Στρατιωτική βάση  Η πέτρινη γέφυρα του πρώην οχυρού το 1898

Οι απαρχές του κτηριακού συγκροτήματος εντοπίζονται στην περίοδο της δυναστείας Σονγκ (960–1279), όταν στην περιοχή υπήρχε φυλάκιο όπου διαχειρίζονταν το εμπόριο αλατιού. Το 1668 είναι γνωστό πως ήταν στελεχωμένο με 30 στρατιώτες,[1] και το 1810 ιδρύθηκε μικρό παραλιακό οχυρό.[2] Το 1842, κατά την περίοδο όπου ηγεμόνας ήταν ο αυτοκράτορας Νταογκουάνγκ, ολόκληρη η νήσος του Χονγκ Κονγκ παραχωρήθηκε στην βρετανική αυτοκρατορία μέσω της συνθήκης του Νανκίνγκ. Ως αποτέλεσμα οι κινεζικές αρχές ενίσχυσαν το οχυρό το οποίο βρισκόταν κοντά στο Χονγκ Κονγκ έτσι ώστε να παρατηρούν την γειτονική βρετανική επιρροή και δραστηριότητες. Οι οχυρωματικές βελτιώσεις περιελάμβαναν κατασκευή μεγάλου αμυντικού τείχους, το οποίο ολοκληρώθηκε το 1847.

Η περιτοιχισμένη πόλη καταλήφθηκε κατά την διάρκεια της εξέγερσης των Ταϊπίνγκ το 1854, και ανακαταλήφθηκε από τις κυβερνητικές δυνάμεις λίγες εβδομάδες αργότερα.[1][3]

 Χάρτης του 1915 της περιοχής του Χονγκ Κονγκ, με την περιτοιχισμένη πόλη της Καουλούν να αναφέρεται ως κινεζική πόλη (Chinese Town) στην άνω δεξιά γωνία.

Το 1898, κατά την συνθήκη για την επέκταση της περιοχής του Χονγκ Κονγκ μεταξύ της Κίνας και του Ηνωμένου Βασιλείου, παραχωρήθηκαν επιπλέον περιοχές στην βρετανική διοίκηση (γνωστές ως οι νέες περιοχές) για 99 έτη, με την περιτοιχισμένη πόλη να εξαιρείται, και της οποίας ο πληθυσμός είχε φτάσει περίπου τα 700 άτομα. Επιτράπηκε στην Κίνα να διατηρεί τους δικούς της αξιωματούχους στην πόλη, με την προϋπόθεση ότι δεν θα αναμειγνύονταν με τις υποθέσεις του βρετανικού Χονγκ Κονγκ. Κατά το επόμενο έτος από την υπογραφή της συνθήκης, ο κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ, Χένρι Άρθουρ Μπλέικ, υποπτεύθηκε πως στην περιοχή της πόλης συγκεντρώνονταν κινεζικά στρατεύματα τα οποία στόχο είχαν την υποβοήθηση της αντίστασης ως προς την εφαρμογή των νέων διακανονισμών. Στις 16 Μαΐου του 1899, οι βρετανικές δυνάμεις επιτέθηκαν στην πόλη και ανακάλυψαν πως τα κινεζικά στρατεύματα είχαν αποχωρήσει, αφήνοντας πίσω τους μόνο τον μανδαρίνο αξιωματούχο και 150 κατοίκους.[1] Η δυναστεία των Κιν καταλύθηκε το 1912, και μετά την εξέλιξη αυτή η περιτοιχισμένη πόλη πέρασε στην βρετανική διοίκηση.

