Afrodyzja, gr. Ἀφροδισιάς, Aphrodisiás (bizant. Stauropolis, tur. Geyre) – starożytne miasto małoazjatyckie, w Karii.

W starożytności lokalny ośrodek kultu bogini-matki utożsamianej przez Greków z Afrodytą. Pozostałości jońskiej świątyni bogini pochodzą z epoki hellenistycznej; kolumnowy dziedziniec z propylejami dobudowano w latach 117-123 za panowania cesarza Hadriana. W VI wieku świątynię Afrodyty przekształcono w kościół.

Rozkwit gospodarczy miasto zawdzięczało bogatym złożom marmuru, szczególnie cenionego ze względu na kolorystykę (od śnieżnobiałej do szaroniebieskiej). Eksportowano go (głównie w postaci wyrobów) do wielu miejscowości na niemal całym obszarze cesarstwa rzymskiego. Szczyt pomyślności miasto osiągnęło w II-III wieku n.e. Kiedy jednak po upadku państwa zachodniorzymskiego Karia znalazła się w granicach cesarstwa bizantyńskiego i przerwana została wymiana handlowa z Zachodem, Afrodyzja pogrążyła się w kryzysie. Mniejszą uwagę przywiązywano do rozwoju sztuk plastycznych, tym bardziej, że chrześcijańscy władcy wrogo odnosili się do dawnych kultów religijnych – w tym także do Afrodyty.

Nowa, bizantyjska nazwa miasta – Stauropolis („Krzyżogród”), która miała zatrzeć pogańską, nie utrzymała się długo. Silne trzęsienia ziemi i epidemie VII wieku doprowadziły do całkowitego upadku miasta, a zwaliska ruin i niewielką osadę dokumenty bizantyńskie wymieniały jako Kariopolis.

Do czasów dzisiejszych zachowały się liczne posągi, bowiem w okresie I-V w. n.e. Afrodyzja była siedzibą znanej szkoły klasycznego rzeźbiarstwa. Ponadto zachowały się fragmenty murów obronnych miasta, stadion, termy, teatr, odeon i agora Tyberiusza wraz z portykiem kolumnowym.

W 2017 roku tamtejsze stanowisko archeologiczne zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.