύο αντίθετων με το κάθε μέρος να έχει ένα κομμάτι του αντίθετου στοιχείου (δηλ. το άσπρο κομμάτι έχει στοιχείο από το μαύρο).

Στη μεταφυσική του Ταοϊσμού, οι διακρίσεις μεταξύ του καλού και του κακού, καθώς και άλλες διχοτομικές ηθικές κρίσεις, είναι αντιληπτικές και όχι πραγματικές, με αποτέλεσμα η δυαδικότητα του Γιν-Γιανγκ να θεωρείται ένα αδιαίρετο σύνολο. Στις ηθικές του Κομφουκιανισμού, από την άλλη, η ηθική διάσταση συνδέεται με την ιδέα του Γιν και του Γιανγκ (κυρίως στο έργο του Δονγκ Ζονγκσού, 2ος αιώνας π.Χ).!