Παρότι τυπικά η περιοχή ήταν υπό βρετανική διοίκηση, ουσιαστικά απείχαν από το να ασχοληθούν με τις υποθέσεις της. Η αγγλικανική εκκλησία ίδρυσε γηροκομείο στο παλιό κτήριο του κυβερνείου (γιαμέν) όπου στεγάζονταν οι κινεζικές αρχές, καθώς και φτωχοκομείο σε κάποια άλλα πρώην γραφεία. Πέρα από αυτού του τύπου την δραστηριοποίηση ωστόσο η περιτοιχισμένη πόλη αποτελούσε απλώς μια αξιοπερίεργη τοποθεσία για τους Βρετανούς και εν γένει ξένους τουρίστες, ενώ σε βρετανικό χάρτη του 1915 περιγράφεται ως κινεζική πόλη. Το 1933, οι αρχές του Χονγκ Κονγκ ανακοίνωσαν πως σκόπευαν να κατεδαφίσουν τα περισσότερα κτήρια της περιτοιχισμένης πόλης τα οποία είχαν σημαντικές φθορές, και αποζημείωσαν τους 436 καταληψίες που ζούσαν εκεί με νέες οικίες. Έως το 1940, το μόνο που απέμενε ήταν το γιαμέν, το σχολείο, και μια οικία, ενώ κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάληψη της περιοχής από την Ιαπωνία, οι Ιάπωνες κατεδάφισαν το παλιό αμυντικό τείχος και χρησιμοποίησαν τις πέτρες ως υλικό για τις εργασίες επέκτασης του κοντινού αεροδρομίου Κάι Τακ.[1]

Αστικός οικισμός  Αεροφωτογραφία της πόλης το 1972

Μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου και την αποχώρηση των Ιαπώνων το 1945, οι αρχές της Κίνας ανακοίνωσαν πως σκόπευαν να επανακτήσουν τα δικαιώματα τους στην περιτοιχισμένη πόλη. Καθώς κατά την περίοδο αυτή βρισκόταν σε εξέλιξη ο κινεζικός εμφύλιος πόλεμος, υπήρχαν πολλοί πρόσφυγες οι οποίοι κατέφυγαν στην περιτοιχισμένη πόλη ώστε να βρίσκονται υπό την βρετανική προστασία, καθώς η πόλη ήταν κινεζική αλλά περιβάλλονταν από περιοχή η οποία βρίσκονταν υπό βρετανική διοίκηση. Έως το 1947 είχαν συγκεντρωθεί 2.000 πρόσφυγες στην πόλη. Οι Βρετανοί προσπάθησαν να τους διώξουν ωστόσο η προσπάθεια αυτή απέτυχε, και κατόπιν η πολιτική που ακολούθησαν σε σχέση με την πόλη ήταν να μην ασχολούνται σε ότι αφορούσε τις υποθέσεις της περιοχής αυτής.[1]

 Η νότια πλευρά της πόλης το 1975. Το ύψος των κτηρίων είχε αρχίσει πλέον να φτάνει στο μέγιστο του. Μονοπάτι στην πόλη

Τον Ιανουάριο του 1950, ξέσπασε πυρκαγιά η οποία κατέστρεψε πάνω από 2.500 καλύβες, ενώ στην πόλη ζούσαν σχεδόν 3.500 οικογένειες και συνολικά 17.000 άνθρωποι.[4] Η καταστροφή αυτή κατέδειξε την ανάγκη για πρόνοια πυρόσβεσης σε μια πόλη η οποία αποτελούνταν τότε κυρίως από ξύλινα κτίσματα, ενώ παράλληλα δεν διατηρούσε πολιτικούς δεσμούς ούτε με την Κίνα ούτε με την βρετανική διοίκηση στο Χονγκ Κονγκ.[5] Η ζημιά που προκλήθηκε στα κτήρια, χρησιμοποιήθηκε ως ευκαιρία για να κτιστούν νέα μεγαλύτερα κτήρια, και δημιουργήθηκε η εντύπωση πως ίσως η πυρκαγιά ήταν σκόπιμος εμπρησμός.[5][6]

