Միկոնոս կղզու համայնապատկերը

 

Ծաղկազարդ ծառ կղզում

Հնագիտական գտածոները վկայում են, որ Միկոնոսում մարդը բնակություն է հաստատել դեռևս նեոլիթյան ժամանակաշրջանում՝ մ.թ.ա. 3000 թվականին։ Սակայան առաջին իրական գտածոները թվագրվում են մ.թ.ա. 11-րդ դարին։

Շատ մարդիկ դեռևս հնագույն ժամանակներից ապրում էի հարևան Դելոս կղզում, որը գտնվում էր Միկոնոսից 2 կմ հեռավորության վրա։ Դա նշանակում է, որ այս կղզին կարևոր տարանցիկ առևտրական գոտի էր։ Կղզու բնակիչները եղել են հեթանոսներ և պաշտել են բազմաթիվ աստվածների[1]։

Հունական տիրապետությանը հաջորդեց հռոմեականը։ Հռոմեական կայսրության պառակտումից հետո մինչև 12-րդ դարը Բյուզանդական կայսրության մաս է կազմել։ Չորրորդ խաչակրաց արշավանքի ժամանակ՝ 1204 թվականին, Միկոնոսը գրավել է Վենետիկի հանրապետության դոժ Անդերա Գիսիի կողմից։

1537 թվականին Միկոնոսի վրա հարձակվել է օսմանյան նավատորմը՝ Հեյրեդդին Բարբարոսայի գլխավորությամբ։ Թուրքերը հաղթեցին և վտարեցին տեղի վենետիկյան իշխաններին։ Օսմանյան կայսրության կողմից Միկոնոսը կառավարվում էր տեղական ինքնակառավարման մարմինների կողմից, որը գլխավորում էր մարզպանը։

1718 թվականին օսմանյան թուրքերը գրավել են տարածաշրջանում վերջին վենետիկյան հենակետը՝ Տինոս ամրոցը։ Մինչև 18-րդ դարի վերջը Միկոնոս կղզին բարգավաճում է, որպես խոշոր առևտրական կենտրոն։ 1794 թվականին Միկոնոսի ճակատամարտում միմյանց դեմ են դուրս եկել բրիտանական և ֆրանսիական նավատորմերը։

1821 թվականին Միկոնոսը կարևոր դեմ խաղաց Օսմանյան կայսրության դեմ հունական ազգային-ազատագրական հեղափոխության տարիներին։ Կղզին տվեց ազատագրական պայքարի մի շարք հերոսներ։

1830 թվականին ստեղծվեց հունական անկախ պետություն՝ ի դեմս Հունաստանի թագավորության։ Կղզին անցավ հույների տիրապետության տակ։ Այս շրջանում գնալով մարեց կղզու առևտրատնտեսական նշանակությունը։ 1904 թվականին հանդիսավոր արարողությամբ բացվեց Կորինթի ջրանցքը։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին շատ հույներ լքեցին կղզին և հաստատվեցին Հունաստանի տարբեր շրջանում և այլ երկրներում, հատկապես՝ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում[2]։

19-20-րդ դարերում մեծ տեմպերով սկսեց զարգանալ զբոսաշրջությունը, ի դեմս զբոսաշրջության։ Գնալով զբոսաշրջությունը դարձավ կղզու տնտեսության կարևորագույն ճյուղը։ Դեռևս 1873 թվականից Դելոս կղզում իր գործունեությունն էր սկսել ֆրանսիական հնագիտական դպրոցը, որը կարևոր պեղումներ է անցկացրել ամբողջ Հունաստանում։

1930-ականներին շատ արվեստագետներ, քաղաքական գործիչներ և հարուստ եվրոպացիներ սկսեցին անցկացնել իրենց հանգիստը Միկոնոսի արևոտ լողափերում։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի շրջանում տնտեսությունը ժամանակավորապես անկում է ապրել և վերստին զարգացել է 1950 թվականին։

Միկոնոսը Կիկլադյան քաղաքակրթության կարևորագույն օրրաներից է։ Վաղ կիկլադյան մշակույթը զարգացել է երեք փուլով՝ մ.թ.ա. 3300 և 2000 թվականների միջև, երբ այն մեծ մասամբ գտնվում էր Մինոսյան քաղաքակրթության ազդեցության տակ։

Մ.թ.ա. 2-րդ հազարամյակում Կիկլադյան քաղաքակրթության վրա մեծ ազդեցություն է ունեցել Մինոսյան և Հելլադյան քաղաքակրթությունները։ Մ.թ.ա. 1400 թվականից հետո լայնորեն տարածվել է ուշ միկենյան կերամիկան, իսկ Կիկլադյան քաղաքակրթությունը կորցրել է իր ինքնուրույնությունը։

Մի շարք հունական դիցաբանական արարածների անվանումներ կապված են Միկոնոս կղզու անվան հետ[3]։ Ըստ հունական դիցաբանության՝ Միկոնոսը եղել է արևի աստված Ապոլլոնի թոռը։ Կղզում տեղի է ունեցել ճակատամարտ Զևսի և տիտանոսների դեմ, որտեղ հունական հերոս Հերակլեսը սպանել է անհաղթ հսկաների։