Χωρίς να υπάρχει καμία αστυνόμευση από τους Κινέζους ή τους Βρετανούς, με εξαίρεση κάποιες επιδρομές αστυνομικών διμοιριών της αστυνομίας του Χονγκ Κονγκ, η πόλη έγινε κοιτίδα του οργανωμένου εγκλήματος και του εμπορίου ναρκωτικών. Μόλις το 1959 και λόγω κάποιου φόνου που συνέβη εντός της πόλης η βρετανική διοίκηση του Χονγκ Κονγκ αναφέρθηκε επίσημα πως διαθέτει δικαιοδοσία στην περιοχή. Έως τότε όμως, πρακτικά η πόλη διαχειρίζονταν από τα συνδικάτα του οργανωμένου εγκλήματος γνωστά ως κινεζικές τριάδες.[1]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, οι τριάδες όπως η 14K και η Σουν Γι Ον είχαν τον έλεγχο στο πλήθος οίκων ανοχής, καζίνο και γενικές δραστηριότητες τζόγου, και τεκέδες οπίου. Ο έλεγχος και η παρουσία τους ήταν τόσο ισχυρός, ώστε η αστυνομία του Χονγκ Κονγκ αδυνατούσε να παρέμβει παρά μόνο με αριθμητικά ισχυρές δυνάμεις.[7] Κατά την περίοδο 1973–74, έγινε πλήθος μαζικών και επαναλαμβανόμενων αστυνομικών επιδρομών, πάνω από 3.500, και ως αποτέλεσμα υπήρξαν 2.500 συλλήψεις και κατασχέθηκαν 1,8 τόνοι ναρκωτικών, με την δύναμη των τριάδων να εξασθενεί. Η αστυνομία είχε την στήριξη των κατοίκων της πόλης, κυρίως των νεότερων σε ηλικία, και οι συνεχιζόμενες επιδρομές μείωσαν το ποσοστό των ναρκωτικών ουσιών και των βίαιων εγκλημάτων. Το 1983, ο αστυνομικός διοικητής της ευρύτερης περιοχής της Καουλούν ανακοίνωσε πως το ποσοστό εγκλημάτων στην περιτοιχισμένη πόλη ήταν πλέον υπό έλεγχο.[1]

 Εξωτερικό τμήμα της πόλης Μεγάλος αριθμός οδοντοιατρείων σε δρόμο της πόλης το 1991

Παράλληλα, στην πόλη είχε ξεκινήσει μαζικό κατασκευαστικό πρόγραμμα πολυκατοικιών κατά την δεκαετία του 1960, με τους εργολάβους να επεκτείνουν την πόλη κτίζοντας νέα κτίσματα επί των υπαρχόντων. Η πόλη έγινε ακραία πυκνοκατοικημένη, με πάνω από 30.000 να στοιβάζονται σε 300 κτήρια τα οποία εκτείνονταν σε μόλις περίπου 0,03 τ.χλμ (26 στρέμματα / 2,6 εκτάρια). Το αποτέλεσμα ήταν η πόλη να φτάσει στην μέγιστη έκταση της στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αρχές του 1980. Ως όριο στον αριθμό ορόφων που θα έπρεπε να διαθέτουν τα κτήρια επιβλήθηκαν οι 13 με 14 όροφοι, ώστε να μην προκληθεί πρόβλημα στα αεροπλάνα που προσέγγιζαν το αεροδρόμιο Κάι Τακ.[8] Εκτός από το όριο ορόφων, τα αεροπλάνα που προσέγγιζαν το αεροδρόμιο προκαλούσαν σοβαρό πρόβλημα ηχορύπανσης για τους κατοίκους κατά τα τελευταία 20 χρόνια της ύπαρξης της πόλης. Η υδροδότηση της γινόταν μέσω 8 αγωγών, αν και υπήρχαν και πηγάδια για την άντληση νερού.[9] Κάποιοι από τους δρόμους είχαν διαρκή ηλεκτροφωτισμό, καθώς η πυκνότητα των κτισμάτων εμπόδιζε το φως από το να εισχωρήσει στα χαμηλά στρώματα της πόλης.[1] Αν και η ανεξέλεγκτη εγκληματική δραστηριότητα είχε πλέον υποχωρήσει, η πόλη εξακολουθούσε να είναι γνωστή για τον μεγάλο αριθμό μη αδειοδοτημένων ιατρών και οδοντογιατρών, οι οποίοι εργάζονταν εκεί χωρίς τον κίνδυνο να τους ασκηθεί δίωξη.[10]

Πέρα από την φήμη ως κοιτίδα της παρανομίας που είχε αποκτήσει η πόλη, οι περισσότεροι κάτοικοι της δεν συμμετείχαν σε εγκληματικές δραστηριότητες και ζούσαν ειρηνικά. Υπήρχαν πολλές μικρές βιοτεχνίες και επιχειρήσεις καθώς και μερικοί σύνδεσμοι οι οποίοι ως σκοπό είχαν την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.[11] Κατά την προσπάθεια κατεδάφισης κάποιων καλυβών στην άκρη της πόλης το 1963 από τις αρχές του Χονγκ Κονγκ, συστάθηκε επιτροπή αντικατεδάφισης από τους κατοίκους της πόλης η οποία αντιστάθηκε στην κατεδάφιση, και μετέπειτα εξελίχθηκε σε τοπικό κοινωφελές οργανισμό, παράλληλα με άλλες παρόμοιες τοπικές οργανώσεις. Εκτός από τις δραστηριότητες αυτές, η βρετανική διοίκηση του Χονγκ Κονγκ παρείχε κάποιες βασικές υπηρεσίες όπως παροχή νερού και ταχυδρομικές υπηρεσίες.[1]

Κατεδάφιση  Παιδική χαρά στην άκρη της πόλης

Με την πάροδο του χρόνου, τόσο οι βρετανικές όσο και οι κινεζικές αρχές θεώρησαν πως η ανοχή τους δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο σε σχέση με την πόλη, παρότι η εγκληματική δραστηριότητα είχε μειωθεί.[12] Η ποιότητα ζωής στην πόλη, ιδιαίτερα οι συνθήκες υγιεινής, ήταν σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από το υπόλοιπο Χονγκ Κονγκ. Κατά την κοινή σινοβρετανική διακήρυξη του 1984 τέθηκε η βάση της μελλοντικής κατεδάφισης της πόλης,[1] η οποία ανακοινώθηκε επίσημα στις 14 Ιανουαρίου του 1987.[13] Στις 10 Μαρτίου του 1987, έγινε η αίτηση προς το δημοτικό συμβούλιο ώστε να αναλάβει τον σχεδιασμό για τις εργασίες κατεδάφισης, ενώ το κόστος κατασκευής για το πάρκο που θα αντικαθιστούσε την παλαιά πόλη αναλήφθηκε από την κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ.[14][15]

Τα ύψος των αποζημιώσεων στους κατοίκους της πόλης για την αναγκαστική έξωση τους έφτασε στα 2.7 δισεκατομμύρια δολάρια Χονγκ Κονγκ (350 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) τα οποία κατανεμήθηκαν στους 33.000 κατοίκους και τις διάφορες επιχειρήσεις στην πόλη.[16] Υπήρξε μερίδα κατοίκων οι οποίοι παρά την αποζημίωση δεν ήθελαν να φύγουν, και έτσι εκκενώθηκαν δια της βίας κατά την περίοδο μεταξύ του Νοεμβρίου 1991 και Ιουλίου 1992.[17][18] Μετά από τετράμηνη τεχνική προεργασία και διευθετήσεις για την κατεδάφιση,[19] αυτή ξεκίνησε στις 23 Μαρτίου του 1993[10] και ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1994. Οι εργασίες κατασκευής του πάρκου ξεκίνησαν ένα μήνα μετά την κατεδάφιση.[20]